bugün doğum günüm fakat ailemi kaybedeli tam 5

yıl oldu. ailemi trafik kazasında kaybettim, annemi , babamı, kardeşimi. bi tek ben kurtuldum o lanet arabanın içinden, kurtulmaz olaydım, kurtulmasaydım da onların yanında olsaydım. sanırım bu kadar özlemezdim onları, yanyana olurduk herhalde. tüm aile, o mutlu tablo ile birlikte faniyattan uzak, ama sen bunu anlamicaksın evlat, anlamicaksın ailesizliğin ve kimsesizliğin ne anlama geldiğini.. mutlu yıllar burak.. yanında olamayan ailenle nice mutlu yıllar.

teşekkür ederim, allah ailenize nice ömürler versin.

dert bitmiyor ki kardeşim. sayfalarca yazarım burda ailesizliğimi, öz akrabalarımın beni yalnız bırakışını, koca dünyada yalnız kalışımı, onca insanın, onca bakışların arasında kendini hilkat garibesi gibi hissetmeyi, şunu biliniz, anneniz yoksa, hayat da yok. kıymetini bilin annenizin, ailenizin. ve de çevrenizdeki insanların. şu an ben yalnızım bi yukardaki var, bilirmisiniz dua ediyorum her gece yatağımın bir köşesi nemliyken allahım benim ne günahım var benim de canımı alsanya diye..

Sağolun arkadaşlar, sivastayım.6 yıl önce geldik ve ilk yılında o kaza.. dedemin evinde kalıyorum ben tek başıma, dedem sağ değil, müstakil bir ev, 2 odalı banyosuz, tuvaleti dışarda. kimsenin oturmak istemediği bir ev. başka bi insanla aynı ortamda kalamıyorum, gülemiyorum başka insanla, bakamıyorum gözlerine. biriyle istemeden de konuşmak zorunda kalsam kafamı yere eğip konuşuyorum, kendimi değişik hissediyorum, ucube gibi. hayat böyle işte, ben 2 odalı sobalı evimde kömür ve odunum olmadığı için kat kat giyinip oturuyorum burada ailesiz, yani ; kimsesiz.

@28 okumuyorum, nasıl okuyabilirsin kimsen yokken ? nasıl odaklanabilirsin birşeye? neden okuyup büyük adam olmak isteyesin aileni kaybetmişken ? okumuyorum, liseyi zar zor bitirdim. ve dayımlarda kalıyordum o zamana kadar fakat beni 2 kuzenimden ayrı tutmaları, beni dışlamaları ile koptum onlardan. uzakta oturan ananemden bu evin anahatarını isteyip buraya geldim. eşyalarımızı sattılar dayımlar-ananem, hatıra kalmasın çocuğa çok zor olur diye. ev zaten kira idi. sefalet içerisindeyim. telefonum yok çünkü kimsenin beni aramasını istemiyorum. "nasılsın ? görüşürüz . " ile biten sohbetler çünkü hepsi. soba var fakat kömür yok. arada dışarı çıkıyorum sigara almaya, yol kenarında karton tarzı birşey görünce alıp yakıyorum. 1 tane kanepem var, o hem yatağım hem de oturduğum yer. Bilgisayarım zaten vardı, dayım "jest" yapıp net aldı bana. bi gelir kaynağım yok, dayım arada gelir 2bira alır 1 sigara içer para bırakıp gider, böyleyim beyler. sadece böyle..

@31, evet bilgisayarım ve netim var. bundan önceki entrymde nedenini okuyabilirsin. yardımcı olan kimse yok, herkes kendi derdinde. sen aileni kaybetmişsen barınmak istemiceksin hiçbir yerde. anlamicaksın çocuk, anlamicaksın.

@42 bir gün anlarsın beni, yakınını kaybedince, yakınından öte, anneni, canını. o zaman anlarsın ancak kardeşim, ağlarsın benim gibi şuan, utanırsın insanlığından.

gerek inboxtan, gerekse buradan gelen davetleriniz için teşekkür ederim. kimseden birşey beklemiyorum, birşey ummuyorum, bir şey istemiyorum. "sanal dilencilik" yapmıyorum. sadece anlatıp biraz rahatlamak istiyorum, çünkü benim konuşacak kimsem yok, dilimi oynatmamı gerektirecek bir şey yok. bir tek sigara alırken, o da standart, "usta bi kısa lm versene". bu kadar beyler, hepsi bu. ben burada adeta çürümeyi koydum kafama, ötesini istemiyorum. tek istediğim anlatıp rahatlamaktı, onu da yapmamı istemiyorsunuz. tekrar söylüyorum, 'birşey istemiyorum' ... unutun beni, söylemedim farzedin. başsağlığı-doğumgünü-yardım talepleri için teşekkürler. beni anlayanlara teşekkürler, benimle beraber ağlayabilenlere teşekkürler..

insanlar bencil, haliniz vaktiniz çok şükür yerindeyken siz eğlenebilirken bırakın da ben de minik - standart dünyamda eğlenebileyim. tek eğlencem burası zaten. Facebookum yok çünkü gerek yok, tek sahip olduğum dünya burası. tek yaptığım şey buraya bakınmak ve düşünmek. sizin gibi benciller varken ne eğlenebiliyor, ne de derdini anlatabiliyor insan.

iş istemiyorum ki arkadaşlar, bu dünyanın içerisindeyim ben sadece. aklım tıka basa onlar ile dolu, faniyattan bi beklentim yok artık, yaşlanmadan ölmeyi, erkenden ölmeyi umuyorum sadece. biliyorumki yaşlanırsam, daha da zor olacak.