camii de verdiğim ibretlik ayarı anlatıyorum

namazda tekbir kısmına gelindiğinde herkes büyük bir aşkla tekbir getirirken ben bu muazzam olaya içimden eşlik ediyordum. lakin dışardan bakıldığında bu cemaatin pek hoşuna giden bir davranış değildi. herkes bir yandan tekbir getirirken göz ucuyla beni süzüyordu. o an kendimi çok pis baskı altında hissettim. bir ara tekbire dışardan eşlik edecek gibi olsam da etmedim. bu onlar için bir savaş davetiydi sanırım.

çıkışta camiiye yardım amaçlı para verdiğim sırada bir grup mümin etrafımda çember oluşturdu ve aramızdaki diyalogları aynen yazıyorum:

- neden tekbirde bize eşlik etmedin? neden yüce allah'ın adını aşk ile, şevk ile haykırmadın güzel kardeşim?
- eşlik etmediğimi nereden biliyorsunuz? ( aynen böyle konuştum pek kibarımdır)
- herkes aşk ile haykırırken sen desenleri inceleyordun ve ağzını dahi oynatmıyordun!!!( biraz atar yapıyor grubun lideri abimiz)
- ben içimden eşlik ediyordum bey abi nereden çıkartıyorsunuz böyle şeyleri?
- olmaz, olamaz. herkes büyük bir zevk ile haykırırken sen kendini bizden soyutladın, bize eşlik etmedin. şüphesiz ki gönülden yapılmayan ibadet allah katında kabul olunmaz..
- niye amk içerden söyleyince çekmiyo mu?

şu an hacettepe hastanesindeyim serumdan yazıyorum...

okuyun bence

bizim camii hiç kalabalık değildi panpalar hatta geçen seneden daha az cemaat vardı. o yüzden beni fark ettiler zaten.

up up up