bugün içimden bir parçanın koptuğu gündür

mayısın 3 ünde gitmiştim, temmuzun 3 ünde döndüm antalyaya. yaz tatili olması vasıtasıyla, sürekli beraberiz biz bununla. ben resimlerin çoğunu yok etmiştim tabi, daha önce de bahsettiğim gibi kontrol hanım ablamızda olduğu için teftiş yapılacağından adım gibi emindim. resimlerim çok az da olsa yine de var ingiltere ile ilgili. ama içinde kızların bulunduğu 1 tane resim bile yok : ) yazı güzel bir şekilde geçirdik, gezdik dolaştık, takıldık, özlem giderdik falan filan. zaman yine geldi çattı, ayrılık vaktine geldi. eylül ayı bizim için hüzünlü bir ayrılık vaktiydi. allahtan o zamanlar bayramlar eylül-kasım falan oluyordu (ramazan ve kurban bayramları). bayramlar bahane edilerek, damlıyordum antalyaya, kısa da olsa özlem gideriyorduk. artık baya bağlanmıştık birbirimize. o da ben de. kıbrısta sürekli msj, telefon elden düşmüyor. derste, yurtta, her yerde. ama tabi bu da bazı sıkıntıları yanında getiriyordu. dışarı çıkmalarıma gıcık oluyordu. hatta istemiyordu bile. 2008 yılının sonlarına doğru, bölümden çok samimi olduğum birkaç arkadaşımla takılıyordum (yurtta da kardeşim diye nitelendirdiğim, çok samimi olduğum arkadaşlarım var, hemen hemen hepsiyle hala görüşüyorum. biri rusyada çalışıyor, pek irtibat kuramıyoruz ama faceden görüşüyoruz ara sıra). bu bölümden takıldığım arkadaşlarımdan birisi de kızdı. yalan yok, etine dolgun, balık etli, antepli, kısacası antep fıstığı gibi, güzel bir kız. ismini söylemeyeceğim ama pınar diye adlandırayım. mevzu çok, kolaylık olsun : ) yine tamamen tüm dürüstlüğümle söyleyeyim ki, pınara karşı en ufak duygusal anlamda bir şey hissetmedim, öyle bir şey olmasına da zaten müsaade etmezdim. ama onun bana meyili varmış daha sonraları bunu anladım. 1 yıl sonra, bir sürü olaydan sonra. şimdi bu olaylara geleyim. biz bu toplamda 4 kişiden mevcut olan bölüm arkadaşlığı tayfası ile takılıyoruz. işte, akşamları çıkıyoruz barlara falan gidiyoruz, bowling oynamaya falan gidiyoruz ne bilim takılıyoruz işte. zaman geçirmece. magosa küçük yer, kıbrısı bileniniz varsa bilir. imkan çok ama her zaman yapabilme fırsatı yok. benimki, bu pınarın varlığını öğrendi. ilk başlarda pek sıkıntı çıkarmadı. ama daha önce bahsettiğim gibi, benim dışarı çıkmalarım hep sorun oluyordu. ben olabildiğince dürüst davranmaya çalışıyordum. çünkü öyle olmasa vicdanım rahat etmezdi. şakirt birisi değilim, ama empatinin ne olduğunu çok iyi bilen birisiyim. kendime yapılmasını istemediğim bir şeyi, asla başkasına yapmam. ve bir durumda, kendimi başkasının yerine koyup, olayları mukayese ederim genelde. neyse, benimki soruyor, soruşturuyor işte napıyorsun, yurttamısın falan. her dışarı çıktığım tartışma olarak bana geri dönüyordu. bir de işin içine pınar da eklenince, kriz daha da büyüyordu. yine ilk başlarda, 4 kişi takıldığımızı söylediğim için pek ses etmedi. ama sonraları iyice takmaya başlamıştı. nerdesin, işte pınar yanınızdamı, ne yapıyo, nasıl biri falan filan böyle gidiyordu. her dışarı çıkışım bir mesele haline geliyordu. sorun oluyordu. ben de, artık söylememeye başlamıştım. çünkü onun istediği, odada oturayım, dersimi çalışayım, dışarı çıkmayayım. bölüme gideyim, geleyim. bu şekilde bir yaşamdı benim için. ama insan gerçekten sıkılıyor panpalar. yurt dediğim oda, rahat olmasına rahat ancak züt kadar bir yer. 2 kişi kalıyorsun, oda arkadaşım da kardeşim gibidir benim için daha bugün antalyaya geldiler kardeşi ile, finali zaten yaparken onlarla yapacağım sabırla bekleyin. artık o bile halime acıyordu. niye hesap veriyorsun olm sürekli, niye kısıtlıyor seni bu kadar falan diyordu arkadaşlarımın çoğu. aileme bahsettim bu durumu. evin tek çocuğuyum, kardşeim yok. ailem de oldukça tepki ile karşıladılar bu durumu. bana neden böyle yaptığını falan filan.
bu bizim tartışmalar-kavgalar birkaç yıl daha sürdü panpalar. üzerine bir de benim kötü giden derslerim eklenince, iş iyice çığrından çıktı. şiddetli kavgalar oluyordu genelde. ve kavgaların çoğunda pınardan bahsetmeler, hal yok yumurta yokken laf sokmalar yani, sanki senelerdir birlikte olduğum kız gitmiş, bambaşka biri gelmişti yerine.

