0
Tüm geçirdiğimiz saatleri toplasak maks 1,5-2 gün edecek biri öldü. 38 yaşında idi. Küçükken her yaz abisinin yanında çalışıyordum, lise yıllarımda falan. Tek bağımız abisi ve işti. Abisi beni çok severdi ve de çok iyi bir insandı. Abisi gibi "O" da çok iyi bir insandı, 1,5-2 gün geçirmeme rağmen bundan eminim.
Cenazesi bugün ikindi vaktinde defnedildi. Cenaze namazından önce abisinin ve babasının elini sıkmak için yanlarına yöneldim. Fakat "Başınız sağ olsun." bile diyemedim. Boğazım düğümlendi adeta, o kırmızı ve şişmiş gözlerini görünce... (Biraz -belki birazdan daha fazla- duygusal bir yapım var, ağlayan birini görünce ağlayasım, gülen birini görünce gülesim geliyor) Allah kimseye bu acıyı yaşatmasın demek istiyorum, ama biliyorsunuz, "Her canlı bir gün ölümü tadacaktır.".
Aklıma azda olsa güzel olan anılarım geldi, gözlerim doldu, kendimi tuttum tüm cenaze boyunca.. Ve nereden esti bilmiyorum ama o an bir karar aldım, ne olursa hayatımda tanıştığım herkese iyi davranacağıma, hayatımı mutlu mesut geçireceğime söz verdim. Sözlükteki insanlarda buna dahil elbette (Birkaç anancı olsa da sözlüğün genelini seviyorum). Eğer aranızdan birini daha önce kırdıysam -anancılık yapanlar dahil değildir- özel mesaj atsın, birebir konuşup özrümü dileyeyim.
Hepinize iyi günler dilerim, iyi akşamlar.