büyü bozmak

heyecanla bekliyoruz dostum

reserved

heyecanla rserved

yaz keke yaz

musallatımız tekrar gelince gözlerim inceden kahharı arar oldu. ne zaman ya kahhar desem bir nebze rahatlıyordum ama bu sefer hiçbirşey olmamıştı. koğuşta kimseyi kıllandırmak istememiştim ama ufak bir kıvılcım tekrar herşeyi alevlendirmişti. arkadaşın yatağının altındaki unlu mamülleri çıkardım ve kenara koydum. yatağa geçtim ama bir türlü uyuyamadım. nöbet saatine kadar döndüm durdum. nöbet saati gelince koğuşçu geldi kaldırdı. hemen burun deliklerine baktım. geçen sefer dikkat etmedim ama bu sefer ilk ona baktım. üzerimi giyinip dışarı çıktım. diğer nöbete gidecek elemanlar kapıda bekliyorlar. hepsinin gözlerine ve burun deliklerine baktım. çaktırmamaya çalışıyordum yoksa pgibolojik danışma rehberlik bölümüne gidebilirdim. doldur boşalttaki arkadaşlar kıllandı benden biraz ama hızlıca ordan da çıktık allaha şükür. nöbetçi çavuşa nöbet yerimi sordum ve depo dedi. içimden baya bir sövdüm çünkü depo tek kişilik tutulan bir nöbet yeriydi. inşallah birşey olmaz diye dua edip durdum. nöbet yerine geldikten sonra biraz etrafı kolaçan ettim ve eğer gölge gelirse ne yapacağımı düşünüyordum. ne kadar yasakta olsa sakladığım tek sigarayı yaktım ve gizli gizli içiyordum. depoların önünde büyük ağaçlar vardı ve o karanlıkta altında dursanız görünmüyordunuz. tam oraya bakarken ağaçların gölgelerine daldı gözlerim. bir kıpırdama vardı. dua okumaya başladığım sıra ağaç dallarının ortasından gölge göründü. "allahım" dedim kendi kendime. direk tüfeğime sarıldım. dolu şarjör takmak yasaktı ama takmak zorundaydım gölge geliyordu ve seri olmam lazımdı. ona hiç birşey yapamayacağım, inanın aklımın ucundan geçmiyordu. o an ne oluyorsa olsun diye mermiyi silahın ağzına verip bastım tetiğe. patlama sesinden sonra tüm nöbetçiler alarm düdüğü çalmaya başladı. düdük seslerinin arasında gelip bana dokundu ve orada yere yığıldım. bacaklarım tutmuyordu. yere yığıldıktan sonra karanlığın içinden sarı bir ışık gözüme çarpmaya başladı.

afyonu senmi uçurdun la havaya

panpalar böyle şeyler gerçek olabilir kuşkulandığınız nesneleri ellemeyin

vay anasını eeeeeeeee

yaz panpa yaz .

eee panpa ofline olmuşsun. yazmicak mısın

o an gölgenin yüzünü gördüm. bu sefer birinin kılığında değil kendi sıfatıyla göründü gözüme. allah kimseye öyle birşeyi görmeyi nasip etmesin. karanlığın içinden farklı gölgeler belirmeye başladı ve o anda kahhar geldi zannettim ama askerler geldiler. "ne oldu iyimisin?" diye sorduklarını hatırlıyorum. sonrası malum yine lanet olası hastaneye kaldırdılar. kalp sorunum da ortaya çıktı ve ufak bir kriz geçirmişim o anda. hastane de kaldığım dönemler de geceleri hep elimde dini kitaplarla dua okur sabah ezanını beklerdim. bir gece dini kitap yerine normal bir kitap okuyordum. hikayedenmidir nedir uyuya kaldım. yine gölgeyi gördüm rüyamda ve sıçradım yataktan. kaldığım odada benimle birlikte 5 asker daha vardı ama hiç biri yataklarında yoktu. odanın içi karanlıktı ve kapıdan koridorun ışığı yansıyordu. hissediyordum o oradaydı. hemen sure kitabını aradım ama bulamadım. yatağın yanındaki çekmecededir diye eğildim ilk çekmeceye baktım buldum. aldım ve doğrulduğumda gölgeyle burun buruna geldim. "kahhar" diye yürekten seslendim ve bir anda gölge kayboldu. odanın ışıkları yanıyordu. yanımdaki askerler muhabbet ediyordu. ben yatakta doğrulmuş vaziyetteydim. kesinlikle rüya değildi bu. emindim. sure kitabı elimdeydi çünkü.bir anda sinirlerim çok bozuldu ve ağlamaya başladım. diğer arkadaşlar sağolsunlar gelip "ne oldu" diye sordular. hemşireyi çağırıp sakinleştirici yaptılar ve uyudum. sabah kalkıp hemen ailemi arayacaktım ve acilen fatma hocayla görüşüp "kahhar"ı bana göndermesini isteyecektim. ne ayaklarım tuttu gidip arayamadım, hemşire cep telefonu getirdi numarayı hatırlayıp çeviremedim. o engelliyordu beni. numarayı kağıda yazıyordum hemşireyi beklerken sıkıntı yok. hemşire gelince kağıdı kaybediyordum. kafayı yemek üzereydim ki görev yaptığım bölükten telefon geldi. ziyaretçim varmış ve hastanede olduğumu söyleyelim mi söylemeyelim mi diye soracaklarmış. bu bana büyük bir şanstı ve hemen gelsin dedim. aradaki mesafe 20 dakika ama ziyaretçim bir türlü gelemedi. hastaneden çıkınca öğrendim ki kaza yapmış.