devam edeyim.
benim hayatımda garip şeyler oldukça fazladır panpalarım. yani çoğu kişinin de başına gelir aslında bu tarz şeyler ama eminim ki azınlığın içerisindeyim bazı konularda. mesela ehliyet-araba kullanma olayı. daha ehliyetimi alalı 1 ay olmadı : ) 25 yaşındayım bir de. sürebiliyormuyum, fena değil. acemi nasıl sürerse ben de o şekilde. 2014 mayıs ayına kadar, hayatımda bir kere bile şoför koltuğuna oturmamıştım. neyse sadede geleyim, antalyadayken, saolsunlar, bir yerlere gittiğimiz zaman genelde beni bunlar bırakırdı eve. ya babası, ya da bizden 2 yaş küçük kardeşi. durum vaziyet rezillik, biliyorum. ama elde olmayınca imkan, yapacak bir şey yok. hoş gerçi, ehliyeti aldım, peder bey arabayı veriyor mu, vermiyor. bana babam araba vermedi ben sana niye vereyim diyor canını yediğim : )

2011 ve 2012 yazları, belkide hayatımda geçirdiğim en güzel yazlardı panpalar. hemen hemen her gün beraberiz, dilediğimizce takılıyoruz. tek sıkıntı ben o zamanlar camış gibiyim kilo bakımından. 95 falandım yanlış hatırlamıyorsam, boy da 1.77. bu da tabi ki dert oluyordu ablamıza, dersleri zar zor toparlamaya başlamışım, okul 1.5 sene uzamış, hiç dersten kalmamam gerekiyor ki şubat 2014'te mezun olayım. daha önce bahsetmiştim, şanssızımdır diye, öyle bir mevzu ki bu olay, ben zamanında derslerden kalırken, güzide okulumda büt sınavları yoktu. ben ne zaman dersleri geçmeye başladım, büt sınavlarını getirdiler amk okuluna. işin trajikomik tarafı da, bütler geldiğinden itibaren, 1 tane dersten bile kalmadan, mezun oldum amk bölümünden. bunu anlattıklarım kıçlarıyla gülüyor amk.

