bıçak ve yara

kapının önüne geldiğimde anahtarları unuttugumu fark ettim
nazlıyı arayacaktım vaz geçtim. gelip benide zütürür biliyorum...
apartmanın altındaki herzaman ekmek aldımız metin abinin marketine girdim
metin abi garip biriydi bir seyi anlatmak için aynı cümleyi iki defa tekrar etmek gerekirdi
-kapıda kaldım şurada biraz oturayım dedim
sagolsun birde çay söyledi, yanındada arkadaşı varmış
arkadaşı al yigeenim gazete okursan dedi
-yok ben artık ğazete okumuyorum dedim
niyee diye sordu
-reklamları ve yalan haberleri çıkarırsak gazeteler sadece bir sayfa olur dedim. gülüştüler
müşteriyle ilğilenen metin abide geldi
hal hatır sorduktan sonra, televizyondan amerikanın ırak işğali gösteriliyordu
haliyle muhabbet oraya kaydı
metin abinin arkadaşı hayatımda gördüğüm en sap saman adamdı
yarım yamalak bilğisiyle konuştu konuştuklarının özeti
amerikanın bu savaşta haklı oldugu
kafam attı herife
-bir savaşı haklı bulan senden başka birini görmedim
orada insanlar ölüyor, sanki sinekler ölüyormuş ğibi konuşuyorsun
onların yüzü yumuşaktır ama
arifeyi gösterir bayramı göstermez adama... dedim
sonra laf döndü dolaştı
80 darbesine geldi amk
yok darbe olunca amerikalı general "bizim çocuklar başardı" demiş miş
laflarını bölüp
-beyaz sarayda bir şey konuşuldu ve bunu sen bile duyduysan bilki onlar senin duymanı istemiştir dedim
bu arada telefonum çaldı...
dışarı çıkıp baktım, yabancı bir numara. açtım
-nasılsın damat diyor bir ses
hemen anladım hilmiydi bu...
nerlerdesin diye sordu
hala izmirdeyim dedim
-ben kayınpedernin dag evine gidecegim, biraz kafa dinlemeye istersen sende gel dedi
boş bulunup tamam dedim
telefonu kapatınca hay beynimi gibeyim
gıcık oluyorum bu adama, şimdi nereden çıktı bu iş diye söylendim
biraz daha bekledikten sonra nazlı geldi
paketleri sırtıma hamal gibi yükledim
çıktık eve, girergirmez sordum
sen mi verdin numaramı hilmi amcana diye
evet, istedi verdim dedi
buraya geliyor buradanda sizin kabakumda ki eve gidecegiz dedim
ne tak yiyecekmiş orda dedi
nazlı bile böyle deyince içime bir kurt düştü
harbiden bu adam neden geliyorki diye düşündüm
bu arada nazlı aldıgı kıyafetleri giyip gösteriyordu
bir kıyafeti vardı ki eger hilmi geliyor olmasa ona yapacaklarımı çok iyi biliyordum...
evde mini bir defileden sonra
kendime bir çay yaptım yine siğarayla zütürdüm..
derken hilmi geldi
selamlaşma faslı falan
hayırdır abi dedim nerden esti bu iş
biraz kafamı dinleyeceğim dedi
nazlı ben o eve gitmem sivri sinekten uyunmuyor, zaten bir git bir daha gitmezsin dedi
hilmiye gidecez dedik artık, sözümü gibemezdim.
ne zaman döneriz dedim
fazla kalmayız dedi balığa falan gideriz...
iyi hadi bakalım dedik hem bir degişiklik olur
nazlıyı evde tek bırakamazdım. içimdeki koruyuculuk duygusuyla
nazlıyı kuzenlerinin yanına, alaçatıya göndermeye karar verdim...

