NOT : iSTANBULDAKi PATLAMADAN DOLAYI HiKAYEME BiR SÜRE ARA VERECEĞiM... BiLEREK YADA BiLMEYEREK KONUYU DAĞITIP ALGI DEĞiŞTiRMEK iSTEMiYORUM. SiZLERDEN RiCAM SOSYAL KONULARA BiRAZ DAHA DUYARLI BiREYLER OLMANIZ... CANIMIZ YANIYOR , KARDEŞLERiMiZ BiRER BiRER ÖLÜYOR.

Aşağıdaki hikaye Öğretmen Fuat Erdağ ve eşi Füsun Erdağ'ın başından geçen olayları konu alacaktır.
Kişilerin izni sonucu buraya ve belli sosyal ortamlarda yazıya geçilmesi için izin alınmıştır.

"De ki ; Düğümlere üfleyen büyücülerin şerrinden Allah'a sığınırım."
(Felak 4)

• Hikaye Fuat Erdağ'ın ağzından yazılmaktadır*

__

1950'li Yılların başıydı... Genç bir öğretmendim. Eşimle de çalıştığım okulda tanışmıştım. Kendisi daha sonradan sağlık problemleri nedeni ile işi bırakmıştı.
Çocuğumuz olmuyordu , o dönemin şartlarıyla bir çok tedavi yöntemi uygulasak da Allah bize bir evlat sahibi olmayı bağışlamamıştı.
Hayatımı eşimin mutluluğuna adamıştım , birlikte güzel bir yaşantımız vardı.
Füsun'un bir ailesi yoktu... Çocukluğundan beri yalnızdı , zaten 10 yaşından beri yetimhanede yetişmişti.
Birbirimize hem aile hem arkadaş hem de hayat arkadaşı olmuştuk.
Bir gün yine babamlarla birlikte otururken eve faks gelmişti... Faksın içeriğinde tayin olduğum şehir yazıyordu.
Aslında internette araştırırsanız yine göreceksinizdir.Şanlıurfa'nın Karakeçi köyündeki N*** C*** A*** Orta okuluna tayinim çıkmıştı.
Okulun adını okumamla evdekilerin suratı düşmüştü... O dönemler Karakeçi köyündeki hikayeler bütün ülkece yaygındı... Büyüye , cine inanan birisi değildim...
Bana yapılan uyarılara da gülüp geçiyordum... Eşimle 1-2 ay gibi bir sürede hazırlandık ve yarı yıl tatilinin gelmesiyle Şanlıurfa'ya yola çıktı.

Dönemin otobüsleri ağır ağır gidiyordu... Aslında yaşadığım şehir ile Şanlıurfa arasında çok fazla bir mesafe de yoktu (Yaşadıkları şehrin saklı tutulmasını istedikleri için burada detay vermiyorum.)
Beş-altı saatlik bir yolculuğun ardından Şanlıurfa'ya varmıştık... Sömestır dönemiydi ve ortalığı kar zütürüyordu.
Karakeçi köyüne varabilmemiz zor gözüküyordu ve o geceyi Şanlıurfa'daki öğretmen evinde geçirmemiz gerekecekti.
Merkezdeki öğretmen evine geçtik... Saat 2-3 sularıydı sabah erkenden yola çıkacağımız için uyumaya başlamıştık.
Bizden başka kalan öğretmen ya da öğretmen yakını da yoktu... Aslında içerisi biraz terk edilmiş gibiydi.
Sabah olmuştu , kahvaltı yapmak için kafeteryaya indik.
O sırada orta yaşlı bir esnaf vardı... Macun , kağıt helva gibi şeyler satıyordu.
"Hoşgeldiniz Şanlıurfa'ya" dedi.
"Hoşbulduk" dedim.
"Maşallah , çok gençsiniz... Talebe misiniz muallim mi ?" dedi.
"Öğretmenim bey amca." dedim.
Hangi okulda çalışacağımı sordu.
"Karakeçi köyü N***C***A*** Orta okulu" dedim.
Yüzü düşmüştü.
"O köye daha önce gittin mi ?" diye sordu.
"Hayır bu ilk gidişim olacak" dedim...
"O köye gidişin olursa dönüşün olmaz evladım... O köyün bütün yolları yine o köye çıkar.O köyün halkı kafirdir kafir... Gitme o köye , gerekirse bırak mesleğini ama gitme o köye" dedi.
Eşim huzursuz olmuştu... Onu da alıp odaya çıktım.
Biraz endişeli gözüküyordu , ona nedenini sordum... Sinirliydi ayağa kalkıp
"Bak işte duyduğumuz kaçıncı kötü söz... Belli değil mi yeterince ? Ben bu köyde yaşamak , çocuğumu orda dünyaya getirmek istemiyorum." dedi.

