burası benim köşem amk

attım mail. socuç hüsran. her zamanki gibi.

--spoiler--
nereden başlayacağımı, ne diyeceğimi bilmiyorum. bir haftadır aklımdaki tek şey seninle konuşmak. alıştığın birisinin hayatından çıkınca yaşadığın bir boşluktur hissetiklerim belki diye bugüne kadar aramadım seni ama şimdi anlıyorum sen ekgibliğini taa derinlerden hissettiğim biri olmuşsun şu kısa zamanda. o yüzden sana yazmak zorundayım.

kendini konuşarak ifade etmekte başarılı olamadım hiçbir zaman. gerçi yazarak da daha önce kimseye duygularımı, iç dünyamı anlatmaya çalışmamıştım. bilmiyorum nasıl bir yazı çıkacak ortaya.
hayatım boyunca içimde bir boşluk vardı. bana özel bir boşluk değil bu. her insanın içinde olan boşluk. bu boşluğu bazıları kitaplarla, bazıları içkiyle, bazıları bir şeyler üreterek, bazıları işleriyle, bazıları da başka insanlarla doldurmaya çalışır. şu yaşıma kadar çok şey denedim ben de. okulu denedim, olmadı. film izleyerek denedim, olmadı haliyle. sporla denedim, olmadı. bir başkası dışında hiçbir şeyin bu boşluk dolmayacağını anladım ve karşıma çıkan ilk kişiye verdim her şeyimi. duvara tosladım. sonra kapattım kendimi. bazen o boşluğun hiç dolmayacağını düşünüyorum. çok üzülüyorum o zaman. üşte böyle üzgün bir zamanımda seninle tanıştım. yapamadıklarımı, kendimi frenlememi hep sana anlatmayacağım. zaten fark ettin bunları ve bana şans vermeyi bıraktın haklı olarak. sen her ne kadar kendine şans verdiğini söylesen de banaydı o şanslar. sana yaklaşmak içindi o şanslar.

i̇nsan sarrafı olduğumu söyleyemeyeceğim. seni gerçekten tanıdığımı da iddia etmeyeceğim ama biraz da olsa seni tanımaya başlıyordum. senin de içinde bir boşluk var herkes gibi. hayat çoğu kişiden daha acımazsız davranmış sana. birilerine güvenmek istemişsin, güvenmişsin de ama olmamış istediğin gibi. söylemiştin zaten birine yaklaşmanın zor olduğunu. duyamamışım seni nebahat. kulaklarımdan girmiş ama korkularım engel olmuş idrak etmeme. şimdi anlıyorum belki geç ama anlıyorum.

hayatta hiç pişmanlıklarım olmadı diyecek kadar burnu büyük biri de değilim. çok oldu pişmanlıklarım ve ders almaya çalıştım hep. bunu ne kadar başardım bilemiyorum. tek bildiğim şey seni kaybetmekten dolayı çok pişman olduğum. bir haftadır şen şakrak sesini, gülüşünü, bakmaya korktuğum gözlerini, okulunu, bana tembel deyişini, seninle ilgili her şeyi özledim. normalde bu hislerimi gömmekte başarılı olurdum. şimdi nereye gömsem bir yerden fışkırıyor. ya bir şarkıda, ya bir telefon melodisinde ya bir rüya da ya da dalıp gittiğim zamansız boşluklarda. açık konuşayım nebahat. hüznümün sebebi belki sen değilsin, belki de kronik yalnızlığımdır dedim. durdum bir süre. anlamam uzun sürmedi içimdeki çocuğun haykırışını duymam. o ses "yalnızsın" demiyor, "nebahat gitti. :( " diyor.
dedim ya ben kendimi konuşarak ifade edemiyorum iyi. gerçi yazarak da başarılı mıyım bilmiyorum. i̇nsanın içindeki yanmayı sözcüklerle ifade etmesi çok zor.

bu bir haftada sen ne düşündün bilmiyorum. belki benim gibi düşünün, belki de başka şeyler. zaten o zaman anladım ben içimdekinin yalnızlık değil sensizlik olduğunu. hep bilmek istiyorum ne düşündüğünü, ne yaşadığını? nebahat çok iyi biliyorum içindeki boşluğu dolduracağımı. i̇lk seferinde başaramasam da biliyorum bir şansım daha olsa daha farklı olacağını. hep kendine şans verdiğini söyledin sen.

içimde büyüyen bu duyguları paylaşmak istedim. şimdi okudum yazdıklarımı. beğenmedim. ama değiştirmedim hiç. biliyorum ne yazarsam yazayım beğenmeyeceğim, beceremeyeceğim içimdekileri yazmayı. kalsın o yüzden böyle. karşına çıkıp ya da telefonla bunların onda birini anlatmayı başaramazdım, o yüzden yazmayı deniyorum. dularımda olan şeyi senden istemeyi başaramayacağımdan sana yazıyorum. tüm bunları bana şans vermen için yazıyorum. senden bir şans istiyorum. o şansı bana değil bize vereceksin ama. mutluluğa vereceksin, içimizdeki boşluğu doldurmak için vereceksin. şuna emin ol, ilk tanıdığın mustafa ile şimdiki daha farklı.

ne olursa olsun hayatıma değdiğin için teşekkürler.

not: arada bir yerde okulunu soracaktım ama beceremedim. * ne yaptın ok
--spoiler--

--spoiler--
zorlanalım nebahat!
inan içimdeki fırtınayı anlatamıyorum sana. şu hayatta güzel olan her şey zor be nebahat. hele de senin gibi hayatı zorluklarla, mücadeleyle geçmiş birisi bunu daha iyi bilir. seni kaybetmeyi istemiyorum. mutlu olacağımızı biliyorum. mutluluğu yakalaması çok zor nebahat. ben yakalayamadım hiç. ama yakalamak için mücadele etmekten vaz geçersek şu dünyada tek yaptığımız nefes alamak ve rutinimizi yaşamak.
biz de nefes alalım. ama birlikte alalım istiyorum.

dilediğin özrü kabul etmiyorum. denemekten korktuğundaysa zaten bunu kabul etmem. ama özrün bana karşı hiçbir şey ama hiçbir şey hissetmemekten kaynaklanan, bana acımaktan kaynaklanan bir özürse daha da zaten hiç dileme. o zaman özür dilenecek bir şey yok.

nebahat korkuyorsan bir şey itiraf edeyim ben de korkuyorum. hem de çok. ama korkularımın üzerine gitmekten korkmayacağım. sen de korkma ve birlikte gidelim korkularımızın üzerine.
--spoiler--

--spoiler--
ısrar etmeyeceğim. daha da derinlere gömerim seni. bir gün gömdüğüm yerden çıkacağını bilsem de.
hoşça kal.
--spoiler--