bugün içimden bir parçanın koptuğu gündür

mayısın 3 ünde gitmiştim, temmuzun 3 ünde döndüm antalyaya. yaz tatili olması vasıtasıyla, sürekli beraberiz biz bununla. ben resimlerin çoğunu yok etmiştim tabi, daha önce de bahsettiğim gibi kontrol hanım ablamızda olduğu için teftiş yapılacağından adım gibi emindim. resimlerim çok az da olsa yine de var ingiltere ile ilgili. ama içinde kızların bulunduğu 1 tane resim bile yok : ) yazı güzel bir şekilde geçirdik, gezdik dolaştık, takıldık, özlem giderdik falan filan. zaman yine geldi çattı, ayrılık vaktine geldi. eylül ayı bizim için hüzünlü bir ayrılık vaktiydi. allahtan o zamanlar bayramlar eylül-kasım falan oluyordu (ramazan ve kurban bayramları). bayramlar bahane edilerek, damlıyordum antalyaya, kısa da olsa özlem gideriyorduk. artık baya bağlanmıştık birbirimize. o da ben de. kıbrısta sürekli msj, telefon elden düşmüyor. derste, yurtta, her yerde. ama tabi bu da bazı sıkıntıları yanında getiriyordu. dışarı çıkmalarıma gıcık oluyordu. hatta istemiyordu bile. 2008 yılının sonlarına doğru, bölümden çok samimi olduğum birkaç arkadaşımla takılıyordum (yurtta da kardeşim diye nitelendirdiğim, çok samimi olduğum arkadaşlarım var, hemen hemen hepsiyle hala görüşüyorum. biri rusyada çalışıyor, pek irtibat kuramıyoruz ama faceden görüşüyoruz ara sıra). bu bölümden takıldığım arkadaşlarımdan birisi de kızdı. yalan yok, etine dolgun, balık etli, antepli, kısacası antep fıstığı gibi, güzel bir kız. ismini söylemeyeceğim ama pınar diye adlandırayım. mevzu çok, kolaylık olsun : ) yine tamamen tüm dürüstlüğümle söyleyeyim ki, pınara karşı en ufak duygusal anlamda bir şey hissetmedim, öyle bir şey olmasına da zaten müsaade etmezdim. ama onun bana meyili varmış daha sonraları bunu anladım. 1 yıl sonra, bir sürü olaydan sonra. şimdi bu olaylara geleyim. biz bu toplamda 4 kişiden mevcut olan bölüm arkadaşlığı tayfası ile takılıyoruz. işte, akşamları çıkıyoruz barlara falan gidiyoruz, bowling oynamaya falan gidiyoruz ne bilim takılıyoruz işte. zaman geçirmece. magosa küçük yer, kıbrısı bileniniz varsa bilir. imkan çok ama her zaman yapabilme fırsatı yok. benimki, bu pınarın varlığını öğrendi. ilk başlarda pek sıkıntı çıkarmadı. ama daha önce bahsettiğim gibi, benim dışarı çıkmalarım hep sorun oluyordu. ben olabildiğince dürüst davranmaya çalışıyordum. çünkü öyle olmasa vicdanım rahat etmezdi. şakirt birisi değilim, ama empatinin ne olduğunu çok iyi bilen birisiyim. kendime yapılmasını istemediğim bir şeyi, asla başkasına yapmam. ve bir durumda, kendimi başkasının yerine koyup, olayları mukayese ederim genelde. neyse, benimki soruyor, soruşturuyor işte napıyorsun, yurttamısın falan. her dışarı çıktığım tartışma olarak bana geri dönüyordu. bir de işin içine pınar da eklenince, kriz daha da büyüyordu. yine ilk başlarda, 4 kişi takıldığımızı söylediğim için pek ses etmedi. ama sonraları iyice takmaya başlamıştı. nerdesin, işte pınar yanınızdamı, ne yapıyo, nasıl biri falan filan böyle gidiyordu. her dışarı çıkışım bir mesele haline geliyordu. sorun oluyordu. ben de, artık söylememeye başlamıştım. çünkü onun istediği, odada oturayım, dersimi çalışayım, dışarı çıkmayayım. bölüme gideyim, geleyim. bu şekilde bir yaşamdı benim için. ama insan gerçekten sıkılıyor panpalar. yurt dediğim oda, rahat olmasına rahat ancak züt kadar bir yer. 2 kişi kalıyorsun, oda arkadaşım da kardeşim gibidir benim için daha bugün antalyaya geldiler kardeşi ile, finali zaten yaparken onlarla yapacağım sabırla bekleyin. artık o bile halime acıyordu. niye hesap veriyorsun olm sürekli, niye kısıtlıyor seni bu kadar falan diyordu arkadaşlarımın çoğu. aileme bahsettim bu durumu. evin tek çocuğuyum, kardşeim yok. ailem de oldukça tepki ile karşıladılar bu durumu. bana neden böyle yaptığını falan filan.
bu bizim tartışmalar-kavgalar birkaç yıl daha sürdü panpalar. üzerine bir de benim kötü giden derslerim eklenince, iş iyice çığrından çıktı. şiddetli kavgalar oluyordu genelde. ve kavgaların çoğunda pınardan bahsetmeler, hal yok yumurta yokken laf sokmalar yani, sanki senelerdir birlikte olduğum kız gitmiş, bambaşka biri gelmişti yerine.

