burda deli taklidi yapmadan

akıl hastanesinden yazıyorum...

Salona sıçıyorum

içimdeki deliliği değil de deliği anlatabilirim:

içimde bir delik var. siyah renkli. kara delik gibi ışığı, enerjiyi çekiyor içine. bu deliği seviyorum. yıllarca bu deliği inkar ettim ama artık onu kabullendim. o delik benim bir parçam.

Hayal ile gerçek arasındaki perdenin kalkması

Balkona çıkınca keskin nişancı vurcak gibi hissediyorum çogu şeyden umudum kesildi artık yürüyünce sürekli arkama bakıyorum takip ediliyormuş diye bazen bu dünyada degilmiş hissi var aslında bunların bilincideyim amk ama nasıl oluyorsa sıyırdık kafayı

Ohoo neler neler. herkesi herseyi takarim sinra gibimde olmaz

bazen nefreti devam edebilmek için yakıt gibi kullanıyorum

geceleri başka birisi oluyorum

değersiz insanların kullanılması gerektiğini düşünüyorum ve onların çoğu insanın zor durumda olması umrumda değil

kardeşim içimde bir karanlığın olduğunu söylüyor

korku dram nefret gibi şeyler bana heyecan ve adrenalin sağlıyor,en son ne zaman bişeyden korktum hatırlamıyorum ama bu korku hissi mutluluktan daha çok tatmin ediyor

bunları ilk defa anlatıyorum(ailemden bile gizliyorum tek hatam bunu şaka yoluyla birkaç defa sızdırdım)

insanları gözlemler ve mimik duygu gibi şeyleri izler ve gerektiği durumda taklit etmeye çalışırım(ve çoğu zaman işe yaradı)

bazen cinayet romanları filan okurum

biraz paranoyağım

etrafı gözlemler bazı durumlar için ne yapabileceğimi düşünürüm

insanlarda ilk sefer iyi izlenim bırakıyorum ama arkadaşlık konusunda zorlanıyorum

bide bazen birini (zarar verirsem) o durumdan nasıl suçlanmadan çıkarım diye kafamda plan yapıyorum(nadiren)

not:sosyopat yada piskopat değilim hayvaları seviyor, aileme ve bazı arkadaşlarıma değer veriyorum bide onları üzmekten çekiniyorum

size tecrübelerimle edindiğim bir tavsiye:
(sadece bi insana yaptığı iyilikten dolayı mahcup olduğunu söyle ve iyiliği geri ödemeye çalışıyormuş gibi yap hem o kişi sana daha çok güvenir hemde daha çok “iyilik“ yapabilir)

edit:şimdi farkettimde baya uzun yazmışım kb

Aşık oldum dıbını yurdunu gibtiğim

(bkz: fastmachine günlüğü)

Sıkıldıkça yazarım.

Çok düşünüyorum

zaten tüm deliliğimi başlıklara döküyorum?

aslında delilik kötü düşüncelerden dolayı vücudun ürettiği negatif enerjiler beyindeki nöronlar la etkileşimi geçip beyin nöron sistemini zaman içersin de tahrip edip dengesiz bir şekilde çalışmasına ve beyin kimyasını karıştırma sonucunda kişinin akıl hastası olmasını sağlar

ne deliği kardeşim?

canım sıkılınca bayılabiliyorum

Bazen aynı evde yattığım biri olursa başına gidip bıçağı boynunda gezdiririm ama sokmam

son 2 haftadır ciddi bi ölüm korkusu sardı beni.
otobüste giderken biri otobüsü tarayacak, mermi kafama gelicek diye korkuyorum.
hatta 2 gün önce otobüsün yan koltuğuna oturdum (hani 3 tane yanyana koltuk olur bazı otobüslerde ya, kafanızın arkası cama bakar)

otobüs fazla ses çıkardığında biri ateş edecek diye korkup hızla arkama bakıyordum, kafamda merminin sesi canlaniyordu bir anda (fiyuuy sesi) hatta bu durum 3 kişiden oluşan bir liseli grubun da dikkatini çekti, 4üncü kez kafami hızlıca arkaya çevirince "deli mi lan bu" falan diye kendi aralarında konuştular.
hatta bazen evin pencerelerine ateş edecekler gibi hissediyorum korkuyorum.

pgibiyatriste mutlaka gitmem lazım biliyorum, ama gidersem beni yüzde 90 1 ay falan tedaviye alırlar, sicilime işler diye korkuyorum.
üniversite öğrencisiyim, ileride iş görüşmelerinde olumsuz bir izlenim bırakabilir.
bunun dışında bir problemim yok.

Resimdeki gaylara azdim

Inci sozlukteyim

kafamdaki fantezilerin %10 unu burada anlatsam abartmiyorum evimi polis basar. buna rağmen pgibiyatriste gitmiyorum çünkü param yok.