bölük pörçük oluyor panpalarım kızmayın ama aklıma geldikçe olayları yaşananları anlatıyorum. bizim bu hanım ablamız, behçet hastası. hastalığı detaylı bir şekilde anlatmayacağım. google amcaya yazın, okuyun 2dk fikir sahibi olursunuz. aşırı derecede ilerde değil hastalığı ancak, yaşantısını etkiliyor bazen, canını yakıyor yani. ve tedavisi yok şuana kadar bildiğim kadarıyla. bu hastalığı bahsetmemin sebebi ise, biz kavga falan ediyoruz ya bununla hani, bu behçet de stresle, sıkıntı ile beslenen bir hastalık. vücuda vuruyor etkisi. kız zaten zayıf, 1.65 boyunda 46 kilo. hastalık nüksettimi direk iptal. işin kötü tarafı bazen beni suçluyor. beni üzüyorsun, böyle oluyor falan diye. artık biz öyle bir noktaya gelmiştik ki, aileler tanışıyor, benim okulun bitmesi bekleniyor, söz ve nişan için. askerden sonra da düğün. yani 2015 baharında düğün. planlar bu şekildeydi. evimiz bile hazırdı panpalar, mutfağın dolaplarını ablamızın babası ile beraber taktık. onun ailesine de o derece yakındım. kiraya verdikleri kendi evleri vardı. biz evlendikten sonra belimiz doğrultana kadar bize vereceklerdi orayı, kira falan almadan. hepsi hayalde kaldı, planda kaldı gitti..

ben de ciddi düşünmüyor değilim, sonuçta sevdiğim insan, huyunu suyunu biliyorum. bir ömrümü bununla geçirebilirim diye kendimi tartıyorum falan. her ne kadar benim ailem pek sıcak karşılamasada, bu baskıcı huylarından dolayı, ben o zamanlar bir sorun çıkarmıyordum bu konularda. hatta, ben bile garanti gibi görüyordum. işte okul biter, nişan yaparız, falan filan. konuşuyorduk sürekli. nasıl oldu inanın bende anlayamadım, ama bunun da sonu geldi panpalar. 2013 şubat tatilinde antalyaya geldim yine. bu ablamızın ve benim aynı zamanda, taa liseden yakın arkadaşımız olan bir kız da antalyaya gelmişti. izmirde okudu o. isim vermeyeyim yine. ne yapsak ne yapsak ( ben pek canlı müzik sevmem ) jolly jokera gidelim, işte orada güzel bir grup var takılırız falan. tamam dedik hadi gidelim. bardağı taşıran ilk damla orada damladı panpalar. gittik neyse, biz ne zaman böyle yerlere gitsek, içecek tercihimiz kola-red bull gibi soft şeyler oluyor. 1 bira bile içsek alkolik muamelesi yapacağından ablamız ben alkole dokunmuyorum. neyse, yalvar yakar jj de, bakardi alayım içeyim dedim. orda tribini attı atmasına da iyi al madem dedi. içeniniz varsa bilir bacardi breezer, meyve suyuna, alkol şişesinin kapağı kadar alkol karıştırılmış bir içecek. sertliği o derece yani.. bundan istedim, hem hafif bir şeyler olsun, hem bunun yanında gözünün önünde içeyim ki, bana güvensin diye düşündüm. ne bileyim sapıtacağını.. içtim ben bunu panpalar, bu bir sapıttı. mekanda yüzüme bile bakmaz oldu. kardeşi ben, arkadaşımız 4 kişiydik toplam. kardeşi ile arkadaşını aldı aramıza, ne yüzüme bakıyor, ne sesime cevap veriyor, trip üstüne tripler, yok zıkkım iç, yok alkolik bağımlı falan ne sözler ne laflar. pis alkol kokuyosun falan yani şaka gibi gelecek belki ama bu tarz bir sürü şey.. yine her zamanki gibi beni eve bırakmaları gerekiyordu. arkadaşımızın evi de bizim evin devamında olacağı için onu da bırakacaklardı. yoksa beni bırakmazmış hanımefendi. yürüyerek gidecekmişim ben ceza olarak falan.. arabada atıp tutmalar, bağırmalar çağırmalar. kardeşi bana destek çıkıyor, çocuğu rahat bırak falan diye ama bu dinlemiyor falan. orda baya bi kavga modunda geldim eve. burnumdan geldi yani. daha sonra kıbrısa dönüşüm yaklaştıkta biraz ılımaya başladı. ayrılık olacak ya yine. neyse, barıştık ettik falan. döndüm ben kıbrısa yine. orda yine abuk subuk klagib tartışmalar devam ediyordu. 14 mart doğum günümdür panpalar. 14 mart günü, arkadaşlarım saolsunlar bana pasta almışlar, alkol falan sürpriz olarak. başka arkadaşımın odasında kutlayacağız. beni zütürdüler. bir şey göstercez diyerek çıkardılar odadan. telefon falan almamıştım. yani şu anda bunları yazarken bile ne kadar sudan sebepler olarak geliyor ama, malesef öyleydi panpalar. neyse gittik pastayı yedik falan. odaya döndüğümde saat 1 buçuk falandı gece. bu çıldırmış tabi. laftan anlarmı? anlamaz.. hangi cehenneme kayboldunda işte nerelerdesin de öyle ağır laflar. aynen ne olduysa anlattım durumu. inanmadı. pınarla başbaşa mı geçirdiniz falan dedi. benim kayış orada koptu panpalar. arkadaşlarımı arattım, konuşturdum inanmadı. bu pınarla da eskisi kadar samimi değildik. kız aklımın ucuna bile gelmiyordu yani. bu bana öyle deyince, benim de iş çığrından çıktı. alttan alıyorum olmuyor, özür diliyorum suçsuz olduğum halde olmuyor. ne yapsam nafile. doğum günümde kavga ettik, küstü. ama benim sabrım iyice taşmıştı. artık takıntı haline gelmişti. iyice soğuk davranıyordum bende. neyse, nisanda tr ye gelmek için bilet aldım. 12 nisan 2013 te geldim antalyaya. konuşmak, uzlaşabilmek için. inanın bende tahmin edemezdim meğer, onunla son görüşmem olacakmış..ta ki bugüne kadar. (7 ağustos yani)