Cenin Dosyası FiNAL 5/5
______________________________

Füsun'un gösterdiği yere baktım... Onlarca cenin halde bebek vardı. Kimisi oluşamamış , kimisi neredeyse dünyaya gelecek halde büyüklükteydi. Hepsi ölüydü ve hepsi bizim bahçemizdeydi...
Füsun baygınken birden ayağa kalktı , sesi kendi sesi gibi değildi...
"Bu bebekler... Bizim size vermediğimiz bebekler... " dedi...
Sesini ilk kez Türkçe duyuyor , ne dediğini anlıyordu...
"Felhem han" (BEN ÖLMEM) diyip gülüyordu... Son hatırladığım şey ağlayıp yere kapanmam , yerdeki ceninlere bakıp Allah'tan beni kurtarmasını dilememdi...

BEBEK KATiLLERi HAPiSHANEDE
Şanlıurfa'nın Siverek ilçesine bağlı olan Karakeçi köyündeki bir konakta çok sayıda ölü cenin bulundu. Günler önce ünlü bir profesörün öldürülmesi sonucu bölgede araştırma yapan jandarma birlikleri bölge taraması yaparken evin bahçesindeki çok sayıda ölü cenini ve bir evli çifti buldu... Çocukları yasa dışı bir şekilde ölüme zütüren F.E. & F.E. çifti yapılan mahkeme sonucu cezaevine gönderildi... Bu ikilinin profesörün ölümü ile de bir bağlantılarının olabileceği köy halkınca söyleniyor... (Hürriyet Gazetesi -25 Aralık 1952-)

Füsun Erdağ ; Uzun yıllar Bakırköy Kadın Kapalı Cezaevinde cezasını çektikten sonra istanbulda bir huzur evine yerleşti... Akli dengesinin yerinde olmadığı söyleniyor.

Fuat Erdağ : Uzun yıllar Maltepe Kapalı Cezaevinde cezasını çekti... Şu an Bursa'da Tirilye kasabasında yaşıyor... Kendisini camiye kapattığını belirtiyor...

Bu hikaye gerçek bir hayat hikayesinden alınıp burada yazıya geçirilmiştir...

Maltepe Kapalı Cezaevi katiplerine ,
Bakırköy Kadın Cezaevi katiplerine ,
Bursa emniyet müdürlüğüne ,
ve sevgili huzurevi çalışanlarına teşekkürü borç bilirim.

- FERES...

