bunca yıldan sonra ne öğrendim biliyor musunuz

hiç kimse canavarları sevmez.
hiç kimse canavarlara yaklaşmak istemez.
saygı duyarlar belki ama asla ve asla sevmezler.
hiçbir anne ve baba çocuklarının bir canavar olduğunu kabul etmez,
hiçbiri, bir canavarı sevmezler.

hiçbir kız bir canavarı sevmez
hiçbir erkek bir canavarı sevmez.

hiç kimse, duyguları olmayan, annesi, babası, amcası hastayken
hiçbir şey hissetmeyen
kılını kımıldatmayan bir canavarı istemez.

hiç kimse onun canavar olduğunu bilmez belki ama
içgüdüsel bir şey, hissederler. bir acaiplik olduğunu ve kendilerini çekerler
o yüzden hiçbir canavar mutlu olamaz
çünkü tanrı canavarları mutlu olsunlar diye yaratmamış
cezalandırmak için yaratmış.

işte bu yüzden tüm canavarlar yalnız ölür beyler.
ailem benden o kadar uzun süredir nefret ediyor ki,
onlarla geçirdiğim güzel günleri zar zor hatırlayabiliyorum.
arkadaşlarım tarafından "gerçekten" sevildiğim zamanlar o kadar geride kaldı ki
nasl bir şey olduğunu unuttum.

çünkü canavarlar yalnız ölür. mecburuz.

@3 ne copy paste i yarram
oturdum tek başıma hayatımın nasıl gibildiğini düşündüm.
daha doğrusu hala niye tek başıma oturup içki içiyorum onu düşündüm.

ve unutmayın beyler
canavarlar asla kazanamazlar
hiçbir şekilde hiçbir şeyi asla kazanamazlar
çünkü tanrı cezalandırıyor onları.

bir canavar asla hissedemez
çünkü hissedemediği için canavardı
son 10 senedir en ufak bir şey bile hissetmek için
o kadar çabaladım ki
en ufak bir duygu için
yaşadığımı gösteren, insan olduğumu gösteren
herhangi bir duygu için o kadar çabaladım ki.

ama olmuyor. asla ve asla hissedemezsiniz.
siz hissedemediğiniz için aileniz de sizin normal olmadığınızı anlar, hisseder.
çevrenizdeki insanlar, bir acaiplik olduğunu bilirler.
hissedemeyen insan normal insan gibi gözükür ama
herkes onların içinde bir şeylerin ekgib olduğunu bilir.

yok, hiçbir duygu yok.
içimde sanki öyle büyük bir boşluk var ki düşüp kaybolucam
sürekli birilerine aşık olmaya çalışmaktan bıktım.
birilerini sevmeye çalışmaktan bıktım.

normal bir insan gibi görünmek için başkalarını taklit etmekten
bıktım.
cenazelerde insanları taklit edip üzgünmüşüm gibi yapmaktan
bıktım
hasta evlerinde, ailemdekiler hastalandığında rol yapmaktan
bıktım.
artık rol yapmadan bu duyguları hissetmek istiyorum ama
olmuyor.

çünkü ben bir canavarım.
ne kadar rol yaparsam yapayım insanlar farkederler benim canavar olduğumu.
soğukkanlı bir binkurusuyum
duygusuz, heyecansız, ruhsuz biriyim ve ne kadar rol yaparsam yapayım
anlarlar.
işte bu yüzden hiç kimse yanaşmaz bana. çnkü ben bir canavarım

@12 bravo

0'dan başlamak için ne gerekiyordu?

@2o ne demeye çalışıosun?

@29 merak etme panpa yakışıklıyım. hatta çoook yakışıklıyım ama önemli olan şey o değil.
etrafımda bir sürü kız var ama o da önemli değil. nedir ki amk 3-5-1000-2000 kişi olması?
önemli olan, yarın beyin kanaması geçirdiğimde etrafımdaki insanların bnu ilk kez ne zaman öğrenecek olmasıdır.

yani etrafımda insan çok ama bir tanesi bile gerçekten sevmiyor beni.
ben varım, ancak aslında kimsenin umrunda değilim.
ben normal bir insanmışım gibi rol yaparken
onlar da beni gerçekten seviyorlarmış gibi rol yapıyorlar.
her geçen gün daha da daralıyorum iyice yalnızlaştım.
artık insanlarla da arama mesafe girmeye başladı,
eskiden beni severlermiş gibi yaparlardı ama aramızda ciddi mesafeler yoktu
artık mesafeler de başladı.

nese gibtir edin

dddddddddd