calistigim restorandaki server ile isi pisiriyorum

reserved

bir iki saat yatakta tatlı uyku yaptım, uyanığım ama öylesine yatıyorum işte. sonra uyanıp mikrodalgalık bir şeyler atıştırdım, jfk yine yoktu. dıbına koduğumun bini yüzünden taksiyle gittim işe, akşam iyi fırça yiyecekti benden orası kesindi. o gün yine mike bana bir gibim diyemedi. jfk'nin off günüydü, peki jfk nereye gitmişti? neden beni uyandırmadan gitmişti? artık bu soruların cevabını öğrenmek istiyordum, tahammülüm kalmamıştı.
bulaşık işinde de tüm gün bunları düşündüm, öte yandan mekgibalılardan birinin 2 gündür yerinde olmadığını da farkettim. bu bıçakladığımdı. hastanede olduğunu düşünüp üzerinde çok durmadım. akşam işten çıktım, o gün jason da yoktu. barbie zaten erken çıkıyordu. birkaç gün evvel becerdiğim ve ismini bilmediğim garson bayan bir önceki gün bana yavşamıştı tekrar istiyorum der gibi. bense onu gibtir etmiştim, gururuna yedirememiş olacak ki bana kötü davranmıştı.
dolayısıyla motele gitmeye karar verdim.

sabah bir sesle irkildim, gözlerimi hafiften araladım. jfk idi bu. beni uyandırmaya çalışıyordu. sırtım fena ağrıyordu, uyanır uyanmaz "nerdesin bin" dedim. özür diledi, hoteldeki housekeeping işine devam ediyormuş. ilk maaşını alabilmek için işte belli bir süreyi doldurması gerekiyormuş o yüzden de son çalışmasını dün yapıp bitirmiş. bunları söylerken ben jfk'nin yatağına sere serpe uzanmış haldeydim tabi. o ise üstünü değiştiriyordu. ben ise gözlerimi açamayacak kadar yorgundum.

gece 1-2 saat daha çalıştık, jason arabasıyla beni jfk'nin evine bıraktı. saat gece 00:30 civarıydı. yukarı çıktım, kapıyı tıklattım, açan olmadı. jfk'ye telefonla ulaşmaya çalıştım, "daha sonra arayınız." uyarısıyla karşılaştım. apartmanın çevresinde 3-4 saat amaçsızca dolaştım. tekrar apartmana girdim, yapacak bir şey yoktu. jfk'nin kapısının önünde uyudum.

bunlar yaşanırken hala suskunuz. derken beni nasıl bulduğunu merak ediyorum, soruyorum. duymamış gibi yapıp yiyecek isteyip istemediğimi soruyor. ben de acayip açım, yiyecek lafı duyduğumda mahcup bir ifadeyle evet diyorum. içeri geçip beklememi söylüyor. az sonra mikrodalgada yapılmış burgerimsi bir şey ve pepsi getiriyor. karnım doyduktan sonra yaraların sızıların verdiği mayhoşlukla da uyuyakalıyorum. kendi acılarım yaralarım o kadar büyük ki jfk ya da nerede olduğum umrumda değil.

içeri girdiğimde bütün mekgibalıların yüzü korkuyla bana çevrildi. oradaki bütün insanlar ve objeler karanlıklaştı ve mekgibalılarla ben kaldım. o saniyeler bana yıllar gibi gelmişti, sonrasında hiçbir şey olmamış gibi rutin işlerine döndüler. görmezden geldiler, sanki hepsi anlaşmıştı. bazıları ise başlarını eğip işini yapıyor numarası çekiyordu.
başım dik gururla ilerledim. önlüğümü geçirdim, bulaşıklarımın başına geçtim. bugün jason ve jamaikalı gerzek vardı. jamaikalı, önceden miguel'in yaptığı işi yapıyordu. jason makine kısmındaydı, bense düzenleme ve iletim görevindeydim.

jason ilk gördüğünde ciddi bir şekilde bana baktı. "ne oldu?" dedi. ilk söylediği buydu. jason ne kadar korkutucu bir görünüme sahip olsa da özünde kocaman bir kalbi vardı. küçücük oğlu alex ile nasıl ilgilendiğini, onu nasıl kucaklayıp sevdiğini gözlerimin önünde tekrar tekrar oynatıyordum. jason ve ben bir baba- oğul gibi olmuştuk. ben babamı özlüyordum, o da işte bulunduğu saatlerde oğlunu özlüyordu. benim ona hayallerimi, planlarımı, türkiye'de yaptıklarımı anlatmam hoşuna gidiyordu. şimdi ise karşımda ciddi ve korkutucu bir şekilde bana bakıyor, ne olduğunu soruyordu. "yanlışlıkla düştüm." dedim. "yanlışlıkla düşmek böyle bir şey değildir, inan bana ben de yaşadım. şimdi, neler olduğunu anlat." dedi. sakin olmasını söyledim, restorandaki konuklar gidince yemekte anlatacağımı söyledim.
belirttim mi hatırlamıyorum, restoran self- servis olduğundan konuklar gidince çalışanlar istedikleri gibi yemeklerini yiyor. garson olanlar gidiyor, mutfaktakiler ise temizlik için bir ya da iki saat daha çalışıyor. yemekte aynı masaya oturduk. mekgibalılar da restoranın öbür köşesinde aynı masaya oturmuştu. havada kavga kokuyordu.

jason "anlatsana hadi!" diyordu, "bunu sana yapana ödetmeliyiz" diyordu. ben de önce "bunu bana yapanlar zaten bunu ödedi, lütfen sakin ol ve sakın bir hata yapma." dedi. "pekala, dinliyorum" dedi. başımdan geçenleri anlattığımda jason sinirle restoranın bir köşesinde kahkahalarla gülen mekgibalılara baktı. tam kalkarken kendi kolumun 2 katı genişliğindeki kolundan tuttum, "ne yapıyorsun? sözünü tut ve lütfen otur." dedim. o an onu tutmasam, eminim o restoran tarihi eser olurdu.
"en azından iyi olmana sevindim." dedi. bir gün jfk ile tanışmak istediğini de ekledi.

orucluyken okudugumuz şeye bak amk

bu akşam uno'ya gidecem, seni bulamazsam dıbına korum ona göre

lan millet okumuş içinde bariz yakaladığım yalanlar var okumayın amk

rizörvıd

kaynin olup atlayayim emi muallak yazsana nick6 ini gibertirim

Devam et oç

radyoda dead or alive çalıyor, bana nazire yaparcasına. bir süre hiç konuşmuyoruz, sonra jfk "sen iyi misin adamım?" diyor. hasgibtir der gibi bir bakış atıp "bu davranışının amacı ne şimdi?" diyorum. o da susuyor, konuşmuyor. bir apartmanın önünde duruyoruz, jfk iniyor. ben de ardından iniyorum. burası jfk'nin kaldığı apartman. içeri giriyoruz, asansöre binip 4. kata çıkıyoruz. jfk kapıyı açıyor, içeri giriyoruz.

reserve..

5-108 rez

3-63 rez

rezerve. hepsini okudum devdıbını bekliyorum ak

anlat lan ayrica sazan kokusu var