Köye girmiştik. Füsun halen kendinde değil gibiydi. Açıkçası az önce yaşanan taş atma olayı beni de bayağı etkilemişti.
Köye giriş yaptık... Bütün dikkatimi köydeki evlere , sokaklara , meydanlara veriyordum.
Kalabalık sayılacak bir köy değildi..55-60 tane hane vardı.Bu hanelerin bir kısmı da anlatılan olaylar yüzünden köyden göç etmişti zaten.
Köy meydanına gittik , daha öğlen olmamıştı...
"Daha iyi misin" diye Füsun'a sordum...
Cevap vermiyordu. Etrafa korkarak bakıyordu sadece. Alnından damlayan kan yerdeki karları kırmızı hale getirmişti.
Köyde küçük bir muhtarlık vardı , köy kahvesinin yanında.
Zaten o dönemlerde köy kahveleri muhtarın emrinde olur , bir bakıma onun ofisi gibi olurdu.
Füsun ve ben oturup muhtarın gelmesini bekledik...
Aradan 1 saat geçmeden de muhtar S*** B*** (Rahmetli muhtar , ismi saklı tutulması istendi) yanımıza gelmişti.
Güler yüzlü bir şekilde karşılanmıştık... Bize kalacağımız evin köyün en güzel konaklarından birisi olduğunu. Okula bu sene katalitik soba , geniş sıralar gibi şeyler aldıklarını anlatıyordu... Merak edip sordum.
"Buraya gelirken heralde kötü bir şakaya kurban gittik" diye
"Hayırdır öğretmen bey ne oldu ?" dedi.
Eşimin alnını gösterip
"Farketmediniz mi ? Bu yara köye 3-4 km uzaklıktaki patika yolda oldu... Çalılardan bir yerden taş atıldı." dedim.
Muhtarın yüzü asılmıştı... "Demeyin yaa" diyerek ayağa kalktı.
"Hayırdır muhtar bey" diye sordum.
Füsun'a dönüp
"Bizi biraz yalnız bırakabilir misiniz" dedi.

BU AKŞAM iSTANBUL ATATÜRK HAVALiMANINDA BiR PATLAMA OLDU...
ÇOK SAYIDA VATANDAŞIMIZ , KARDEŞiMiZ CANINI KAYBETTi...
O SÜREDEN BERi HiKAYEYE BAKMIYORDUM... YAZACAKTIM AMA BÖYLE BiR DURUMDA BU HiKAYEYE DEVAM ETMEYi KENDiME YAKIŞTIRAMADIM.
BU SEBEPLE BU HiKAYEYE BiR SÜRE ARA VERiYORUM.
SiZLERDEN RiCAM , BU TÜR KONULARA YOĞUNLAŞMANIZ.
GÜNDEMi DEĞiŞTiRiP HOKKABAZLIK YAPMAK PEŞiNDE OLAN BiRiSi HiÇ BiR ZAMAN OLMADIM VE OLMAYACAĞIM.
CANIMIZ YANIYOR , KARDEŞLERiMiZ ÖLÜYOR.
BiZLERE DE DUYARLI OLMAK , KONUYU BiLEREK YA DA BiLMEYEREK DAĞITMAMAK GEREKiR.

Cemil ağanın da tıpkı bizimkine benzer sarı bir konağı vardı... Konağın avlusunda paramparça edilmiş bir at yatıyordu. Zavallı hayvan telef olmuştu.
Adam atının başında ağlıyordu... Ailesi , özellikle çocukları da korkarak yerdeki atın parçalanmış bedenine bakıyordu.
Cemil ağa ayağa kalktı ve hanımına döndü...
"Toplayın eşyalarınızı , gidiyoruz bu köyden" dedi... Muhtar'ın yakasına yapıştı ,
"Sana kaç kere söyledik onlarla mücadele etmek yerine kaçmayı seçtin sen" diye muhtara çıkıştı...
Ben çok dinlememeye çalışıyordum ama dayanamadım.
"Neylerle mücadele edecekti Cemil bey?" dedim.
"Bunlar... " dedi.
"Bunlar geceleri evlerimize taş atıyorlar , camide namaza gitmemize engel oluyorlar , gece benim atıma binip geziyorlar" dedi...
Ben adamı daha da dinlerken muhtar koluma girip
"Gel buraya öğretmen , Cemil ağanın aklı yerinde değil şimdi" dedi.