muskada üzerimdeydi ama neden işe yaramıyordu. bir an muskaya kafayı taktım ve akşam olmadan bu işi çözmem gerekiyordu. hemşireden neşter istedim ve muskanın iplerini kestim. tamamen arapça yazılar ve garip şekiller vardı. uzun süre kağıda baktım ama hiçbirşey anlamadım. sonradan birşey fark ettim. kağıdın sağ üst köşesinde mürekkep dağılması var. büyük bir ihtimal terlediğim bir anda orası ıslanmıştır diye düşündüm ve kalemle belirgin hali neyse onun üzerinden çizdim. kağıdın her cm'ini inceledim. ta ki akşam ezanını duyana kadar. akşam ezanı okunduktan sonra hemen kağıdı topladım ve tekrar derinin içine koydum. avuçlarımın arasına aldım ve beklemeye başladım. hastanede iğne iplik bulup onu dikmek özellikle o saatte zordu. geceden uyumadığım için bayılmak üzereydim ama uyumamam lazımdı. eğer muska giderse diye korkuyordum. uyuya kaldım ama hiçbirşey olmadı. sanırım işe yaramıştı. tabura dönünce arapça bilen birini bulup bunu okutmam gerekiyordu. ne yazıyorsa işe yarıyordu. heycanla çıkacağım günü bekledim.

yaz panpa yaz takıpteyiz...

seri yaz lan

olum hadi seri cidden la.

bu arada hikaye çok uzun arkadaşlar bugün bitmez bilginiz olsun.
günlerce hiçbir hareket olmamıştı ve rahatlamıştım. gün geldi ve hastaneden çıktım. tabura döndüm sağolsunlar arkadaşlar iyi karşıladılar beni. fazla belli etmeden hemen arapça bilen birini aramaya başladım. hatay yöresinden bir arkadaş buldum ama sanırım fazla okumayı bilmiyormuş. ama konuşuyormuş. şansımı gibim diye başka adamlar aramaya başladım. arayışlarım sürerken henüz kalp hastasıyım diye hiçbir iş yaptırmıyorlardı ve koğuşlar bölgesinde sigara içiyordum. o gün unlu mamüllerin üzerine yatan arkadaş 2nci kattaki koğuşumuzun cdıbını açtı bir göz attım ve içimden küfür ettim. çünkü onun yüzünden tekrar işkence çekmeye başlamıştım. geri kafamı çevirdiğim anda pof diye bir ses geldi kafamı çevirdim ve çocuk yerdeydi. hemen koştum ve yardım edin diye bağırıyordum. çocuk hareketsiz yatıyordu ne yapacağımı da bilmiyordum. hemen birileri gitti ve revirden doktoru çağırdılar. doktor ambulansı hazırlattı ve çocuğu alıp gittiler. ne oldu neden atladı çocuk diye 1 hafta kendimizi paraladık. ayaklarının üzerine düşmüş ve düşüncede kafasını vurup bayılmış arkadaş. 1 hafta sonra topallayarak geldi ama gözleri dönmüştü çocuğun. benim ilk zamanlar baktığım gibi bakıyordu. kimseyle konuşmuyordu sebebini anlatmıyordu. yanlız kaldığı bir sırada yanına gidip,"karanlıktan geldi değil mi?" dedim. bir anda kafasını çevirdi. "sen nerden biliyorsun" dedi. "o benim lanetim ve o gün üzerine yattığın şeyler yüzünden sana geldi ve büyük bir ihtimalde beni de buldu" dedim. çocuğun şaşkınlığını anlatamam. "peki ne olacak şimdi?" diye sordu. "yanımdan ayrılmazsan elimden geldiğince korurum seni" dedim. ama ikimizinde hesaplamadığı birşey vardı. çocuk intihar ettiği için askeri mahkemede yargılanacaktı. tam yanıma birini buldum ikimiz daha iyi savaşırız derken ertesi gün onuda zütürdüler. bir daha da görmedim o arkadaşı.

panpalar az müsaade. eve geldim direk yazmaya başladım. yemek yiyeyim hemen geliyorum.

risörvıd.

rıza baba

reserve
harbiden korktum amk