bügün 22 yaşıma girdim

Bugün 22 yaşıma girdim birçoğunuz inanmayacak ama daha sevgilim kız arkadaşım diyebileceğim biri olmadı neden mi olmadı elimde birçok fırsat olmasına rağmen hiçbiri bana göre doğru kız değildi bilemiyorum belki ben gerikafalı bir asalağım ama evlenmeyeceğin bir kızla arkadaşlık yapmak bana doğru gelmiyor yani insanın kalbinde bir kişiye yer olabilir sadece kalbini otel odası gibi kullanmak 1 senede bilemiyorum 1 ayda yada daha kısa sürede birinden ayrılıp biriyle yeni bir ilişkiye başlamak çok tuhaf geliyor bunu nasıl yapabiliyorlar aklım almıyor arkadaşlarım bir gecelik ilişkilerini ballandıra ballandıra anlatıyor anlamıyorum ya bir erkek onurunu haysiyetini namusu bu kadar kolay kaybedebilir mi hadi herşeyi geçtim evlendiğin kadının suratına nasıl bakacaksın cocuklarına nasıl örnek bir baba olacaksın ya bir kız nasıl olur da annesinden emdiği temiz sütü kirletebilir ve en tuhafıda bunlar normal karşılanıyor ya ben orada bitiyorum belkide sıkıntı bendedir bilemiyorum... ama kesin olarak bildiğim birşey var doğru kızı bulana kadar bekleyeceğim.

Bu yazıyı tam olarak bir yıl önce yapmıştım

Size şu an sevgilim var nişanlıyız yaza evlenicez diye mesaj atmak isterdim ama hayat toz pembe degil aslında herşey cok daha karmaşiklaştı bir gün uyandıgımda herşey anldıbını yitirdi sanki bunu tam olarak ifade edemiyorum sanki icinizde koca bir yarık var aşşagiya düsüyorsunuz ve karanlık giderek artıyor sizi de içinize alip hiçbir seyin anlam ifade etmediği bir yere bırakıyor tam olarak böyle hisseyorum geçenlerde yakın bir akrabam vefat etmisti cenazesinde agitlar yakılip gözyaşları dökülüyordu ya ben, orada dimdik duruyordum etrafımdakiler ne kadar da güçlü, dirayetli cocuk diyorardı aslında hiçbir şey hissetmiyordum ki ne üzüntü ne hüzün içimde birşeylerin cok yanlış gittigini anlayabiliyordum ama bir tedavi bir iyileştirme yöntemi yok ki... Peki siz hiç acıya minnettar oldunuz mu hiçbir duygu hissetmezken acı duydugunuzu hissedip sevindiginiz oldumu tamam belki kendime zarar veriyordum ama bunu mazosistlikten hoşlandıgımdan degil yaşadıgıma dair fiziksel bir kanıt olarak gördügümden yapıyordum kötü görünüyor olabilir ama benim icin icten içe sevindirici bir durumdu bana eski halime dönebilecegim umudunu veriyordu fazla degil bir yıl önceki halim her duyguyu dolu dolu icinde hisseden herkesin takdir edebilecegi bir amacı olan bu amaç ugruna herşeyini zamaninı gencligini bile feda edebilecek bir genc simdiki gibi yaşamla ölüm cizgisı arasında yalpalayarak yürüyen biri degil bunları yazarken gözlerimin yaşlar icinde olmasından kalbimin sızlayarak parçalarını döktügünden utanmalıyım bilmiyorum buna da siz karar verin zaten bu şekilde fazla devam edemeyecegim aşikar ne kadar inkar etmeye çalişsamda kalbimin derinlikte bir sonraki dogum günümde böyle bir paylaşim yapamayacagımi bilen bir inanç var. Belki o zaman bir anlam bulabilirim