bindik bir alamate gidiyoruz...
arabasına binince yaktıgı sigaradan bir nefes aldı
hafif bir rüzgar esiyordu
-yagmur yagacak galiba dedi
daha şehirden çıkmamıştık tekelden nevaleyi aldı...
ben bir kaç bira almıştım yol boyunca içtim
giderken çevreyi seyrediyordum
-burada yaşayanlar çok sanşlı şu manzaraya baksana dedim
ses etmedi,bu adamın bir derdi vardı ama...
benimkiside nasıl bir manyaklık daha dogru dürüst tanımadıgım bir adamla bilmedigim bir yere gidiyordum...
-en son hangi kitabı okudun dedi
-bizim dersimiz zaten kitap okumak dedim
-siz en son hangi kitabı okudunuz dedim
-demir tekerlek diye bir kiyap dedi
-biliyorum hani yazarı kitabı yazdıktan sonra intihar etmişti dedim
-kitabı yazdıktan sonra intihar etmedi, kitabı yazdığı için intihar etti dedi...
eve vardık, burası çok sessiz bir yedi, çok geniş bir bahçesi vardı
hemen bir çay koyduk...
çay oluncaya kadar bir yürüyüşe çıkalım dedi hilmi
çıktık çam agaçlarının altında biraz gezindik, dalların üzerinde kargalar vardı...
hilmi uzun boylu, ince yapılı, kurnaz görünümlü biriydi.
yüzünde çok düşünceli bir ifade vardı, kör göze parmak biri degildi
okumuş adam sonuçta
eve geri döndük, çayı demledik bahçede mangalda biraz et pişirdik
evin balkonunda başladık rakıyı içmeye
-bu adam baya bir meraklıymış ava dedim, evde her türlü av malzemesi var
-evet çok sever avı dedi.
durup dururken buraya neden geldiğimizi hala çözebilmiş degildim.
ilk kadeh bitince dili çözüldü...
-babam avukattı, alkolik biriydi, annemle kavga etmedikleri ğün yoktu
yalnız babam abimi çok severdi, abimle aramda üç yaş vardı
bir gün abime bigiblet almış, çok ağladım banada al diye, almadı
o gün koptum babamdan benim için bütün anldıbını yitirdi...
dili çözülüyordu pür dikkat dinliyordum
-daha dört yaşında bir şeydim babam bazı davalara şehir dışına çıkardı
annem eve erkek alırdı, beni aklı ermiyor zannediyordu heralde...
olup biteni babama bir anlatsam öldürürdü kesin
biliyormusun, tıpı bitirdiğimde mezuniyet törenime bile gelmedi
bu alkolik,ruh hastası adamdanda bu beklenirdi zaten...
tıp bitti. geldim dalamana, mahallede bir kız vardı ğülçin
görür görmez aşık oldum kıza,ama ben utangaçtım çekingendim
gidip açılamadım bir türlü,oda bana boş degildi sanırım
neyse ben buna hep uzaktan bakarken, birde duydum almancı bir akrabasıyla nişanlılamışlar
içim bir garip oldu duyunca...
bir ğece yatıyorum, cama biri taş atıyor kalktım, baktım bu
indim hemen aşagıya
-kaçır beni dedi ben gurbet ellere gitmem dedi
-o an düşündüm ulan hilmi kaçırsan elin diline düşerisin birde düşman sahibi olursun...
yok olmaz dedim hayatımın dönüm noktasıymış o karar. ama nereden bilekcesin zamanın neler getirecegini
kızı verdiler düğünü falan oldu,o yıllarda dalamandaki tek mercedes te benim pederdeydi
düğünlerde genelde bizim arabayı gelin arabası yaparlardı, kaderde o arabayı sürmekte varmış...
neyse, bir kız var dedi annaem,ne farkederdi ki artık hangisi olursa olsun...
hiç düşünmeden tamam olur gidin isteyin dedim
nişan falan oldu, ben kızla fazla ilğilenmedim nişanlıyken
eskiden oldugu gibi, gerdek gecesi ğördüm desem yalan olmaz
benim kaderimde böyleymiş dedim kendime...
biraz düşündümde ne dertli adammış, haline acıdım o an
rakı yarılandı benim de dilim çözülüyordu.
