Ankarada yasiyorum. Bugun 08:00da Batıkentten metroya bindim beyler. Düsündüm eger canli bomba olsaydim suan ne dusunurdum ne hissederdim diye kafami yormaya baslamistim taaki, 3 4 yaslarinda babasinin prensesi minicik bi kiz beni durtene kadar. Ayaklari pantolonuma degdi o kadar tatliydiki beyler boyle suclandi pantolonumu temizlemeye falan calisti. Sonra etrafimi izlemeye basladim sagimda liseye yeni baslamis bi cocuk, bir diger yanimda universiteye yeni baslamis hayalleri olan bir kiz, karsimda eve ekmek goturmeye calisan bi adam belli canini disine takiyor, ayakkabisi yirtik ama yanindaki cocugun ayakkabilari gıcır.. Obur tarafimda yeni evlenecek bir cift duyuyorum ufak ufak sunu yapariz bunu yapariz diye. Ama herkes ufak bi gozle, korkuyla birbirini izliyor.. Hayir beyler inanamadim, bu nasi bi duygudur, pgibolojidir. Insanliktan nasibini almamis bu insanlar hangi kafayla yapiyor bunlari. Vicdan denen duygunun %1i bile mi yok? Paylasmak istedim sizinle hadi kolay gelsin.

öyle bi şans varki başka bi canlı bomba yanımda patlardı

okumayın beyler patladım

Rez tutar bu duygulandim aglattin panpa

Çok can yakardım...