Bavulları ben almıştım , eşimde peşimden beni izliyordu... Sessiz , sakin bir yolda yürüyorduk.
Bir yandan sohbet ediyorduk...
"Bu köyde anlaşılan bayağı bi aksiyon yaşayacağız" dedim gülerek.
"Bu kadar rahat konuşman beni sinir ediyor" dedi.
Üstüne çok varmadım , sonuçta eşimin bazı problemleri vardı... Bazen ani tepkiler verebiliyordu.
Köye aşağı yukarı 1-2 km kala çalılardan bir ses duydum.
Gülüşme sesleri geliyordu... Füsun korkmuştu.
"Hadi hızlanalım" dedi...
"Dur , ne olduğuna bakayım" dedim.
"Fuat gel buraya , gidip ne yapacaksın" diye çıkıştı ama dinlememiştim.
Ben çalılara bakarken bu sefer yolun karşı tarafındaki çalılardan da bir hareketlilik geldi ve eşimin başına büyük bir taş gelmişti.
Füsun'un alnı yarılmıştı , alnı kan içindeydi...
Ordaki çalılara doğru koşmaya yeltendim ama eşimi yolda yalnız bırakamazdım...
Kim var ulan orda diye bağırdım... Ses seda yoktu , kaçma sesi dahi gelmemişti ve gülüşmeler devam ediyordu.
Füsun korkmuştu , elleri ayakları titriyordu.
Onu bir süre kucağımda ileri bir noktaya taşıdım... Çantadan bir penye çıkarıp alının sardım...
Daha sonra köyün girişine kadar konuşmadık... Sanırım ikimiz de korkmuştuk...
(Füsun hanım burada olanlar anlatılırken doktorların gözetiminde ayrı bir odada tutulmuştur.)

Duyduklarımızın birer kuruntudan ibaret olduğunu söyledim... Halen rahatlamış durmuyordu.
Daha sonra sarılıp
"Tamam söz , sadece 1 ay deneyelim eğer ki rahatsız olursak döneriz.. Anlaştık mı ?" dedim.
istemeye istemeye kabul etmişti... Keşke o zaman henüz oraya hiç gitmeden dediklerini kabul etseydim.
Kahvaltıdan sonra balıklı gölün yakınındaki otobüs durağına atlayıp Karakeçi köyüne doğru yola çıktık...
Köyün girişine 5 km kala otobüs durdu... Otobüste bir tek ben ve eşim vardı.
"Ne oldu" diye şoföre sorduk.
"Son durak burası , bundan sonrasını yürüyün" dedi.
Köye daha 5 km yol olduğunu ve bavullarla oraya kadar nasıl gideceğimizi sorduk.
"Beni ilgilendirmiyor , o köye yolculuk buraya kadar.He eğer bana sorarsanız , girmemeniz sizin için hayırlı olandır." dedi.
Ben şaşırmıştım , iyiden iyiye bu iş canımı sıkmıştı. Eşim şoföre sinirli bir şekilde bakıyordu , adam rahatsız olmuş olacak ki ;
"Hadi , Allah sizi korusun... " dedi...
Biz hiç bir şey demeden otobüsün bizi bırakıp gidişini izliyorduk.

Füsun muhtarın anlattıklarından sonra haklı çıktığını hissediyordu... Kendimi onun alnının yarılmasından ben suçlu hissediyordum.Ve daha olacak pek çok şeyin de aslında suçlusu bendim.
Köyü tam tepeden görecek bir yokuşun sonunda , bahçeli , beyaz renkli , çift katlı bir konak vardı... Yapısıyla tam bir Ege evine benziyordu.
Füsun evi beğenmişti.Bu bir nebze olsun beni de mutlu etmişti...
Benden önceki öğretmen bu evden 1 ay önce çıkmıştı ama ev sanki aylardır boş gibiydi... Ortada bir çer çöp yoktu ama yine de ağır bir kokusu vardı. Uzun süre güneş almadığı belliydi.
Gaz lambalarını , sobayı , kapıları kontrol ettim... Dolaplar temizdi. Kıyafetlerimizi yerleştirdik ve uyumaya başladık.
Füsun'un yaşadığı olaylar da aslında bu geceyle başlamıştı.

