can yücel babayı anıyoruz ulan

Hayata tersten başlamak (bkz: The Curious Case of Benjamin Button)

Bir panelde üniversiteli öğrenci sorar:
-Neden okuduğumuz bütün şairler erkek kadınlardan iyi şair çıkmaz mı?
Can yücel: biz şiiri gibimizle mi yazıyoruz ne bileyim ben..

“kadınlar doğurdular beni bağıra bağıra
gine onlar öldürecekler beni aşktan
bağırta bağırta... ”

can babaya bir gün sormuşlar hangi takımı tutuyorsunuz diye kendi takımlarımı demiş.

can baba, bir takım hayranları ve arkadaşlarıyla bir yerlerde içer, sohbet eder. aynı grup, sabahın 5i 6sı gibi pek de kimsenin bulunmadığı kıbrıs şehitleri caddesinde yürürken, can baba birden durur ve yere yatar. yanındakiler de aynı şeyi yaparlar. can baba, gözlerini kırpmadan gökyüzüne bakmaktadır. hayranlardan birisi dayanamayıp sorar:
- can baba, ne görüyorsun, bize de söyle...
can yücel, gözlerini gökyüzünden gözlerini ayırmadan, ondan Ulvi ya da şairane bir cevap bekleyen vatandaşa cevap verir:
- çok sarhoşum, .mına koyim..

Eşcinsellerle ilgili bir konuşmasında "kendi zütüne sahip çıkamayan davaya nasıl sahip çıksın" diyerek homofobisini dillendirmiş

“Memleketin hali benim halim,
öyle bir kabız olmuşum ki
boğazıma kadar tak içindeyim... ”

bir gün bir konferansta can baba gelir konuşur konuşur ama bir terslik vardır can baba'nın ağzından tek bir küfür çıkmamıştır. millet artık can baba acaba hasta falan mı diye düşünmeye başlar. tam kürsüden ayrılır 3-5 adım atar ve geri döner mikrofona "kusura bakmayın akşam akşam beyninizi gibtim" der herkes rahat bi nefes alır.

bir gün siyaset meydanı programında dönemin ülkü ocakları başkanı mehmt gül ile beraber konuktur. konu nazım hikmete gelir. mehmet gül nazım hikmeti karalamak ndıbına sürekli olarak "nazımın annesi yahya kemalle yatıyordu. bu yüzden de konümist oldu. bu tür şeyler çocuklarda ters etki bırakır" deyip durmakta ve nazımın annesine dil uzatmaktadır. bir ara dayanamayan can yücel sertçe çıkışarak; "ulan onu anladık tamam da senin ananı hangi komünist s*kti de sen faşist oldun" şeklinde ayarını vermiştir.

Bugünlerde herkes gitmek istiyor.
Küçük bir sahil kasabasına,
Bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara...

Hayatından memnun olan yok.
Kiminle konuşsam aynı şey...
Herşeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.

Öyle "yanına almak istediği üç şey" falan yok.
Bir kendisi.
Bu yeter zaten.
Herşeyi, herkesi zütürdün demektir.
Keşke kendini bırakıp gidebilse insan.
Ama olmuyor.

Hadi kendimize razıyız diyelim, öteki de olmuyor.
Yani herşeyi yüzüstü bırakmak göze alınmıyor.

Böyle gidiyoruz işte.
Bir yanımız "kalk gidelim",
öbür yanımız "otur" diyor.

"Otur" diyen kazanıyor.
O yan kalabalık zira...
iş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,
Güvende olma duygusu...
En kötüsü alışkanlık.
Alışkanlığın verdiği rahatlık,
Monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.
Kalıyoruz...
Kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz.

Evlenmeler...
Bir çocuk daha doğurmalar...
Borçlara girmeler...
işi büyütmeler...
Bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor.

Misal ben...
Kapıdaki Rex'i bırakıp gidemiyorum.
Değil bu şehirden gitmek,
iki sokak öteye taşınamıyorum.
Alıp zütürsem gelmez ki...
Bütün sokağın köpeği olduğunun farkında,
Herkes onu, o herkesi seviyor.
Hangi birimizle gitsin?

"Sırtında yumurta küfesi olmak" diye bir deyim vardır;
Evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin,
Kendi imalatımız küfeler.

Ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada.
Ölüm var zira.
Ölüme inat tutunmak lazım,
inadına kök salmak lazım.

Bari ufak kaçışlar yapabilsek.
Var tabii yapanlar, ama az.
Sadece kaymak tabakası.
Hepimiz kaçabilsek...
Bütçe, zaman, keyif... Denk olsa.
Gün içinde mesela...
Küçücük gitmeler yapabilsek.

Ne mümkün.
Sabah 9, akşam 18
Sonra başka mecburiyetler
Sıkışıp kaldık.
Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli
Bu kadar ağır olmamalı.

Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.
Bir ömür karşılığı, bir ömür yani.
Ne saçma...
Bahar mıdır bizi bu hale getiren?
Galiba.

Ben her bahar aşık olmam ama
Her bahar gitmek isterim.
Gittiğim olmadı hiç,
Ama olsun... istemek de güzel.

özet:am züt meme

düştüğüm yer öyle açık seçik ki
başucumda bir sen varsın bir de evren
saymıyorum ölüp ölüp dirilttiklerimi
yalnızlığım benim çoğul türkülerim
ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi