burada sadece içimi döküyorum

elimi yüzümü yıkadım, ellerim titrer oldu. kendimi biraz toparlayıp hemen aslıyı aradım.

hıçkırarak ağlıyordu, ilk defa aslı bu kadar çaresiz ve zayıftı. ben kem küm etmeye başladım.

sus dedi.

merak etme, senin söylemene gerek yok dedi. yarın hemen bi doktora gidip çocuğu aldıracam zaten rahat ol dedi.

beyler size ciddi söylüyorum ki, aklımın en uzak köşesinden bile aslıya ' o cocuğu aldırmalısın ' deme fikri gelmemişti. bunu bu kıza söylemek, dünyada yapabileceğim en büyük orosupu cocukluğuydu. zaten bunu diyecek birisi değildim.

canım sakin ol dedim, bu cocuğu sen tek başına yapmadın, sana böyle bir sorumluluk bırakamam dedim. komutanlarımla konuşum en kısa sürede yanına geleceğimi söyledim. yapılması gereken neyse onları yapacağımızı söyledim. ama kesinlikle o cocuğu aldırmak yok diye ekledim. onu rahatlatacak bir kaç şey daha söyledim. susmuştu ağlamıyordu. benim konuşmam bittikten sora gene başladı ağlamaya.

ama bu defa mutluluktan ağlıyordu, hissedebiliyordum. ben de ağlamağa başladım amk liseli gibiydim gene

edit : gibecem gözlerim doldu gene 5 dk müsade

devam et te cok yavas yazion amk. sonu ne olcak bu isin merak ettim.

neyse,

durumu anlattık, 5 gün izin kopardım, sanki istanbula varmam 1 yılı bulmuştu. yol bitmiyordu bir türlü. sabah evdeydim, aslı akşama doğru cıkıyordu işten. gittim çıkışına, beni gördü. gözleri dolu dolu geldi, masumca sarıldı. bebek gibi kokuyordu. kendini toparlamıştı, çok hafifte kilo almıştı.

ama bundan doğal bişeyde olamazdı. gittik oturduk biryerlerde. ben planlarımı anlattım.

dayısından istecektim onu, ve ne olursa olsun kesinlikle ailemin yanına geçmesini istiyordum. çünkü onu anneliğe alıştırabilecek tek kişi benim annemdi.

aslının dayısıda benm ailemde durumu biliyordu. ortada herkezi huzursuz eden tek bir durum vardı, o da benim askerliğin bitmesine daha yaklaşık 9 ay vardı.

tamam devam et..

aslıya laf gelmemesi için, benim ve onların aile arasında uzun uzadıya yapılacaklar tartışıldı, sonuç olarak askerlikten önce evlilik mümkün değildi.

ama alayını giberdim de o cocuğu aldırtmazdım.

neyse, fazla dillendirmeden isteme fasılı oldu, arkasından nişan yaptık, hocalar falan geldi imam nikahı gibi birşey de yaptık. yeterki millete ciddi olduğumuzu gösterelim.

askerlikten gelir gelmez ilk iş resmi nikahtı.

neyse, sonuç olarak aslı 6 aylık olunca bize gelecekti temelli.

herşeyi ayarlayıp tüm sıkıntıları atlattıktan sonra artık mutlu olmalıydık , onun mutlu olması için kısacık izin günümde binlerce şey yaptım, o da bendeki bu isteği ve sahiplenmeyi gördükçe daha mutlu oluyordu

ilk anlattığından beri kaç yıl geçti lan toplamda

ben de nedense kendimi daha olgun hissediyorum artık.

bu defa benim için anlatılmaz sıkıntılı günler başladı, terör anasının amı gibi artmış, hergün çatışma her gün şehit. o kadar yakınımızda oluyor ki herşey, bizim timden bile şehit düşen askerlerimiz oluyordu. (allah rahmet eylesin )

kendi canımdan cok , aslı ve karnındaki bebeğimizi düşünmekten kafayı yemek üzereydim , hava değişimi istedim vermediler.

tabi ben ordayken kimse rahat değil, aslı o haliyle çıkıp yanıma geliyor binbir ızdırap çekip yollarda.

oda biliyorki onun yüzünü 1 kere bile görsem tüm sıkıntılarımı unutabiliyordum. hayata daha sıkıca bağlanabiliyordum.

her geldiğinde karnı biraz daha şişiyordu, suratında stresten sivilceler cıkmıştı. kıyamıyordum biriciğime. ama birdaha gelmemesini istemiştim şiddetle.

onun bu en zor zamanlarında yanında olamamak çok koyuyordu öyle böyle değil.

neyse aradan bir kaç ay geçti annem aradı, kızımız olmuştu. ben direk aslıyı sordum. iyi olduğunu, ama şuan kendinde olmadığını söyledi. kendine gelince burayı aramasını söyledim.