18 nisan günü, uçakla direk kıbrısa döndüm. ama siz bana sorun o dönüşü. antalya-lefkoşa seferi genelde ya akşam 21:20 de vardır, ya da sabah 06:40'da panpalar. pegasusun gibindirik seferleri bu şekilde. sabahın köründe, annemlere de yarı kızgın bir şekilde tr den ayrıldım. kendimi öyle berbat hissediyordum ki, yemin ederim, uçakta, koltukta oturan sanki bir et parçasından ibaretti. ruhumu, herşeyimi geride bırakmış gibi hissediyordum. bir saniye bile gözümün önünden gitmiyordu, aklımdan çıkmıyordu. gözlerim dolu dolu indim uçakla lefkoşaya amk. zar zor geldim magosaya, yurda. tamamen dağılmış bir vaziyetteyim. ders falan dünya umurumda değil... ilk iş olarak resimlerini kaldırdım masamdan. benim arkadaşlar tabi direk çaktılar mevzuyu. noldu lan ayrıldık deme sakın falan diyorlar her gören. bende ayrıldık abi evet diyorum. herkesin tepkisi aynı: gibtir lan!.. evet, gibtir lan ama öyle gerçekten. ayrıldık, bitti. ve %100 emindim ki geri dönüşü olmayacaktı asla. olmadı da.