-bence kaçırmamakla iyi etmişsin dedim
çünkü, düzen kendini sürdürebilmek için, toplumun üyelerinin uymazlık edemeyecekleri, uymadıkları,
benimsemedikleri takdirde toplum dışı sayılacakları değeri, ilkeyi,davranış kuralını her gün yeniden,
bireylere öğretir, dayatır ve yerleştirir.
bu değerlerin yerine yerleşmesi, çok uzun ağır ve sancılı bir süreçtir.
insanların aslında bütün potansiyellerini dışa vurmalarını kısıtlayan, doğal isteklerini kısır eden,
ugruna deger dediğiniz şeylerin,bu güce meydan okuyuşlarını hayatlarıyla ödemiş olan milyonlarca insanın kişisel trajedisi var
ben bu trajedilerden almam gereken ibret dersini almış bir insan olarak söyleyebilirim ki bence en doğal olanı yapmışsın
bir tak anlamadıgı belliydi bende neler diyordum. matematik ancak matematikçiler içinse, sosyollojide ancak sosyologlar için olmalıydı...
-sen kiminle evleneceksin dedi
-evlenmek için daha çok erken, belkide hiç evlenmem dedim
sarhoşlugu belli oluyordu
-hadi fotografımı çek dedi, ğördüğüm ilk diğitaldi, neyse pozunu verdi çektim...
sonra az kalan rakıyı birazda bol su katarak, içmeye devem ettik
-üç aydır uyuyamıyorum, neden oldugunu bende bilmiyorum
pgibologa gittim,her gün yatmadan önce bir kadeh alkol al dedi
bir kadeh oldu, her gece bir büyük
karım iki defa terk etti,
böyle devam edersen boşanırım senden diyor.
çok zor bir zaman geçirdiği belliydi,ama ben ne yapabilirdim ki...

sabah oldu,
uyandıgımda hilmi balkondaki masada oturup bira içiyordu
derdi ne bu adamın, harbi alkolik olmuş dedim içimden
kalktım, lavaboya gittim
geldiğimde siğara yakmıştı
adnan kahvaltı yaparsak gecikiriz, yemleri hazırlada gidelim oltaları atalım dedi
tamam dedim çıktık yola
uykusuz gözüküyordu...
elindeki siğara paketini bana uzattı al sende dursun cebimde yer yok dedi
giderken,
-adnan benim başımda bir sürü dert var kusura bakma
dün akşamda senin canını sıktım dedi özür dilermiş gibi bakarak
önemli değil abi iyi oldu hem dedim
yürürken telefonu çaldı
telefonla konuşarak olta atcagımız yere kadar geldik
-hayırdır abi kim dedim
-annem dün biraz rahatsızlanmışta hastaneye kaldırmışlar dedi
oltaları attık, sabahın ilk ışıkları olmasına ragmen yakıcı bir ğüneş vardı
oltaları saplamalara takıp
çamın altında oturmaya başladık
bir ara bana anlamlı bir ğülümsemeyle baktı, gözlerinin içi gülüyordu
hiç konuşmadı bir süre o konuşmayınca bende sustum.
bir ara kakıp oltaların yanına gitti
kendi kendine söylenip, denize bir tükürük attı
sonra yanıma geldi
-ben çok taktan bir adamım dedi
olurmu abi falan derken
-sen daha beni tam tanımıyordun dedi
-ama allah bana yolumu göstedi dedi
sözlerinden bir tak anlamadım
biraz daha oturduktan sonra...