- Üçüncü Gece Yaşananlar (Füsun Hanım anlatıyor... )

Fuat banyoda sakal traşı oluyordu... Ben de pencere önünde saçlarımı tarıyordum... Aradan 10-15 dakika geçtikten sonra Fuat geldi.
Yorgunluğu gözünden belliydi ama bu gece uyumasını istemiyordum.Bir önceki gece gördüğüm çocuklar beni hayli korkutmuştu... Ama ona bunu anlatamazdım.
Fuat uykuya dalmıştı bile... Ve benim için kabus gibi bir gece yine başlamıştı...
Ortalık sessiz sakin olmasına rağmen , sokaktan insan geçmemesine rağmen her yerden tıkırtı sesleri duyuyordum. Sanki kapımız zorlanıyor gibi hissediyordum ama artık aşağı inmeye gücüm yetmezdi.
Ben uykuya dalmaya çalışıyordum ama tıkırtı sesleri arttıkça artıyordu... Daha fazla dayanamayıp aşağı inmeye başladım. Merdivenlerden inince bahçede bembeyaz bir at olduğunu farkettim. Hayatımda gördüğüm en güzel hayvandı belkide... Bizim bahçemizde otlanıyordu.
Öylesine güzeldi ki Fuat'ı uykusundan kaldırıp ona göstermek istiyordum... Açıkçası uzun zamandır hiç bu kadar mutlu olmamıştım.O hayvanı orda görmek ilginç bir şekilde beni mutlu ediyordu ama gecenin karanlığında elimde gaz lambası olmasına rağmen beni farketmemişti.
Tek bir noktaya odaklanmış , ordan kafasını ayırmıyordu..Ben de onun baktığı noktaya baktım , hiç bir şey yoktu.Ama hayvan sanki ordaki biriyle iletişime geçiyor gibiydi ve aniden şaha kalkıp ormanın derinliklerine doğru koşmaya başladı... Ben de onunla birlikte hemen üst kata koştum... Üst kat ormanı görüyordu.
Ve sihirli bir şey görmüştüm adeta... O beyaz at bembeyaz ışıkların arasında ormana yürüyordu... Arkasından koşmak istedim ve o sırata Fuat'ın beni tuttuğunu gördüm.
Pencere açıktı , tek ayağım dışarıdaydı ve belki Fuat 2 saniye daha geç kalsa pencereden aşağı atlamış olacaktım.

Füsun yavaş yavaş kendine gelmişti... Söylediği şeyin anldıbını sorduğumda bir şey demiyordu. Hiç bir şey söylemiyordu nefes nefeseydi...
Su getirdim , suyu içtikten sonra...
"Fuat... Fuat ben çok kötüyüm" diyip ağlamaya başladı...
"Ne oldu hayatım , ne olduğunu anlat" dedim..
"Bahçemizdeydi... Ata atlayıp gitti ama yine gelicek" diye ağlamaya devam etti... iyice sinirlenmiştim ve sağlıklı düşünemiyordum.
"Kim o kim ? Füsun söylesene kim o ?" diye bağırdım...
"Adını bilmiyorum... Ne olursun gidelim burdan... " dedi.
Füsun'un uyku ilacını alıp onu bir şekilde uyuttum ama bütün gece gözüme uyku girmemişti...
Artık kabul etmiştim , bu köyde bir şeyler vardı...
Gecenin bir vakti gaz lambası elimde kapıdan çıkıp muhtarın evine doğru yol aldım.Tam konağımızın kapısından çıkacakken vazgeçtim gitmekten.
Eşimi yalnız bırakmak istemiyordum.
Konağa geri döndüm ama bir sıkıntı vardı , elimdeki anahtar bir türlü kapıyı açmıyordu.

Fuat Erdağ anlatmaya devam ediyor

Füsun'a pencere önünde en az 20 kere seslenmiştim ve hiç birinde de ses vermemişti. Sanki hipnotize olmuş gibi dışarıya bakıyordu.
Sırtı bana dönüktü , yataktan kalkıp yanına doğru yaklaşmaya başladım.
Bir şeyler mırıldanıyordu... Belki yıllar geçti ama hiç unutmadım söylediği şeyi.
"Le mehhüme bil lükateyş" arka arkaya bunları mırıldanıyor , ben ona yaklaştıkça sesi daha da artıyordu.
Ve en son çığlık atarak pencereyi açıp atlamaya yeltendi... Zorlukla tutuyordum. Eşim çok güçlü ya da yapılı birisi değildi ama o an gerçekten çok güçlüydü... Bütün gücümle onu tutmaya çalıştım ve içeri çektim.

