bugün tam anlamıyla kadın oldum sözlükkkk

Koskoca 317 gün, 10ay 13gün; saniyeler, saatler, günler, haftalar, aylar boyunca yanımda olan koca yürekli bir adam..
Bana dokunmaya kıyamayan, her bitti dediğimde hayır bıtmedı diyip bırakmayan barışmak için uğraşan, her bakışında ayrı bir güzellik anlatan, içimi ısıtan gülücüklere sahip, baba gibi merak eden abi gibi koruyan arkadaş gibi dertleşen dost gibi kardeş gibi sır saklayan bir adam.. Beni büyüten aşkı öğreten bir adam.. Yaptıgı hiçbir şeyden karşılık beklemeyecek kadar iyi bir adam.. Dışarıya karşı fazlasıyla sert bana karşı pamuk gibi bi adam.. Aşk onun adı. O adamın adı artık aşk. 25 Eylül bizim günümüz, bizim miladımız. Her şeyin bambaşka bir boyut kazandıgı gün. Önce 12Kasım. Güzelliklerin, sevginin başladıgı gün. Sonra 25 Eylül. Sevginin aşktan öte bir şey oldugu gün. Büyüdüğüm gün.

Hiç anlamamıştık. Ne oldu ne ara nasıl oldu farkında değildik. Hoş hala değiliz. Her zamanki şeylerin bir tık ötesini yaptık biz bugun. Noktayı da koyduk ama. ikimizin de yapmam, yapamam dediğimiz şeyi yaptık. Ve ben büyüdüm artık. Kadın oldum. Artık küçük bir kız çocugu değilim. Yaşın önemi yok. Olgunlaştım ben o gün. Düşüncelerim, yaptıklarım, verdiğim tepkiler değişti. En önemlisi ona bakışım değişti. Kalbimdeki o koca yeri daha da büyüdü. Evlenmedik ama kocam oldu artık. Karı koca olduk. O da çok değişti. Gözlerinin içi parlıyor bana bakarken. Konuşması, hereketleri değişti. Artık insanların içinde kızsa da bagırmıyor mesela. Bir yerde otururken eli gözü sürekli üstümde. Benim de öyle. Çok başka bir duyguymuş bu. Ben artık onun oldum. Ona ait oldum. O bana sahip artık. Sözleri daha kıymetli. Konuştukları daha değerli. Öpüşü, elimi tutuşu daha özel. Sarılması daha sıcak.
Ayrılık yok artık. Bitti deme şansımız, öyle bir lüksümüz yok. Ben ilk defa aşık oluyorum. Çok seviyordum kendımı ona aşık sanıyordum ama degılmışım sadece büyük bi sevgıymış. Ama şimdi deli gibi aşıgım ya. Başka erkek yok dünyada. Yanında nefes alabılıcegım, başımı omzuna yaslayabılıcegım biri daha yok. O giderse ben ölürüm diyorum ilk defa. Ciddi ciddi mahvolurum. Bu şey oldugu için değil ama. Artık ona ait oldugum için değil. Onun oldugum için değil. Aşık oldugum için. Deli gibi aşık oldugum için. Onsuz nefes alamadıgım için. Onsuz büyüyemem ben. Daha olgunlaşamam. Tepetaklak olurum. Ama biliyorum. O benı hıç bırakmadı bundan sonra da bırakmıcak.
Aşkla bakıyor bana. Sankı yuzune baktıgımda o guzel kahverengı gozlerını degıl kalbını goruyorum artık. Ondakı yerımı bılıyorum. ilk defa bitmicegıne emınım.
Bıtmesın ya. Ne olur bıtmesın. Ben onun abartılı kıskançlıklarına da sinirine de katlanırım. Bana hep böyle baksın hep böyle sarıp sarmalasın benı yeter. Başka bir şey istemiyorum. Hep benımle kalsın. evlenmek sorun degıl hiç evlenmesek de olur. Ama yeter kı kocam olarak kalsın. Bana sultanım miniğim diyo ya hep desın. Hep sevsın benı. Hep şimdiki gibi çok sevsın benı. Hanı dıyor ya şarkıda 'çok şükür bin şükür seni bana verene' diye. Aynı öyle. Sankı Allah'ın bir lütfu o bana. Her şeyim oldu. Onsuzluğu düşünmek bile istemiyorum bundan sonra. Yapamam çünkü biliyorum. Ne yedıgım yemekten tat alırım, ne aldıgım nefesten bir şey anlarım, ne yanımdakılerı sevmeye devam edebilirim. Yapamam imkanı yok bundan sonra onsuzlugun.
Bırakmasın beni.. Hep benimle kalsın.. Hep onun kalayım.. Her şeye razıyım, yeter ki bitmesin.