busem. biricik kardeşim. daha yeni okumayı yazmayı çözmüştü. bundan 1 yıl önce akşam yanıma gelip sordu.abi ben ölücekmiyim. dedim nerden çıktı o buse. internetten kanser yazıp sonucunun ölüm olduğunu okudum dedi. tabikide hayır dedim sen ölmicek iyileşiceksin.

sevindi, gözleri parladı, boynuma sarıldı, abimm dedi. okadar içten söledi ki bunu. saçlarım nezaman tekrar çıkıcak dedi. dedim saçlarına gerek yok sen böyle çok daha güzelsin. değilim. güzelsin..o gece annemin çığlıklarıyla uyandık, busemin odasında koştum,

fenalaşmıştı. annem çıkardığı seslere uyanmış. fenalaşıyordu. bayılmak üzereydi. buse! dedim.abi yardım et dedi ve gözlerini kapadı. hastaneye yetiştiremeden busem ellerimizin arasından kayıp gitmişti. artık o gökteki bir yıldızdı ve bizi oradan izliyordu. evet buna

eminim izliyordu. kucağımda yatıyordu, gözümden akan yaş alnından süzüldü.ona yalan sölemiştim, ölmüceksin demiştim. şimdi hangi yüzle mezarını ziyaret edebilirim ki..ama etmek zorundayım o buzamana kadar bensiz yapamamıştı, askerde olduğum her gece abim diye ağlamış. şimdide bensiz yapamazdı. bugün mezarına gittim saatlerce konuştuk, cennetten yer ayır dedim, elbet birgün kavuşucaz biricik kardeşim..