2 Aralık 2014 saat 02-03 civarı...
Bu hayatı bırakıp onun ebediyete göç ettiği gün... Onsuz yaşayacağım günlerin, onsuz doğacak ve batacak olan güneşin, onsuz yeni gecelerin ve gündüzlerin, onsuz bir hayatın başlangıcı...

Ve beyler acım çok büyük ilk ve en büyük aşkımdı. O bana tam anlamıyla değer veren tek insandı belki de... O beni hayata sıkı sıkıya bağlayan hayatın güzelliklerini gören, şu dünyayı çiçek bahçesi gibi yapan bir insandı

Hastaydı hem de fazlasıyla ama benden gizledi bizi üzmemek için, beni üzmemek için... Günler geçtikçe eriyordu gözümün önünde ve mahcup bir şekilde bana söyledi o gibtiğimin hastalığını kronik bir kalp rahatsızlığı varmış ameliyat olacaktı ama geç kaldık ameliyata kalmadan...

Ona bir söz vermiştim kabrinin başında sadece olacaktı hem bu dünyada hem diğer dünyada... Ona ihanet etmeyecektim hep ona kavuşacağım anı bekleyecektim. Ama olmadı affet beni. Tutamadım sözümü beni hayata bağlayan yeniden günümü aydın eden bir insanla karşılaştım, hayata tutundum

Ama affedersin sen beni... Sen hep beni gülerken görmek istersin... Affet