cüzzamlıyım beyler beni dinleyecek olan var mı

reserved

okumak mı? kendi çabalarımla öğrendim ben okumayı.bi kez okula gittim hayatımda ve gittiğimle geldiğim bir oldu. öğretmenler çocuklar korkuyo hesabına beni hemen eve yolladılar. haklıydılar. çocukların korkuyo olması onların tiksintilerine de kılıf olmuştu. allahtan odam genişti. netice de karantina altında gibiydim. kuzenlerim, kardeşim kimse beni görmek istemiyordu. ben de kimseye kendimi göstermek istemiyordum. çünkü korkunç olmak dayanılmazdı.

cüzzam mı kaldı lana rtık aknedir onlar amk liselisi

ne anlatıyon atasız ?

günde bi kaç kez hava almak hesabına çıktığım balkon dışında bi faaliyetim yoktu. yaşıtlarımdan da küçük kalmıştım. sürekli hastalanıyordum vücudumdaki hastalık yetmezmiş gibi. doktorlar sağolsun ama benden tek kaçmayanlar onlardı. sünnet oldum bana kimse altın falan takmadı beyler, bi evliya türbesine zütürmediler, lunaparka da gitmedim. zaten onun acısı da bedenimdeki yaraların acısından daha fazla değildi. büyümeye başladıkça artık dışarıya çıkma hevesiyle doluyordum. içimi kaplayan derin bi korku oluyodu. naparım çıksam? ne derler? deneyecektim dışarı çıkıp kendimi kabul ettirmem gerekiyodu.

cüzamın tedavisi var mal git tedavi ol.

iç burkan çocukluk evrelerini böyle özetleyebilirim. sokağa çıkmadan,bi arkadaş edinmeden ve hep öteki görülerek geçen çocukluk. ergen çağlarıma geldim. yaralarım iyice yüzümü şekilsizleştirmeye başlamıştı. ellerimdeki yaralar da baya fazlaydı. en azından görünen yerlerimdeki yaraları saklamam lazımdı. bi gün anneme ben artık dışarı çıkmak istiyorum her ne olursa olsun dedim kadın sevindi tabi. ama yüzümü ve ellerimi örtecek bişey almasını istedim. sağolsun aldı. ilk deneyim için hazırdım. sokağa çıkacaktım. hava çok sıcaktı, elim,yüzüm kapalı. attım kendimi sokağa. herkes bana bakıyordu bu deli bu sıcakta neden bu halde diye. insanlar üstüme üstüme geliyo gibi oluyodu. sıcak aşırı derecede bunaltmıştı. bi an çırılçıplak olmayı hayal ettim öylece gezmeyi. sıcaktan yaralarım kaşınmaya başlamıştı. yüzüme elimi attım kaşımak için ve kanadı. azıcık araladım yüzümdeki örtü benzeri kumaşı. çocuğun biri gördü. ulaan şu bizim mahalledeki hasta çocuk dışarı çıkmış. yüzümü nasıl kapattığımı bilemedim. hızlı adımlarla eve yürümeye başladım. arkdamda bi kalabalık oluşmaya başladı. ben iyice hızlandım. koşmaya başladım, hayatımda ilk defa koşuyordum pat yere düşüverdim

caps or didn't happen

@34 şuku.avi. hangisinin gerçek olduğuna kim karar verecek ?

cüzzamlı ne lan

arkadaşlar şimdi hepiniz hafiyesiniz de. okumayan karalamasın

@17 fil adam demi panpa? dünya üzerinde kaç tane var fil adam araştırdın mı? ben de onlardan biriyim.

allah aşkına cüzzamımdan amlı espriler türetmeyin nolur. onca şey yaşadıktan sonra bunlara dayanamıyorum beyler. cüzzamdan çok çektim hala da çekiyorum. çocukluğum, gençliğim helak oldu sırada hayatımın geri kalanı var. kimse sevmedi beni ailem bile, beni gören çocuklar benden kokrtu, sevgilim olması zaten beklenemezdi. hep internette fake olarak dolandım evet. kendimi buralarda tatmin ettim. yüzün, yüzümün olmadığı her yerde ben vardım. en çok geceleri sevdim, görünmez olmayı dilerdim. dinleyen varsa sırrımı sizlere açmaya karar verdim. dinlemeyen varsa da olsun. ben hayatım boyunca alıştım yok sayılmaya.

