maddiyata önem veren biri değilim hamdolsun vermemde. ben babasız büyüdüm üniversite 2 falan sene nerden baksak 2009 dolmuşla gider gelirdim çıktığım bi kız vardı adı önemli değil bunun arkadaşlarının falan sevgilisi arabalarla gelirdi okula bende dedim ya baba yok iş güç yok ondan yatan aylık 500 lirayla geçinmeye çalıştım bunlar hep cafelerde falan takılırdık ben kızla parkta en fazla. arada derdi biz neden cafede oturuyoruz diye zalimin kızı olduda biz mi zütürmedik neyse aylar böyle geçti memlekete gittim annemi görmeye aradan yarım saat geçti kız aradı ben daha fazla buna katlanamam ayrılmak istiyorum diye. eyvallah dedim zorla tutan olmadı seni ama içim kan ağladı. aradan yıllar geçti bi arkadaş vasıtasıyla öğrendim allah rahmet eylesin babası vefat etmiş zamanında bu yüzden çok destek oldu bana şimdi yalan yok yukarıda allah var. aradım ağlamaklı bi sesle açtı telefonu sadece adını söyledim kız aralıksız 10 dakika ağladı sesimi çıkarmadım sonra dedim seni aramamak için kendimi zor tuttum ama aramasaydım sana haksızlık ederdim ne zaman bir şeye ihtiyacın olursa ben senin yanındayım dedim ve kapattım öğretmenlik okuyordu bu sene tutturmuş Amasyada bi ilkokulu inşallah allah güzel insanlarla karşılaştırır benim tek kırgınlığım sabırsızlığıydı aha duruyo kapının önünde 4 tekerlek yansın gitsin umrumda olmaz tohumuna para mı saydım.