Düşündüm olacakları. Odamda herkes beni ders çalışıyorum sanarken kesecektim bileklerimi... herkese ayrı ayrı yazdığım mektupları koyacaktım yanıma. ilk annem gelecekti iyi geceler demek için. Beni o halde görünce çığlık atacaktı belki bayılırdı da sonra onu duyup babam gelecekti kendisi kalpsiz huur çocuğunun tekidir nabzıma falan bakıp ambulansı arayacaktı. Ambulans gelinceye kadar kurtulmuş olacaktım bu gibik hayattan... babam telaşlanıp abim ve ablamı arardı belki kısa sürede herkes öğrenip eve gelirdi. Annemi sakinleştirmeye çalışırlardı canım annem... sonra en yakın arkadaşlarım öğrenirdi onlar da bir şok geçirip ağlarlardı belki. Ağlarlar mı acaba o kadar değerli miyim? Hayır ya burcu dayanamazdı, ece de öyle... belki onların halini gördüğüm zaman ufacık pişman olurdum. Sonra birkaç gün sonra okuldakiler öğrenirdi. Tüm okulda dedikodular dolaşırdı şu yüzden intihar etmiş bu yüzden intihar etmiş diye sınıftakilerin belki içi sızlardı nasıl farkedemedik diye hatta belki sırama çiçek de koyarlardı... işte bu kadar. 2 ay sonra tamamen silinirdim bu sokuk dünyadan herkes unuturdu internetteki arkadaşlarım hariç yıllarca haber alamazlardı bir bilinmez olurdum...