bıktım amına koyim

@24 keşke seni ne kadar iyi anladığımı aktarabilmemin bi yolu olsa.

aynı şeyleri yaşadım ben de... okumaya verdim kendimi. sonra işler değişmeye başladı. bak senin bu bahsettiklerin, dieter duhm diye marxist bi amcanın "kapitalizmde korku" diye marxist pgibanaliz hakkındaki bi kitabında birebir geçiyor. onu okuyunca önce yanlız olmadığımı anladım. çünkü herkes aynı fırtınada savruluyor, bunu biliyor ama anlatacak kelimeleri bulamıyordu. bi süre sonra da pes edip kabulleniyorlardı.

ben kabullenemedim. bu yüzden de herşeyin bi anlamı, bi değeri olduğunu ve onun da bu sistemin sunduğu bir şey olmadığını düşündüm.

sonra okumaya devam ettikçe gözüm daha da açıldı. baudrilliard'ın hiperrealitesi ve karşıt hiperrealitesiyle tanıştım. şimdi isyan ettiğin sistemin antitezini üretsen, onun da büyük bir yalandan ibaret olup olmayacağını bilemeyeceğiz.

bu noktada umudum iyie kırıldı.

sonra da "waking life" diye bir filme denk geldim. işte o film kopma noktası oldu. biraz da sartre'ı anladım filmi izlerken...

hayat denen şey, anlardan ibaret. acı dolu ya da mutluluk dolu... farketmiyor... sonra yavaş yavaş içindeki boşluk, öfke ya da hüzün, farketmiyor, adı değişen tonla hissiyatın yoğunluğunu dinlemeye başlıyorsun.

kısılmışlık gibi kavramları bile boş veriyorsun, sadece dinliyorsun. bir yerden sonra da, pozitif te olsa, negatif te olsa, bu coşkunun çok büyük birşey olduğunu anlıyorsun. onu yaşamak herşey oluyor.

işte o zaman geride kalan herşey önemsizleşiyor.

sana budist bir aydınlanmadan ya da allahı bulmaktan bahsetmiyorum. kendini de bulamazsın çünkü "ben" denen şey tek ve sabit bir şey değil ne yazık ki. bunun bir sürü gölgesi ve katmanı var...

maksat, kendini bir oyuncak olarak kabul etmek. üzülsen de, sevinsen de, dışarıdan bir gözle uzaktan kendini izleyip, "bak şimdi şöyle oldu" diyebilmek. hissettiğin şeyleri adlandıramamak, dile dökememek ve kendine bile ifade edememek kadar büyük bir boşuk ve hüzün kaynağı yok biliyorum. ama sakinleşip kendini iyice bir gözlemler, uzun vadeli olarak geçmişe baıp hatırladığın ufak ve önemli şeyleri gözden geçirirsen, uykularını çalan bunalımına da isim verebilmeye başlayacaksın.

sonra "aa ben şöyle biriyim, şunu yapıyorum aslında" diye kendi kendine şaşırdığın vakit, suratında kontrol edemediğin bir tebessüme rastlarsın.

işte onu senden kimse alamaz.

dış dünyayı boş ver. kendini uğraş edin. sen ne bildiğin, ne tükettiğin, ne de nefret edip sevdiğin şeyerin hiçbiri değilsin. bunlara bakmayı bırak. bunları kafana takarak kendine eziyet etmekten vaz geç.

hayat dediğin şey iki nefes. arasında da edilen sohbetler, enteresan fikirler, şaşırdığın ve büyülü bir oyuncak gibi oynayıp gözlemlediğin bir takım kırık dökük kirstal parçaları var. ki bunlara tecrübe diyoruz...

deneyimle, hisset ve öylece bırak... üzerse üzsün, acıtırsa acıtsın...

öyle de, böyle de...

geçecek...