- Birinci Gece Yaşananlar (Geceyi Füsun Hanım anlatıyor)
Fuat kütüphane gibi bir raf bulmuş kitapları yerleştiriyordu... Ben de temiz çarşafları seriyordum... Yatak odasındaydım.Ona bugüne kadar hiç bahsetmedim ama çalılardaki gülüşme sesleri yatak odamızın baktığı bahçeden de geliyordu. Yatak odamız üst kattaydı ama yine de duyuyordum... Heralde olanların etkisinde kalmışım diye düşünüp fazla üstelememiştim...
Fuat'ın işi bitip yanıma gelmişti... Zor bir gün geçirmiştik. Yaşadığım hastalık nedeni ile aramızda cinsel bir şeyler uzun zamandır geçmemişti. Yine her zaman olduğu gibi uzun uzun birbirimize baktık ve uyumaya başladık...
O gece saat 2-3 sularıydı... Evin kapısı çalıyordu.
Gecenin bu saatinde kim gelmiş olabilir diye düşünüyordum. Fuat'ı uyandırmaya çalıştım , uyanmamıştı.
Kapı ısrarla çalıyordu.Ben de geceliğimi üstüme giydim , merdivenlerden inmeye başladım.
Kapıda bir erkek gölgesi vardı. Kaçmıyordu.Elinde bir şey vardı... Yavaş yavaş gölgeye doğru yürüdüm.
Kapıyı açmadan "Kim o ?" diye sordum.
"Öğretmen beye hoşgeldiniz hediyesi getirmiştik yenge... " diye bir ses geldi.
20'li yaşlarda bir çocuğun sesiydi bu... Kapıyı araladım.
Güler yüzlü bir gençle karşılaştım... Elinde bir vazo benzeri heykeli de andıran bir şey vardı...
"Köyümüze hoşgeldiniz" dedi.
"Teşekkür ederiz ama saat çok geç , neden bu saatte verdiniz" dedim.
"Kusura bakmayın , gaz lambanızı açık unutmuşsunuz.Biz de evdesiniz uyumadınız sandık" dedi..
O gaz lambasının merdivenlerden inerken kapalı olduğuna yemin edebilirdim...

Fuat Erdağ anlatmaya devam ediyor ;

Aslında hafif bir uykum vardır... Çıt sesi duysam uyanırdım çoğu zaman ama o gece ne kapı sesi ne de gülüşme sesi duymuştum...
Sabah olunca aşağı inip heykeli görünce anladım eve birinin getirdiğini...
"Füsun , bu nerden geldi" dedim... Olanları anlattı.
Allah Allah dedim , gecenin üçünde neden bizim evimizi izlesinler ki diye düşünüyordum.
Fazla üstelemeden devam ettim... Kahvaltı için mutfağa geçtik.
Karlar eriyince bahçede kahvaltı etmek keyifli olacaktı.
Füsun'a bir isteği olup olmadığını sordum , köy kahvesine gidip köylü ile tanışacaktım.
"Fazla geç kalma , uyuyabilirim belki" demişti.
Merak etmemesini söyleyip yokuşu inmeye başladım... Sokakta kimse görmemiştim yine.
Penceler kapalı perdeler çekiliydi.
Heralde yaşam belirtisi olan tek ev bizimkiydi... Ve köyde sadece muhtarı , çay ocağında çalışan çocuğu ve Füsun'un gördüğü hediye bırakan çocuğu görmüştük.
Köy kahvesine oturduğumda da ortalık yine sakindi.
Bi çay isteyip beklemeye başladım.

