*Daima düşünceliydi.
• Susması konuşmasından uzun sürerdi.
• Luzumsuz yere konuşmazdı.
• Konuştuğunda ne fazla, ne de ekgib söz kullanırdı.
• Dünya işleri için kızmazdı.
• Kendi şahsı için asla öfkelenmez ve öç almazdı.
• Kötü söz söylemezdi.
• Affediciliği tabii idi, intikam almazdı.
• Düşmanlarını affetmekle kalmaz onlara şeref ve değer de verirdi.
• Kimseyle çekişmezdi.
• Çok konuşmazdı.
• Boş şeylerle uğraşmazdı.
• Umanı umutsuzluğa düşürmezdi.
• Hoşlanmadığı bir şey hakkında susardı.
• Hiç kimseyi ne yüzüne karşı,
ne de arkasından kınar ve ayıplardı.
• Kimsenin kusurunu araştırmazdı.
• Kimseye hakkında hayırlı
olmayan sözü söylemezdi.
• Yanında en son konuşanı ilk önce konuşan gibi dikkatle dinlerdi.
• Gerçeğe aykırı övgüyü kabul etmezdi.
• Her zaman ağırbaşlıydı.
• Konuşurken çevresindekileri
adeta kuşatırdı.
• Kelimeleri parıldayan inci dizileri gibi tatlı ve berraktı.
• Yürürken beraberindekilerin gerisinde yürürdü.
• Yürürken ayaklarını yerden canlıca kaldırır, iki yanına
salınmazdı.
• Adımlarını geniş atar, yüksek bir yerden iner gibi öne doğru eğilirdi.
• Vakar ve sükunetle rahatça yürürdü.
• Kapısına yardım için gelen kimseyi geri çevirmezdi.
• Dostlarına şöyle derdi: “Dünya da garip bir kimse yahut bir Yolcu gibi ol “
• Her zaman hüzünlü ve
mütebessim bir haletle dururdu.
• Adet üzere sarfedilen hiçbir kötü sözü ağzına almamıştı.
• Sıkıntılı hallerinde kabalaşmaz, bağırmazdı.
• Fakirlerle birlikte yerdi; öyle ki
onlardan ayırt edilmezdi.
• Sade kıyafetler giyer, gösterişten hoşlanmazdı.
• Konuşurken yüzünü başka tarafa çevirmezdi.
• Bulunduğu mecliste ayrıcalıklı bir yere oturmazdı.
• Sabahları evinden çıkarken şöyle derdi: “ilahi, doğru yoldan sapmaktan ve Saptırılmaktan, kanmaktan ve kandırılmaktan, haksızlık etmekten ve Haksızlığa uğramaktan, saygısızlık etmekten ve saygısızlık edilmekten sana sığınırım“
• Sıradan değildi. Ama sıradan insanlar gibi yaşardı..
"O" Hz.muhafazid Mustafa (ABDULLAH)'dır.