vücut sıcaklım artmış yaralarım azmıştı. yerdeydim başıma üşüştüler. değnekle dürtüyolardı beni. ölü bi hayvan leşiymişim gibi. bi anda ayaga kalktım hepsi dağıldı eve geldim. ağladım beyler o gün gün boyunca ağladım. anneme yalvardım beni kurtarın tedavi ettirin diye ama tedavisinin olmadığını biliyordum. umut dünyası. gözyaşlarımın tuzu yüzümü yakıyordu. gitgide yaralar kapanmıştı yüzümde. sadece şekilsiz korkutucu bi surat kalmıştı. yaşım 17 olu ve ben artık kabullenmeye çalışıyordum. sırada elim yüzüm meydanda dışarı çıkmak vardı. hepsini sineye çekecektim.

adım da duyulmuştu bi kere. millet çocuklarını bizim evin önünden geçmesine bile izin vermezdi. yalnızca bir perde aralığından izlerdim dünyayı. pencereme doğru şaşkın ve korkulu bakışlar fırlatan çocukları görürdüm. oyun oynarlardı ben izlerdim. ara ara annemin ağlamalarını duyardım. zaten bi o benimle iletişime geçmeye çalışırdı. günde belki bi on onbeş dakika konuşurdu benimle. yemeğimi yerdim, odam da bana özel yapılan banyomda kendim yıkanırdım, televizyon izler dışarıdaki hayata imrenirdim.

her çocuk gibi güzel doğmuşum ben de. sorunsuzn bi kaç senenin ardından cüzzamla tanışmışım. nası olduğu hakkında hiç bir bilgi yok, nerden bulaşmış falan doktorlarda açıklayamadı. ben kader diyorum. 3 yaşımdayken belirtiler baş göstermiş. yüzümde ufak yaralar, ellerimdeibacaklarımda. yayılmaya başlamış. sonrası malum. ağır ağır ilerleyen hastalığım 5 sene içinde kendini öylesine göstremeye başladıki çoktan ben aynalardan kaçar olmuştum, ailem de benden.

yavaş yavaş beni kanıksayan bi çocuk vardı. ben her sokağa çıktığımda yüzüme adam gibi bakan bi adam vardı. bi gün geldi bana gel birer kola içelim. tamam dedim ama yüzüm yerde. adı hasandı. tanıştık ilk defa bi insana bu kadar yakın hissettim kendimi. benden korkmadı benle adam gibi sohbet etti. hastalığımdan laf bile açmadı. ne zaman istersen gel takılırız kardeşim dedi. ilk dostum hasandı. herşeyımı paylaşırıdım kardeşimden öte bi adamdı. o da bana herşeyini anlatırdı. o da baya yoksulluk içinde bi çocuktu. babası yoktu. annesiyle ikisi burda dayısının yanında kalıyolardı. sığıntı hayatı diyordu buna hasan. o da kendini kabul ettirme çabası içine girmiş bi çocuktu. benim hastalıksız halimdi.

sayemde mahalleli de hastalığım hakkında baya bilgi edinmişti. hepsi profesör gibiydi yorumluyolardı. ama kimse de bulaşma riski yok denecek kadar az böyle kabul edelim demiyodu. çıktım beyler. o halimle dışarı çıktım. gördüm gözlerimle beni görüp ağlayan çocukları, tiksinerek bakan genç kızları, acıyan gözlerle bakan kadınları, adamları,esnafı, dilencisi,amiri, memuru... hepsini gördüm. iğneleyici bakışlarını sineye çekip yürüdüm. ilk aşamayı halletmiştim. kendimi kabule ttirme telaşına düşmüştüm. çok yersizdi biliyorum. kendimi kabul ettirmeye çalışıyordum. ama bana bakan yaşıtım kızların bakışları, o tiksinti dolu yüz ifadeleri hafızamın baş köşesinde hala tazedir.

kaçııııııınnnnnnnnnn laaaaannn sözlüğe de bulaştıracak şimdi hepimiz cüzzamdan ölecez :(((