Tek taraflı sohbet ettiğim klagib zamanlardan biriydi. Tek isteğim hoşlandığı bir şeyler bulmaktı, onu tanımaktı. Onlarca farklı şairden yüzlerce farklı şiir adı söyliyip "Bak bu şiir de seni anlatıyor." tarzı cümleler ile yüzünde ufak bir tebessüm oluşturmaya çalışıyordum cidden tek amacım buydu.

Ben şiir sevmem diyerek kestirip attı. Bu da gol değilmiş diye düşünürken ama yazdı.

Ama Can Yücel - Ateş ile Su şiirini severim dedi.

O gece o şiiri bir daha unutmamak üzere ezberledim.

Bende ki hikayesi bu. Dün yani cuma günü Can Yücel'in doğumgünü imiş. Öğrendiğim an aklıma gelen ilk şey bu oldu.

Ne oldunuz ? Diye soracak olursan kardeşim, söyliyim. O kendi ateşini buldu. Sıkıcasına, kopmamacasına sarıldı bense söndüm kardeş. Öyle bir söndüm ki aradan neredeyse bir yıl geçti ama hiçbir kıvılcım beni yakamıyor kardeş.

Şiiri buraya yazıp sigara içmeye gidiyorum.

Ateş bir gün suyu görmüş yüce dağların ardında; 
sevdalanmış onun deli dalgalarına. 
hırçın hırçın kayalara vuruşuna, 
yüreğindeki duruluğa...  
... demiş ki suya: 
gel sevdalım ol, 
hayatıma anlam veren mucizem ol...  

su dayanamamış ateşin gözlerindeki sıcaklığa, al demiş; 
yüreğim sana armağan...  
sarılmış ateşle su birbirlerine sıkıca, kopmamacasına. 

zamanla su, buhar olmaya, ateş, kül olmaya başlamış. 
ya kendisi yok olacakmış, ya aşkı...  
baştan alınlarına yazılmış olan kaderi de 
yüreğindeki kederi de alıp gitmiş uzak diyarlara su...  

ateş kızmış, ateş yakmış ormanları...  
aramış suyu diyarlar boyu, 
günler boyu, geceler boyu 
bir gün gelmiş, suya varmış yolu 
bakmış o duru gözlerine suyun, 
biraz kırgın, biraz hırçın. 
ve o an anlamış; 
aşkın bazen gitmek olduğunu, 
ama gitmenin yitirmek olmadığını. 

ateş durmuş, susmuş, sönmüş aşkıyla. 
işte o zamandan beridir ki: 
ateş sudan, su ateşten kaçar olmuş...  
ateşin yüreğini sadece su, 
suyun yüreğini sadece ateş alır olmuş...