bugün içimden bir parçanın koptuğu gündür

mayısın 3 ünde gitmiştim, temmuzun 3 ünde döndüm antalyaya. yaz tatili olması vasıtasıyla, sürekli beraberiz biz bununla. ben resimlerin çoğunu yok etmiştim tabi, daha önce de bahsettiğim gibi kontrol hanım ablamızda olduğu için teftiş yapılacağından adım gibi emindim. resimlerim çok az da olsa yine de var ingiltere ile ilgili. ama içinde kızların bulunduğu 1 tane resim bile yok : ) yazı güzel bir şekilde geçirdik, gezdik dolaştık, takıldık, özlem giderdik falan filan. zaman yine geldi çattı, ayrılık vaktine geldi. eylül ayı bizim için hüzünlü bir ayrılık vaktiydi. allahtan o zamanlar bayramlar eylül-kasım falan oluyordu (ramazan ve kurban bayramları). bayramlar bahane edilerek, damlıyordum antalyaya, kısa da olsa özlem gideriyorduk. artık baya bağlanmıştık birbirimize. o da ben de. kıbrısta sürekli msj, telefon elden düşmüyor. derste, yurtta, her yerde. ama tabi bu da bazı sıkıntıları yanında getiriyordu. dışarı çıkmalarıma gıcık oluyordu. hatta istemiyordu bile. 2008 yılının sonlarına doğru, bölümden çok samimi olduğum birkaç arkadaşımla takılıyordum (yurtta da kardeşim diye nitelendirdiğim, çok samimi olduğum arkadaşlarım var, hemen hemen hepsiyle hala görüşüyorum. biri rusyada çalışıyor, pek irtibat kuramıyoruz ama faceden görüşüyoruz ara sıra). bu bölümden takıldığım arkadaşlarımdan birisi de kızdı. yalan yok, etine dolgun, balık etli, antepli, kısacası antep fıstığı gibi, güzel bir kız. ismini söylemeyeceğim ama pınar diye adlandırayım. mevzu çok, kolaylık olsun : ) yine tamamen tüm dürüstlüğümle söyleyeyim ki, pınara karşı en ufak duygusal anlamda bir şey hissetmedim, öyle bir şey olmasına da zaten müsaade etmezdim. ama onun bana meyili varmış daha sonraları bunu anladım. 1 yıl sonra, bir sürü olaydan sonra. şimdi bu olaylara geleyim. biz bu toplamda 4 kişiden mevcut olan bölüm arkadaşlığı tayfası ile takılıyoruz. işte, akşamları çıkıyoruz barlara falan gidiyoruz, bowling oynamaya falan gidiyoruz ne bilim takılıyoruz işte. zaman geçirmece. magosa küçük yer, kıbrısı bileniniz varsa bilir. imkan çok ama her zaman yapabilme fırsatı yok. benimki, bu pınarın varlığını öğrendi. ilk başlarda pek sıkıntı çıkarmadı. ama daha önce bahsettiğim gibi, benim dışarı çıkmalarım hep sorun oluyordu. ben olabildiğince dürüst davranmaya çalışıyordum. çünkü öyle olmasa vicdanım rahat etmezdi. şakirt birisi değilim, ama empatinin ne olduğunu çok iyi bilen birisiyim. kendime yapılmasını istemediğim bir şeyi, asla başkasına yapmam. ve bir durumda, kendimi başkasının yerine koyup, olayları mukayese ederim genelde. neyse, benimki soruyor, soruşturuyor işte napıyorsun, yurttamısın falan. her dışarı çıktığım tartışma olarak bana geri dönüyordu. bir de işin içine pınar da eklenince, kriz daha da büyüyordu. yine ilk başlarda, 4 kişi takıldığımızı söylediğim için pek ses etmedi. ama sonraları iyice takmaya başlamıştı. nerdesin, işte pınar yanınızdamı, ne yapıyo, nasıl biri falan filan böyle gidiyordu. her dışarı çıkışım bir mesele haline geliyordu. sorun oluyordu. ben de, artık söylememeye başlamıştım. çünkü onun istediği, odada oturayım, dersimi çalışayım, dışarı çıkmayayım. bölüme gideyim, geleyim. bu şekilde bir yaşamdı benim için. ama insan gerçekten sıkılıyor panpalar. yurt dediğim oda, rahat olmasına rahat ancak züt kadar bir yer. 2 kişi kalıyorsun, oda arkadaşım da kardeşim gibidir benim için daha bugün antalyaya geldiler kardeşi ile, finali zaten yaparken onlarla yapacağım sabırla bekleyin. artık o bile halime acıyordu. niye hesap veriyorsun olm sürekli, niye kısıtlıyor seni bu kadar falan diyordu arkadaşlarımın çoğu. aileme bahsettim bu durumu. evin tek çocuğuyum, kardşeim yok. ailem de oldukça tepki ile karşıladılar bu durumu. bana neden böyle yaptığını falan filan.
bu bizim tartışmalar-kavgalar birkaç yıl daha sürdü panpalar. üzerine bir de benim kötü giden derslerim eklenince, iş iyice çığrından çıktı. şiddetli kavgalar oluyordu genelde. ve kavgaların çoğunda pınardan bahsetmeler, hal yok yumurta yokken laf sokmalar yani, sanki senelerdir birlikte olduğum kız gitmiş, bambaşka biri gelmişti yerine.