Ordan dönerken muhtar sorular sorup onu rahat bırakmayacağımı anladığı için kendine bir meşkale çıkarıp ofise gitti...
Ben de biraz köy kahvesinde oturduktan sonra karanlığım çökmesine yakın eve gittim... Füsun evi tertemiz etmişti. Yemeklerimizi yiyip konuşmaya başladık.
Ona köyde bugün yaşananları anlatmamıştım... Endişelenmesini istemiyordum.
Yemeğimizi yedikten sonra odamıza çekildik , o gün üstümde ayrı bir yorgunluk vardı hemen uykuya daldım.

Nihayet sabah olmuş , gün doğmuştu... Füsun berbat bir haldeydi...
Önce ne olduğunu o zaman için bilmediğimiz bir şeyin ona seslenip ormana kaçtığını görmüş , daha sonra da gaz lambasının sebep olduğu yangından dolayı ölüm tehlikesi geçirmişti.
Bir gece de 2 kez ölümden dönmüştü belki de.
"Daha iyi misin" diye sordum...
"Ne zaman gidicez burdan." dedi.
Füsun'un durumu git gide kötüye gittiği için bir şey diyemiyordum... Konuyu değiştirmek için
"Haplarını alıyor musun" diye sordum...
"Benim dün yaşadıklarımın hastalığımla ya da ilaçlarımla alakası yok Fuat... Dün ben bir CiN gördüm" dedi... Sesi ürkütücü geliyordu.
"Sen kendine bunu itiraf edebilir misin ? Korkarsın değil mi ?" dedi... "Evet ben dün gece bir cin gördüm... Tamamen görmedim belki ama ordaydı , bahçede kapımıza doğru dönüktü ve bir ata atlayıp gitti." dedi...
Ben şok olmuştum , gözlerim dolmuştu... Füsun belki de bunca zaman itiraf edemediğim şeyi yüzüme vurmuştu...
Ve at... Evet o at belki de Cemil Ağa'nın atı ile aynı kaderi paylaşacaktı.
Kabul ediyordum , bu köyde hiç de iyi olmayan şeyler dönüyordu
Kahvaltıdan sonra köy meydanına indim.

Yine kahveye ilk muhtar geldi...
Ofisine geçmeden doğruca yanıma gelmişti... Muhtar sıcakkanlı , sevecen , çalışkan bir adamdı.
"Nasılsın öğretmen bey , rahat uyudun mu gece" dedi.
"Çok şükür , evimizi aramadık muhtar bey." dedim.
Geceler biraz daha da serin olur ama alışırsınız dedi.
Muhtar bir şey söylemek ister ama söyleyemiyor gibiydi... Daha sonra dayanamadı , lafa atıldı
"Bu köye tayinin çıktığında hiç endişelenmedin mi ?" diye sordu.
Söylentilere kulak asmadığımı , endişelenmediğimi söyledim.
"Ama bu taş atma olayı canımı sıktı biraz muhtar" dedim.
Muhtar biraz sıkılarak ;
"Bu köyde evlerin pencerelerine , insanlara , hayvanlara sürekli bir yerlerden taş fırlatılır... Kim fırlatır , neden fırlatır kimse bilmez öğretmen bey" dedi...
"Nasıl yani nasıl oluyor bu" dedim...
Soruma cevap alamadan ara sokaktan genç bir çocuk koştu...
"Muhtar , Cemil ağanın evine koş" dedi... Sesi korkmuş ve heyecanlı gibiydi.
Apar topar kalktık , Cemil denen adamın evine doğru koştuk.

