her zaman ki gibi ne zaman güzel kız görsem içine düşecek gibi seyahat ederken bir kıza tutuldum. kız çok kısa boylu değil orta seviye taş çatlasın 160-165 kıvırcık uzun saçlı mavi gözlü siyah bir dar pantolon giydiği halde sütun gibi bacakları olan yanındaki arkadaşına gülerken metrobüste ışık açıldı zannettiğim. kız nereye baksa yığılmış insanlar gördüğüm bir kız, bense iki eli kolu olan biriyim sadece. basit bir yaratılış ürünü. neyse.

kıza bakarken ben kız birden dönerek neden bakıyorsun? dedi güldü. şu garip ben o gülüşü görüp herhalde beni beğendi bana cesaret vermek istiyor zannederek seni beğendim dedim ama nasıl olur ben der demez kız kahkahayı koydu sen hiç kendine baktın mı dedi. etraftaki insanlar dönüp baktılar haliyle. kendi kendime dedim şu anadolunun insanı olan metrobüs halkınıda arkana alarak mükemmel konuş bitir bu işi. dedim ki ben kendime bakıyorum ancak senin beğenmemen benim güzel bir insan olmadığım anldıbına gelmez. belli ediyorsun ki sadece yüzün güzel aynı nefertiti gibisin dedim. anlamadı tabi mal. tam insanın içinin güzel olması bir şey ifade etmez gibi lafa girecekken. keserek
-hem sait faik', burgazadada kimse beğenmeyip tanımıyordu ama yazdıklarına insanlar bayılıyordu dedim.
+sen sait faik misin amk dedi gitti

not: şiir yazdığım için böyle bir giriş yapayım dedim ağzımda patladı.