-ben bir telefon görüşmesi yapacagım eve kadar gidecegim dedi
kalkıp hızlı hızlı yürüyerek gitti
biraz daha bekledim oltalara baktım
tam çantadan yiyecekleri çıkarıyordum
bir tüfek sesi duydum...
hilmi bıldırcın falan gördü heralde diye düşündüm
sonra içimi bir şüphe düştü...
kaltım hemen eve gittim
kapıdan içeri ğirdiğimde, önce duvardaki kanı gördüm...
koltuğun arka tarafından ayakları gözüküyordu
korkuyla biraz daha yaklaştıgımda gördüğüm şeyi, şu anıma kadar unutamadım...
adamı o halde görünce başım döndü
koşarak çıkmışım evden agaçları arasına doğru koşuyordum...
sonra durdum
yere oturdum, soluğum kesildi
ellerim titreyerek cebimden telefonu çıkardım
korkudan acilin numarasını unuttum
yanlışlıkla polisi aramışım...
polisler gelene kadar eve yaklaşamadım, sonra geldiler
ben ne kadar kötü görünüyorsam ambulanstaki hemşirelerden biri bana baktı...
polis arabasının içinde duruyordum
sonra hilmiyi ceset torbasıyla dışarı taşıdıklarını gördüm... gözlerimi kapadım
onun için yapacak bir şey yoktu artık...
karakola zütürdüler beni, ifade almaya
hilmide otopsiye...
tahkikat için gözalatına alınmam kararlaştırıldı...
bir gün sonra bırakıldım, hilminin cebinde kendi el yazısıyla bir mektup çıkmış...

cenazesine gittim...
namazı kılındı, insanlar tabut rahat ilerlesin diye kenara çekiliyordu
musalla taşının önünde bir sürü çelenk vardı
yol kenarından gelip ğeçenler kimin cenazesi diye soruyorlardı
bir taneside bana sordu, doktor hilmi beyin dedim
sanki soracak başka adam yoktu...
kalabalık bir cenazeydi, benim için bir daha yaşanması zor dakikalardı
kalabalığın içinde onun ölü halini ilk gören bendim
tabut cenaze arabasına kondu
ben abisinin arabasına bindim, arka koltukta çocukları vardı...
ortanca olanın aglamaktan gözü kan gibi olmuştu
küçük kızıysa etrafa bakıyordu...
mezarlığa geldik, tabut açıldı, hilmi mezara kondu bunlar yapılırken ben biraz uzaktaydım. yaklaşıp baktıgımda sadece kefeninin
bir parçasını gördüm...
ğömüldükten sonra gözüm büyük oğluna baktı yanımdaydı,
bir şey söyleyecek gibi oldu bir şey söyleyecek gibi oldu söyleyemeden
hüngür hüngür aglamaya başladı
imam duasını yaptı...
sonra herkes geldiği arabaya binip, geldiği ğibi gitti
yine abisinin arabasına bindim, ğiderken küçük kızı ağlamaya başladı
cenaze evine vardık çok kalabalıktı
evde hilminin anneside vardı, beni yanına çagırmış
ğidip elini öptüm oda beni öptü
kadının ğözleri okadar donuk bakıyordu ki... bu yaşta birde evlat acısı görmüştü
ortam çok kasvetliydi dışarı bahçeye çıktım
hemen bir sigara yaktım, içerken baktımki bu hilminin bana verdiği paket
içim bir garip oldu... derin derim çektim
neredeyse ilk nefeste yarıladım sigarayı
karnım çok açtı ama yemek yiyecek halim yoktu, çok uykusuzdum
ne kadar yoruldugumu bahçenin önündeki duvara oturunca anladım
düşünüyordum panpalar, dünyada baglılığa deger ne kadar az şey vardı
insan sadece ölümsüzlüğe baglanmalı, baglanmak yaşamın kendisiydi
insan hiç olmazsa şu dünya tatlısı kızı için, yüzünde yeni yeni ayva tüyü çıkan oğlu için
üniversiteyi bu yıl bitirecek oğlu için yaşamaya çalışır
ah zavallı arkadaşım... hani hep zenginler mutluydu
sende bir tak anlamamıştın degilmi bu dünyadan
insanın bir felsefesi olmalı ve o felsefeyle yaşamalıydı, düşünmeliydi
düşünce yaşam gücünün en gelişkin halidir çünkü...
şimdi bana kim damat deyip sinir edecekti, aslında çok severdim öyle demesini
için için hoşuma giderdi...