ertesi gün uyandığımda vücuttaki seratonin etkisini kaybetmiş sıradan yaşamıma dönmenin verdiği hayal kırıklığı ile hazırlanıp dışarı çıkmış işe doğru yol aldım. birçok günüm gib bir diğerinden farksızdı, müşterilerle konuş mail at teklif al teklif ver sıcaktan kavrul yemek ye diye geçti gitti yine, tek fark bu akşam biraz daha geç çıkmıştım. rutinime devam ederek cihangire girdim. istiklalde yürümek çok iğrenç amk bi sürü arap bi sürü turist eğlenmeye gidiyor bense üzerimden kamyon geçmiş gibi evdeki koltuğun hayaliyle yürüyorum. yine taksime ulaşmış divan otele doğru kıvrılmış gidiyordum.

bilenler bilir oradı surp agop hastahanesinin inşaatı vardır senelerdir, bi de kaldırımın üzerini kapamış huur çocukları, bütün dilenciler suriyeliler tinerciler orada amk resmen trafik var, bir yandan da telefonla konuşmaya çalışıyorum ama hedefim bir an önce karanlığı aşıp en azından tekrar insan gibi hissedebilmek.

tam yolun sonuna yaklaşmışken karşıdan benim uzunum gözüktü o inci tanesi dişleriyle resmen tünelden çıkan treni kullanan makinist gibiyim, ışığı gördüm elim ayağıma dolaştı. ben o kadar zeki bir insan değilim zaten birden fazla işlemi aynı anda yürütemem sistem mavi ekrana düşer, aynen de öyle oldu ben onun gözlerinin içine bakarken ne telefonda konuştuğumu anladım, ne onun yanında arkadaşım olduğunu. sanki o anda bir örs düşse gökyüzünden. Ancak dokuz gün dokuz gece de düşebilirdi yeryüzüne.

işte o an tam olarak böyleydi. karnım ağrıyor k salbim hayvan gibi atıyor boğazımda bir şeyler düğümleniyordu ve ben o örs düşmesin diye dua ediyordum. yanımdan geçerken kokusunu içime çektim ve taksinin altında kalacak olmama rağmen geri geri yürüyerek onu izlemeye başladım. belki o da dönerdi ve ben onu bir daha görebilirdim. o saniyeler içinde aklıma tüm detayları kazımalıydım ki ben de h-afıza yoktur. işyerimizden telefonumu çalanı görmüş ama polise eşgal verememiş insanım 8-9 sene önce.

ben tüm enerjimi bu ana harcarken taksi bana korna çalarken o da geri dönmüştü ve onu biraz daha görebilmiştim ama lanet olasıca telefon yüzünden durup sohbet edemedim keşke dursaydım laf atsaydım ama yapamadım işte amk.

sonunda o örs düştü

ve ben bu sarhoşluğun arasında arkadaşıma mesaj attım tam olarak şöyle

+valla yalan söylemiyim o yanındaki uzuna içim kamaştı bir hoş etti namussuz diye

sonra konuşma ilerledi onun sevgilisi olmadığını öğrendim ki bu beni çok mutlu eden bir haberdi, yanından ayrılmıştı, telefonunu istedim uzunumun vermedi, cihangire gittiğini söyledi dün akşam bende cihangirdeki bütün cafelere barlara baktım ama bir daha karşılaşmadım bu sırada da en zından benim numaramı ona vermesini arkadaşıma söyledim.

o kadar mutluydum ki dünya yansa umrumda değildi tek hedefim onu biraz daha görebilmek telefon numarasını almak ve kahve içmeye çağırmak. kendimi tanıyorum herkes benden deli gibi hoşlanırken bense asla ilk görüşte birinden hoşlanan bir insan olmadım olamadım. onunlada zaten bir kahve içsek, biraz tanısam ondan da soğurdum bir şekilde ve standart hayatıma devam ederdim sadece bir kahveye ihtiyacım vardı ve biraz sohbete.

onu düşünerek yatağa girdim 3.5 saat uyuyamadım sonra uyuya kalmıım farkında bile olmadan. sabah olduğunda arkadaşıma mesaj attım tekrar, onun artvine gittiğini öğrendim ailesini zyaret edecek sanırım uzunum. 1 hafta sonra dönecekmiş ve belki ama belki bir kahve içebilirim umuduyla yaşıyorum,

bütün gelişmelerden haberdar edicem sizi panpalar, anlatableceğim samimi arkadaşım yok, olanlara da karizmamı cizdirmek istemiyorum. şimdi ne olacak peki onu merak ediyorum bir de bu duygu durum bozukluğunun adının ne olduğunu