23 nisan ablamızın doğum günüydü panpalar, en son o gün acı bir darbe daha yedim. bunu aradım, doğum gününü kutlamak için. neyse açtı telefonu. nasılsın işte falan filan iyimisin, direk laf soktu zaten, halinden memnunmusun diyerek. bende idare etmeye çalışıyorum falan dedim işte. dedim ki doğum günün kutlu olsun, üzme kendini falan. hasta olmanı istemem falan dedim. panpalar ne dese beğenirsiniz? ya varya, ne dediğini size tahmin ettirsem kalıbımı basarım inci de bunu tahmin edebilecek bir kişi çıkmaz!

bana dedi ki, arkadaşların ısrar etti de mi aradın beni..o an, sanki biri beynime bir kurşun sıkmış gibi hissettim kendimi. düşünemedim bir an. ne alakası var diyebildim. daha sonra toparladım biraz kendimi. sana pes diyorum dedim. bunu söyleyebildin ya dedim. ya düşünün, ben bunu canımdan çok sevmişim, saçının teline canımı feda edecek kadar sevmişim ben bunu zamanında, ayrıldık diye bana dediği laf.. inanamadım gerçekten. tartışmak istemiyorum dedim, ben sadece doğum gününü kutlamak için aramıştım dedim. biraz daha konuştuk sonra kapattı. annesinin arkadan sesi geliyordu boşver yüz verme diye.. işte panpalar en son sesini o zaman duydum. 2014 23 nisanında. günler geçiyordu, hayat bir şekilde devam ediyordu ama, aklımdan çıkıyormuydu? hayır. unutabiliyormuydum? hayır. size yemin ederim ki, bir başkası ile birlikte olmayı çok istedim. pınar mezun olmuştu olmasaydı ilk adaydı. direk gidip söyleyecektim kıza. o derece hayatımda birisinin olmasını istiyordum. hem alışkanlıktan, hem de artık unutma ümidiyle. ama şu satırları yazdığım saniyeye kadar hayatıma biri girmedi panpalar. 1 yıl 4 ay olacak neredeyse birkaç gün kalmış. çok istedim başka birisi ile birlikte olmayı ama çevrem yok antalyada. arkadaşlarımın çoğu mezun olduğu için kimisi askerde, kimisi istanbulda bir işte çalışıyor. şubat 2014 ten bu yana bütün vaktimi neredeyse evde geçirdim. bundan ayrıldıktan sonra, kendime bakmaya başladım. 105 kiloydum 2013 haziranda. spor salonuna yazıldım. sadece 2013 aralık ve 2014 ocakta devam etmedim, final dönemi olduğu için. onun dışında aralıksız, hala spor-body yapıyorum. şu an 77 kiloyum, biraz yapılandım, kaslandım. tipim de fena değil ama çevre yok, kız da yok panpalar. onunla en son temasım, 2013 8-20 ağustos tarihlerinde oldu. bayram mesajı atmış bana. yalan olmasın, tam hatırlamıyorum kıbrıstamıydım, antalyadamıydım. sizlere aynen mesajları yazayım;

8 ağustos

o : iyi bayramlar..

10 ağustos
ben : teşekkür ederim. seninde bayramın kutlu olsun.

20 ağustos
o : merhaba nasılsın? bikaç gündür üstüste rüyamda seni görüyorum. içim huzursuz oldu. iyi misin diye sormak istedim :( bi sorun yoktur umarım..

ben : merhaba, iyiyim. bir sorun yok şimdilik. sen nasılsın? kpss ne oldu? (biz ayrıldığımızda bu mezun olmuştu çoktaaan. formasyon almıştı okulundan, kpss ye hazırlanıyordu)

o : bir sorun olmadığına sevindim, baya huzursuz olmuştum çünkü :/ sonuçlar açıklandı, fena değil, kontenjanların açıklanmasını bekliyoruz. doğu olcak gibi görünüyo ama tercih etmeyi düşünmüyorum. bu sene yüksek lisans yapıcam. haftaya, yabancı dil sınavım var, hayırlısı bakalım. öyle işte.

ben : okulda kalacaksın yani, iyiymiş. hayırlısı olsun.

7 ağustos 2014'e kadar başka ne tek bir kelime oldu aramızda ne de gördük birbirimizi...