burada acı askerlik anılarımızı anlatıyoruz

merhaba, ben asker olmadım olmayacağım. bu kurgu bir anıdır daha doğrusu yaşandığına emin olduğumuz bir gerçekliğin hayalden anlatısıdır.

adım şahin olsun, şahin güzel addır. güçlüdür. bu adda birinin karakteri engin olur... kötü göze söyleyecek lafı olur! olur da olur neyse.. ben türkiye cumhuriyeti vatandaşı idim yaşım zamanım çattığı vakit yurttaşlığım gereği ordunun çatısı altına girdim. ama diğer askerler gibi olmayacağımın bilgisiyle aşındırdım o kapıyı gitme etme evladım diye etrafımda fır dönen anamı dinlemedim de aşındırdım. çünkü ben bir ermeni idim ve anılarımda bir askerin anılarından öte bir ermeni askerin anılarıdır çünkü ben sürekli sözlü imalarla, silah şakalarıyla, angarya işlerle hatırlayacağım askerliğimi aslında hatırlamak bile istemeyeceğim ama yine hatırlayacağım çünkü insan hikaseninin sonunu unutmazmış ben de unutmayacağım. anı demiştik değil mi bir anımı anlatayım ben zaten bana dair anılardan gayrı bir şey kalmadı işte o yığından bir kesit fırlatayım şimdi gözbebeklerinize yalnız okurken gözlerinize aklınıza falan mukayyet olun çünkü okuduklarınız muhallebi kıvamında olmayacaklar bir neyse daha.

anıma döneyim kusura bakmayın. anlatmaya bir türlü geçemiyorum diye birilerince yok sayılmayı var kuvvetinizle yaşayarak atlatıyorsunuz ama en büyük çığlığınız olan varlığınız da gidince elden böyle kaleme vuruyor işte boyuna dert yanmak boyuna hırpalamak istiyorsunuz kelimeleri bak o senin bildiğin aslında böyle diye.

ve nihayet o anı: son anı: son anım...

askerde bi can buldum kendine adı can'dı arkadaşımın. kendisi de bi candı! bir terslik yoktu adıyla kendisi arasında bunu ona hatırlattığımda sen de adının adamısın, der sırtıma vurup gözüme insanca bakardı... işte onunla bizim yerimizde oturmuş kafa dinliyorduk.. bi gedik bulduğumuzda, kendimizi emirlerden şundan bundan sıyırabildiğimiz zamanlarda orada zaman geçirirdik. o nişanlısına mektup yazacağından ama bu konularda yeteneksiz olduğundan yakınıyordu ara ara yazdıklarını gösterip yanlışlıkları düzeltmemi istiyordu. ben birkaç kelime hatasını elden geçirirken o: bi su döküp geliyorum dedi. mektuptan başımı kaldırmadan elimi kaldırarak tamam gibilerden onayladım.

kaldım elimde başkasının aşkının tümcelerinde kendimle. işte bir kelime daha düzeltilecek, yanlış yazılmış bu kelime: hasret idi. rıhtımın r'sini ekgib yazmıştı bizim aşık. gerçi ben o gece öyle büyük bir yanlışı yaşayacaktım ki bu ufak yazım hatası hiçbir şeydi. hasrete ekgib kalmış r'sini iliştirirken onlardan biri -gecenin yanlış adamı- yanıma yanaştı -onlardan biri dedim diye beni yadırgamayın n'olur çünkü ayıran horlayan ve yok eden ve yine yok etmek üzere olan hep onlardı- önce sözle tahriğe uğraştı: ermeni dölü, kancık! senin burda işin ne, ananı kerhaneden babanı kahvehaneden al gibtir git buralardan ve daha bi dolu laf döktü zehir dilinden. orda biz dünyanın en yanlış adamıyla en yalnız adamı aynı cümlede kalakaldık bir süre. kinin, nefretin patlamak için yer aradığının farkında olduğumdan sessizliğimi korudum. onlardan biri oralı olmadığımı görünce daha bi bilendi ve silahını gösterdi sizin soyunuzun sonunu getiremedik ulan bir türlü dedi ama ben senin cezanı vereceğim diye devam etti ve bir düşünce aralığı zaman geçmeden çekti tetiği sıktı bi tane kalbimin orda bi yere arkadaşımın az evvel durduğu duvar dibine dönük yığıldım bitmemiş mektupla bitmekte olan hayatımla.

son bakışta can'ımın gözlerini aradım ama -ne çişmiş be arkadaş bi bitmedi- yok yapyalnız ölmek şart olmuştu bizim onlardan biri, beni vurduğu an yaşamadığı korkuyu beni vurduktan sonra yaşadı. ne garip değil mi öldürürken kararlı ama öldürdükten sonra binlerce bilinmeyenli bi denklemin içine düşmüş gibi oluyormuş demek katiller. o bizim mekandan kaçarken benim can'ım uzaktan gece karanlığında katilimi görüp bu izbandutun ben olamayacağımı anladığından yanımıza doğru koştu tazecik katilim de abilerinin, dayılarının, komutanlarının yanına taraf koşup benim son anımı hiçliğin içinde koşuşan partiküller olarak sonlandırdılar bense kendi hiçime kavuşmuştum hiç olmuştum.