güzel bir 4 gün geçirdik aydında. sakin, huzurlu. kafamıza göre..
tabi bir de bu işin ailemin öğrendikten sonraki kısmı var. annem pek ses etmedi. ama babam. babam, baya laf etmişti o zamanlar. hatta küsmüştü bana. insanın evladı, önce ailesinin yanına gelir, önce annesinin-babasının yanına gelir demişti. hiç unutmuyorum. hata etmiştim, en azından haber verebilirdim. gerçi karşı çıkarlardı büyük ihtimalle. gitme diye değil, nerede kalacaksın, nasıl yapacaksın diye. antalyaya döndüğümde, bir müddet babam sıcak davranmadı bana. beni üzmüştü bu durum. neyse ki zamanla aramız düzeldi, eski haline döndük. kız arkadaşım da çok üzülmüştü. o taa o zamanlardan ciddi şekilde evliliği düşünüyormuş. bunu daha sonra öğrenmiştim. ailem ile iyi geçinmeye çalışıyordu. kendisini sevdirmeye, yakın olmaya çalışıyordu taa o zamanlar. neyse, 2. dönem kıbrısa dönmedim, hazırlığı atladığım için. ancak bölüme de başlamadım. biraz kafa dinleyeyim dedim. bizimkiler de sıkıntı çıkarmadılar. hatta mükafatlandırdılar bile beni. 2 aylığına ingiltereye gittim, dil okuluna. ingilizcemi daha da geliştirmek için. çok faydası oldu. unutamayacağım anlar, anılar yaşadım ingilterede. worthing-brighton-londra üçgeninde mekik dokudum 3 ay boyunca. yaramazlıklar da yapmadım değil ingilterede. zaten oraya gidince, kızlarla ilgilenmemek gerçekten zor. kendileri size geliyor daha sen gitmeden yanlarına. öyle bir yer. avrupanın çoğu ülkesi o şekilde gerçi, her yer türkiye değil amk. orada kaldığım 2 ay boyunca, (duygusal anlamda kesinlikle bir şey hissetmedim) 4 tane kızla birlikte oldum. biri gecelikti, ertesi gün sanki hiç olmamış gibi gitti ve görüşmedik bile bir daha. diğerleri, orada kaldıkları süre ve benim kaldığım süre boyunca görüştük. hatta biri benden 4 yaş büyüktü. romanyalı paula. 2 hafta takıldım bununla. sarışın, mavi gözlü gerçekten güzel bir hatun. facebookta falan çok aradım ama bir türlü bulamadım. ingilterede aklınıza gelebilecek her türlü şeyi yaşadım. tabi, türkiyeye herşeyi rapor etmiyordum. what happens in vegas, stays in vegas hesabı takıldım anlayacağınız. yakın arkadaşlarım dışında, kuzenim dışında ( o da oradaydı, zaten aynı okula gitmiştik onunla ancak o 9 ay kaldı, para durumları iyiydi kuzenlerin o zamanlar. yaşı da benden 6 yaş büyük muallaknin zaten )ve bir bu yazıları okuyanlar biliyor. orada yaşadığım şeyleri anlatmam saatler sürer o yüzden geçiyorum direk. tek söyleyebileceğim, kız arkadaşım ile ilgili olarak, haberleşmek sıkıntı oluyordu. türkiyedeyken, o zaman telsim vardı, gittik bayiye, dedik ki karıya, böyle böyle ingiltereye gideceğim, türkiye ile rahat görüşebileceğim bir tarifeye geçmek istiyorum. yurt dışı tarifesi yaptılar. 10 dakikası 2 lira mıydı neydi. balıklama atladık tabi. siz olsanız almazmıydınız? ama işin özü biraz farklıymış, ingilterede anladım durumu. zaten kıllanmıştım, orda burda dolanırken, telefonların ekranında hangi şebeke olduğu yazar ya hani turkcell falan diye, bu amk telefonunda bi t-mobile yazıyor, bi orange yazıyor, bi o2 yazıyor, bi telsime dönüyor. ama ben sıklıkla arıyorum benim kızı tabi nasılsın napıosun buralar böyle falan filan diye. neyse, ilk ay bitti, benim hat kesildi amk. ne kimseyi arayabiliyorum, ne de aranabiliyorum. tamamen ulaşım dışı. 1 gün geçti böyle dedim şebekedendir falan. 2. gün geçti. 3. gün kıllandım bunda kesin bir takluk var diye. kaldığım ev sahibine rica ettim, ev telefonlarıdan türkiyeyi aradım. evi. annemle konuştum böyle böyle oldu nedir diye. kadıncağız demez mi, oğlum 782 lira fatura geldi, hattını kapattırdık bizde. o an ki şok ile neye uğradığımı şaşırdım. nasıl olur falan beynim durdu beyler resmen. sonradan öğrendim ki, bu her şebeke değiştiğinde (t-mobile, orange, o2 falan oluyordu ya) misli misli giriyormuş bana amk. benim dünyadan haberim yok, tr deki telsimdeki karının da ya haberi yok ya da binliğine söylemedi, bilmiyorum. hemen gittim, vodafone hat aldım ing. den. onunla rahat rahat istediğim kadar arayıp görüşebildim tr yi.