büyük istanbul depremi bu akşam olacak

17 ağustos 1999 5 6 yaşlarındayım parkda sallanıyordum annemle babam oturmuş onumde çekirdek çitliyordu park 3 katlı eski bir parkdı ve biz orta kattaydık gece çıkar yürüyüş yapardık ve parka gidip hazır kimse yokken rahat rahat sallanırdım temiz havayı alınca uykum gelir eve gider gitmez yatar uyurdum.

Neyse o gece çıkmıştık saat 10:30 civarı çıkar gece en fazla 1,5 2 gibi gelirdik eve ve yatardık.90lı yıllarda belkide çok modaydı gece yürüyüşleri. Genellikle ailecek yapılırdı annem babam ve ben parkdaydık işte herşey normaldi sallanırken geriye doğru eğilir gökyüzüne bakarızya hani işte o ana kadar herşey normaldi.

Dışarı çıktığımızda hava açık masmavi gökte bir tek yıldız dahi yoktu ve ayı göremiyorduk ama yaklaşık 1 saat sonra felan gökyüzü kıpkırmızı olmuş işte o an kafamı gökyüzüne kaldırınca gördüm ve bir kaç dakika sonrada zaten park tamamen kıpkırmızı oldu ağaçların gölgeleri yok oldu herşey kırmızı sanki gece görüş gözlüğü takmışsın dıbına koyım kıpkırmızı. Ağaçlar ahenkle sallanmaya başladı rüzgarın etkisiyle ve hışırtı sesi korkutuyordu içim ürpermişti o sıra 3 katlı dediğim o parkın en üst katından koşarak giden bi adam gördüm, adamın kafası sargı beziyle tamamen sarılı hortlak gibi anasını satıyım o yaşlarda hepımız görsek hepımız korkarız doğal olarak, bende bütün bu etkenlerden sonra o adamıda görünce bağırarak koştum babamın yanına "Baba baba yukarıda bi adam var kafası tamamen sarılı koşuyor hayalet gibi" demişim tabi tam hatırlamıyorum yıllar içinde aileminde anlattıklarıyla aklımda kalanları birleştiriyorum. Neyse babam ayağa kalkıyor kafasını kaldırıyor yukarı bi bakınıyor hani kımse yok burda diyor annemde işi dalgasına vurup geçiştiriyor.

Şimdi o park yıkıldı yenısı yapıldı yerıne eski halini anlatıyım size bir ucundan diğer ucuna net bir şekilde görünen ağaçların gövdeleri uzun olduğu için parkda kim var kim yok rahatlıkla seçebildiğin 3 giriş ve çıkışı olan ve en üst katında 15 20 metre yüksekliğinde okul duvarı olan bir park. Yani o adamın göz kırpıncaya kadar ordan oraya gitmesi ( koşarak dahi ) imkansız.Ve giriş çıkışlar 3 katlı dediğim parkın en alt katında gerisini siz düşünün adamın kapı haricinde çıkacağı başka yer yokken nereye kaybolmuş olabilir ?

Neyse bunuda geçtim biz bu olaydan 3 5 dk sonra babamın "hadi eve gidelim geç oldu!" sözüyle kalktık azdaha dolana dolana eve vardık. Havadaki gariplik devam ediyordu ama rüzgar kesilmişti. Evlerin ışıkları neredeyse hiç yoktu her yer zifir karanlık ve sessizlik içindeydi bizim semti ilk kez öyle görüyordum sokak lambaları bile sönük yanıyordu sanki elektrik arızası varmış gibi.

Eve geldik ozamanlar tek odalı bir evde kalıyoruz mesajlarımı takip ediyorsanız belirttıgım gibi bizim eskıden durumumuz iyi değildi ve evimiz tek odalı studio daireydi ve benım yatağım yoktu sizler gibi ya yerde yatardım yada 2 tane tekli koltuğu birleştirip öyle yatardım. Annem koltuğu birleştirdi o gün ben yukarıda annem yerde babam çekyatta yattı. Herkes yattı babam horlamaya başladı annem
desen tık ses yok tavana bakıyorum saate bakıyorum televizyon açsam tek odalı yer uyanıcaklar diye açamıyorum olduğum yerde koyunları sayıyorum kendı kendıme uyumak için annem öyle öğretmişti işte ozamanlar amk dalga geçmeyın ama yınede uykum gelmıyodu. Neyse böyle olmıyıcak dedım başımı yorganın altına soktum kapadım gözlerımı ve apartmandaki olan biten seslerı dınlıyordum.

Bir süre sonra sesler kesildi ama hani eski çanak antenlerin bağlı olduğu bir yükseltici vardır böyle geceleri "zzzzzzzzzıııııııııııııııııııııııııııııııııııııııııttttttttttttttttt " şeklinde kulak çınlatan uyuz bi sesi olur yükselticiyi kapamadan gitmez hani. işte o sesten başladı bir anda kulağımın içini bırak beynime işliyordu neredeyse sonra o ince "zıııııııııt" sesi yerını zonglamalara bıraktı " zong zong zong zong " giderek tizliği artıyo en son öyle korktumki ne oluyo diye yattığım yerden fırladım ve bir cesaret ile etrafa hızlı hızlı bakındım keza sanırım çocuk aklımla parkdaki hayalet adam geldi diye düşündümüş olmalıyımki korkudan altıma yapıyordum. işte o seslerde kesildikten sonra uykusu tutmayan ben kafamı yorganın altına soktum ve uzandım.

Bir gürültü koptu annem babam tangır tungur yer yer sallanıyor ama kimse konuşmuyor ne annem bağırıyor ne babam bağırıyor babam bizi bıraktı en önden koşturuyo kapıya doğru ama ev sanki yan yatmış kapıya doğru yokuş olmuş koridor ve züt kadar 1 odalı evde kapıya ulaşamıyoruz annem benı kucakladı çok net hatırlıyorum koridordan yatıp kalktığımız yemegımızı yiyip içtiğimiz salon gibi olan bölüme kadar çatır çatır duvarlar çatladı işte o an anladımki deprem oluyor "ölücekmiyiz" korkusu hiç olmadı o an bende sadece aklıma gelen tek şey "şimdi ne olacak" idi.

Devamında babam kapıya zorda olsa ulaştı annemle ben kaldık tam kapıya gidiyorduk zaten daracık olan koridordaki fortmanto yan devrildi.Üzerindeki montlar vs herşey döküldü yol iyice kapandı ışıklarda gidip gelmeye başladı işte o an ne olduysa oldu son bir hevesle koşup fortmantonun altından geçtik direk dışarı attık kendımızı ama her yer apartman dolu bir site nasıl anlatsam size apartmanların çoğu birbirine doğru eğilmiş duvarların dış kısımları balkon altları bariz görünüyor çatlak içinde deprem durduktan sonra bizim orda hiç bi ev yıkılmadığı halde büyük hasar oluşmuştu koca koca amcalar ellerınde el feneri çatlakları tespit etmeye yaralı varmı doğalgaz kaçağı varmı bakmaya başlamıştı biz ise yaklaşık bir kaç saat önce o benım sallandığım parka geri dönmüştük semtteki en büyük park olduğundan çadırları oraya kurmuşlardı ve o geceyi orda geçirmiştik.

Şuan bile tüylerim diken diken oldu yazarken etrafıma bakınıyorum bilinç altıma okadar işlemiş.

Ek olarak : 2 gündür uykum gelmıyor o yüzden pgibolojik olarak bi baskı oluştu üzerimde şu anda.