devam edeyim.
benim hayatımda garip şeyler oldukça fazladır panpalarım. yani çoğu kişinin de başına gelir aslında bu tarz şeyler ama eminim ki azınlığın içerisindeyim bazı konularda. mesela ehliyet-araba kullanma olayı. daha ehliyetimi alalı 1 ay olmadı : ) 25 yaşındayım bir de. sürebiliyormuyum, fena değil. acemi nasıl sürerse ben de o şekilde. 2014 mayıs ayına kadar, hayatımda bir kere bile şoför koltuğuna oturmamıştım. neyse sadede geleyim, antalyadayken, saolsunlar, bir yerlere gittiğimiz zaman genelde beni bunlar bırakırdı eve. ya babası, ya da bizden 2 yaş küçük kardeşi. durum vaziyet rezillik, biliyorum. ama elde olmayınca imkan, yapacak bir şey yok. hoş gerçi, ehliyeti aldım, peder bey arabayı veriyor mu, vermiyor. bana babam araba vermedi ben sana niye vereyim diyor canını yediğim : )

2011 ve 2012 yazları, belkide hayatımda geçirdiğim en güzel yazlardı panpalar. hemen hemen her gün beraberiz, dilediğimizce takılıyoruz. tek sıkıntı ben o zamanlar camış gibiyim kilo bakımından. 95 falandım yanlış hatırlamıyorsam, boy da 1.77. bu da tabi ki dert oluyordu ablamıza, dersleri zar zor toparlamaya başlamışım, okul 1.5 sene uzamış, hiç dersten kalmamam gerekiyor ki şubat 2014'te mezun olayım. daha önce bahsetmiştim, şanssızımdır diye, öyle bir mevzu ki bu olay, ben zamanında derslerden kalırken, güzide okulumda büt sınavları yoktu. ben ne zaman dersleri geçmeye başladım, büt sınavlarını getirdiler amk okuluna. işin trajikomik tarafı da, bütler geldiğinden itibaren, 1 tane dersten bile kalmadan, mezun oldum amk bölümünden. bunu anlattıklarım kıçlarıyla gülüyor amk.

bölük pörçük oluyor panpalarım kızmayın ama aklıma geldikçe olayları yaşananları anlatıyorum. bizim bu hanım ablamız, behçet hastası. hastalığı detaylı bir şekilde anlatmayacağım. google amcaya yazın, okuyun 2dk fikir sahibi olursunuz. aşırı derecede ilerde değil hastalığı ancak, yaşantısını etkiliyor bazen, canını yakıyor yani. ve tedavisi yok şuana kadar bildiğim kadarıyla. bu hastalığı bahsetmemin sebebi ise, biz kavga falan ediyoruz ya bununla hani, bu behçet de stresle, sıkıntı ile beslenen bir hastalık. vücuda vuruyor etkisi. kız zaten zayıf, 1.65 boyunda 46 kilo. hastalık nüksettimi direk iptal. işin kötü tarafı bazen beni suçluyor. beni üzüyorsun, böyle oluyor falan diye. artık biz öyle bir noktaya gelmiştik ki, aileler tanışıyor, benim okulun bitmesi bekleniyor, söz ve nişan için. askerden sonra da düğün. yani 2015 baharında düğün. planlar bu şekildeydi. evimiz bile hazırdı panpalar, mutfağın dolaplarını ablamızın babası ile beraber taktık. onun ailesine de o derece yakındım. kiraya verdikleri kendi evleri vardı. biz evlendikten sonra belimiz doğrultana kadar bize vereceklerdi orayı, kira falan almadan. hepsi hayalde kaldı, planda kaldı gitti..