sağolsun komutanım çok babacan birisiydi, hafta sonuna izin verdi. cuma akşamı cıktım yola, pazartesi en geç 19.00 teslim.

ben gelene kadar zaten hastaneden cıkmıştı aslı. evdeydi. eve geldiğimde aslıyı ve bebeği gördüğüm zamanki manzarayı malesef tarif edemiyorum gene. tüm hareketlerim salak gibiydi.

ailem sağolsun, dünya ahiret destek çıktılar bize, onlar olmasa o dönemler ne halt yiyecektik hiç düşünemiyordum bile.

neyse artık 2 ay kalmıştı, güç bela bitirecektik kısmetse

sonra askerliğinin bitmesine 1 hafta kala sen şehit oldun ve eşin dul, çocuğun yetim kaldı?

şükürler olsun 2 ayı da atlattık. vatani görev bitmişti

ama kafamdaki beyaz saçlar feci şekilde çoğalmıştı.

neyse istanbula geldim artık. bebiş olmuş kocaman.

babam da o sıralar işten ayrılmış, yüklü bir tazminat almış. 1 aya kalmadan evlendik. evlilikte de hiç beklemediğim kadar bir takı ıvır zıvır getirisi oldu. baya bir rahatlattı bizi.

millet iş bulup evlenir, ben evleneyim gezeyim tozayım sora çalışırım diyordum.

bizim ev büyüktü, zaten ailenin tek cocuğuydum. o yüzden ev, kira falan durumlaryıla boğuşmaya gerek kalmadı.

evlilikten sonra aslı balayına çıkmak istedi, ama cocuk daha cok küçük olduğundan ben karşı geliyordum.

uzun uzadıya direttikten sora cocuğu bizimkilere bırakıp balayına cıkmaya karar verdik. aslı hep ilk tanıştığımız otele gitmek istedi, bense yurt dışına gitmek istiyordum.

tak var gibi tartıştım kızla ve yurt dışına gitmeye ikna ettim.

ağzım tutulsaydıda demeyeydim yurt dışına gidelim

hiç okumadım cok uzun

acentada çalışan arkadaşlarımız vardı baya,

onlarla iletişime geçtik ve Venedik - Floransa - Roma olmak üzere bir balayı turu aldık. 4 gece 5 gün sürecekti toplamda.

hazırlığımızı yaptık 1 hafta içinde atladık ucağa gittik. venedikte yerleştik otelimize.

daha tura çıkalı 2nci günde öğlen saat 14.30 civarı, floransada 1 saatlik bir serbest dolaşma süresi verdikleri sırada basamakların orda nereye doğru gidelim diye düşünürken, birden aslının çığlıyı ve bi çarpma sesiyle irkildim.

hadi amk. hayatımda ilk defa bu kadar yavaş yazan birini görüyorum.

huur cocuğunun teki bizikletle yokuşağaşı inerken kontrolunu kaybetmiş ve aslıya çarpmıştı.

aslı da garibim çarpmanın etkisiyle basamaklardan kafasını çarpa çarpa yuvarlandı, çocucğun anasını gibecektim ki aslının kafasının kandığını gördüm. bin kurusuda kaçtı gitti zaten.

millet toplandı etrafımıza, aslıdan bi tepkime yok. yarım yamalak ingilizcemle bağırarak ambulans cağırın dedim. 10 dkka içinde geldi, hastaneye gittik. doktorlar gelip gidiyor, bişeyler diyor bi gibim anlamıyorum, bizim rehbere ulaştım geldi.

aslının boynunda zedlenme ve kafa tasında ufak bir çatlak varmış. 2 gün hastanede geçti, ertesi gün atladık uçağa doğru türkiyeye.

bir sorun vardı, aslı konuşamıyordu !!

oha içini gibeyim
özet geç bin

eee sonra?

ucakta omuzuma yaslandı, ağlıyordu.

ama karı gibi ağlamak yok, bu defa benim morel vermem lazımdı. bebeğimizden bahsettim, ona en kısa sürede kardeş gelmeli falan diyorum. aslı aynen devam ağlamaya. benim boğazım düğüm oldu.

tr gelirgelmez hemen özel bi hastaneye gittik, muayeneler, tetkikler, mr falan her türlü kontolu yaptırıyoruz. doktorlar omur ilik zedelenmesine bağlı kısa süreli felç diyorlardı. 1-2 güne kendini toplar falan dediler. sevinmiştim.

eve gittik, yemek falan derken geçtik yattık. bebeğimizi çok özlemiştik. ama benim aklımda fikrimde aslıdaydı, cocuğumuzun varlığı bile daha tam olarak benliğime yazamamışım. aslı hala en ön planda benim için.

yazsana lan işi gucu bıraktım okuyorum