Günlerden Cumaydı... Herkesi köy meydanında bulurum diye ümit ederek meydana indim... Beklediğim gibi ortalık kalabalıktı.
Pek çok insanı ilk kez görmüştüm ama köy halkı biraz mesafeliydi. Dün gece olanları muhtara anlattım.
Şaşırmış gibi durmuyordu...
"Burası ıssız sakin alan... Böyle olaylar oluyo denir ama ürkecek bir şey yok öğretmen bey.Biz gidemiyoruz , ömrümüz burda geçti ama senin gitme gibi bir şansın da var" dedi...
Açıkçası gitmek içimden gelmiyordu... Bu köydeki gizemi çözmek istiyordum.
Cuma namazı için camiye gidilip gidilmeyeceğini sordum.
"Biz camiye gitmeyiz... Biz ne zaman camiye gitsek evde hanımlarımıza bir şeyler olur.Çocuklarımıza bir şeyler atılır.O yüzden her cumayı köy meydanında sokakta kılarız.Ne zaman ki camiye gitsek sanki bir şeyler ters gider" dedi...
Dedikleri şaşırtıcıydı... Şayet ortada bir cin varsa da camiye sığınmamız bize güç verirdi... Ama bu sadece bir fikirdi tabi. Olayların derinliğini sonradan anladık.
Cuma namazını kıldıktan sonra eve gittim... Füsun öylece oturuyor , kitap okuyordu.
Gece olmuş , karanlık çökmüştü.

Füsun ayağa kalktı , tam gidecekken
"Hayır , Füsun hanım burda kalsın.O da burada konuşulacakları duysun istiyorum." dedim.
Kötü şeylerin anlatılacağını bile bile hasta olan eşimi niye yanıma çağırdım inanın bir fikrim yok.
"Siz bilirsiniz" dedi muhtar...
"Bak öğretmen bey , bu köyle ilgili çok hikaye duymuşsunuzdur... Bu köye Karakeçi'li olandan başka kimse gelmez , kimse uğramaz , bizim için de o köyün insanı kafirdir Allah onlara cezalarını veriyor derler" dedi.
Ben dinliyordum... Füsun'da biraz daha dikkatli dinlemeye başlamıştı...
"Anlatılanların her ne kadar yalan kısmı varsa , gerçeklik kısmı da vardır... Biz bu köyde 3-4 yıldır çok değişik şeyler çok değişik olaylar yaşadık... Köydeki bütün camileri kapatıp boşalttık. Köyün erkekleri namaz için camiye gidince o şerli şeyler evde yalnız kalan hanımlarımıza çocuklarımıza saldırdı...
Köy camimiz çok kere yangına kurban gitti... Duvardaki yazılar parçalandı. Köylünün hayvanları telef edildi... Ve daha oncası" dedi...
Bunlar anlatılırken Füsun koluma girmiş , kolumu farkında olmadan sıkmaya başlamıştı. Korktuğu her halinden belliydi...
Ben bir şey diyemedim... Köyün muhtarı bunları anlatınca "kuruntu" demek saçma geliyor...
Önümüze çaylar geldi... "Yok , biz eve geçelim." dedim.
Konağın anahtarını alıp yola koyulduk.

Heralde pek çok köyde bu isimde çıkmaz sokak var diye düşünüp bakkala indim... Erkek bir bakkal bekliyordum ama 60'lı yaşlarında zayıf bir teyze bakkalda duruyordu.
Alışverişi yaptıktan sonra bana dönüp
"Yeni evli çiftsin , ne güzel mesleğin elinde , kalma bu köyde evladım... Bu köyün insanı gariptir , bu köyün yeri tekin değildir." dedi.
"Teyzecim herkes öyle diyor ama ben okumuş etmiş adamım , bunların hepsinin mantıklı bi açıklaması vardır elbet" dedim...
Kadın bir şey demedi , susup gülümsüyordu.
Eve doğru tekrar yokuş çıkmaya başladım , bu sefer de yine aynı Cin Çıkmazı'nın olduğu bayırı kullanmak istedim.
Bayırdan çıkarken az önce duvarında Cin Çıkmazı yazan sokakta bir şey yazmadığını farkettim.
Elimdeki poşetleri yere bırakıp yakınına gittim... Çıkmaz sokak aşırı dar ve uzundu... Ucu gözükmüyordu örülen duvarlardan dolayı.
Nerde bu tabela diye ararken kar yağışından dolayı yere düştüğünü gördüm.
Ama bu olayları kafama takmış olmak bile beni geriyordu.