Yıl 2012. Sivas'ın hergangi bir ilçesindeyim.

Hayli yorgun, ilk dolmuşla kamptaki otelimize dönmek için durakta bekliyorum. tüm türkiyenin ulaşım ağını sağlayan pejo 9, el ettim durdu.

Renkli hatırladığım kısımlardan biri, boş koltuğa oturdum. yanımda tonton bir teyze, elini çantasına atıp 20 tl uzattı.

Evladım bi kişi verir misin.?
ücreti ödedim, sıra para üstünü vermeye geldi. "ııııııı" hayır diyip eliyle dirseklerimi itti. otur dedi. oturdum.
ben geri vermekte, oda almamakta kararlıydı.

-o parayı cebine koy evladım
amaaa , konuşmamı kesti. elini bacağıma koydu:

oğlum dedi. ben emekliyim. bu bugün yanıma aldığım son param, şimdi eve gidiyorum her gün yanıma aldığım parayı bir gence, mahallede top oynayan çocuklara yada ihtiyaç sahiplerine veririm; benim ihtiyacım yok, bunu zaten bugün harcamak için ayırdım dedi.

gözlerim o yılların yorduğu güzel yüzünü izlerken anlatmaya devam etti.

benim dedi , tek oğlum 21'inde şehit düştü. eşimi de kaybettim, ya bir ya iki bilemedin üç sene daha yaşarım. sonrası, ardımdan dua edicek, oğlum için yasin okucak bir tanıdığım dahi yok. ben ihtiyacım olmayanı dağıtmayı, bi hayır duası, yıllar sonra beni "ya biri hatırlasın istiyorum evladım" dedi.

ne olur, o parayı cebine koy; birşeyler al birşeyler ye belki yıllar sonra hatırlar tebessüm edersin, bir anın olsun istedim dedi.

kitlenmiştim. hiç bir şey söyleyemeden bir kaç durak sonra indi.

dolmuştan indiğimde, o parayla sivas atkısı aldım, bu hobiye o gün her baktığımda seni hatırlamak için gönül verdim teyzem; adını, yaşını kim olduğunu bilmeden "hayatımda bir anın, bir yerin oldu"

atkılar anılar çoğaldı, ama hep anlatılan; merak edilen sendin, bu hikayenin bu güzel hobinin kardeleni sensin.

her atkının bir anısı olmasada, olanları vakit buldukça burda paylaşıcam beyler.

artık , o güzel yaşlı tonton teyzeyi umarım sizde yıllar sonra benim gibi hatırlarsınız.

haa yine unutmadan; "şimdi hakkımı helal ediyorum güzel teyzem, inerken istemiştinde yutkunurken verememiştim."