anladım.
anlatıyorum beyler özet demeyin kısa zaten.
dün kendime jip aldım (bkz:
http://ccc.incisozluk.cc/e/78388833/)
ama ne para ne araba ne karı bana mutluluk vermedi.çok huzursuzdum,hastaydım biraz,başımda ağrıyordu.
askerlik işgüç planları evlilik aile sıkıntıları herşey aleyhime işlerken ve ben bütün bu soru işaretleri ile kafamda kendi kendime çırpınırken,arabada giderken o karton toplayan adamlardan biri ıssız bi yerde 30mt ilerde düştü yere birden.
baştan sona düşüşünü ve çaresizliğini izledim.etrafıma baktım,ne gelen ne giden ne de insan yoktu etrafta.hemen arabayı çektim sağa,indim ve koştum adamın yanına.30-32 yaşlarında esmer biriydi.yanına varınca anladım ki sara hastasıydı.ağzı köpüklenmişti elleri çenesi kitlenmişti başını farkında olmadan taşa vuruyordu.dilini çıkarmaya çalıştım,dişleri çok sıkı kitlenmişti.kafasını tuttum ve kendime gelmesi için biraz sarstım.yaklaşık 1-1.5 dakika sonra kendine geldi.bu sırada sakallı nurcular cemaatinden biri(anladığım kadarıyla,süleymancıda olabilir)arabasıyla çekti sağa,oda geldi yanımıza.biz sormadan başladı bu karton toplayan adam anlatmaya,
+işsizim abi,karton topluyorum yetmiyor,ilaçlarımı alamıyorum diye,
ağlayarak söylüyordu bunları.cebimde biraz nakitim vardı.kaç lira dedim ilaçların.
+92 lira abi dedi.
hayatında dilenciye bi lira vermemiş ben,o adamın çaresizliğini görüp çıkarıp cebimden bi miktar para verdim.al dedim amk.adamın o anki mutluluğunu görmeniz lazımdı beyler.dünyalar onun olmuştu sanki.bende onun gibi mutlu olmayı çok isterdim amk.bende tak gibi para var,ama gel görki huzur yok,mutluluk yok.sonra bastım gittim o adamı orda öylece bırakıp,bir yabancı gibi kendime yakışır asil bi şekilde hızla uzaklaştım.böyle kısa hikayedir beyler.
özet : dünya üzerinde mutluluğu satın alacak para henüz icad edilmemiş.bu hikaye bunu anlatıyor beyler okuyun amk.kimse fakirliğinden gocunmasın,bende bi zamanlar çok fakir ama çok mutlu bi insandım.sizin sobanızın üzerindeki kestane veya halk ekmekten aldığınız ekmekteki mutluluk,bizim yediğimiz en lüx yiyecekte yok beyler...
