bugün sabaha karşı çok sevdiğim dostumun, abimin henüz 1 yaşında olan kızını kaybettik.
bundan 6 ay önce hala daha bulunamayan bir çeşit mikrop küçük kızımızın küçük kalbini durdurdu. müdahale edilip tekrar hayata döndürülmüştü. 2 ay kadar yoğun bakımda yaşadı makineye bağlı olarak. yoğun bakımdan çıktı ve evde burnundan beslenmeye devam etti uzun bir süre. iç organlarında zarar olabileceğini söylemişti doktorlar. dün gece işten eve dönerken eşim aradı ve küçük kızın tekrar hastaneye kaldırıldığını durumununda ağır olduğunu söyledi. eve gittim eşimi çocuğumu alıp beylikdüzünden drogosta bulunan özel bir hastaneye gittik. annesi babası tekrar yıkılmıştı. tansiyonunu stabil tutamıyorlardı. sabah 5 de eşimi ve çocuğumu alıp eve dönecektim ki yoğun bakımdan haber geldi hastanıza bakın diye. başımdan aşağı kaynar sular döküldü. çocuğumu aldım kucağıma annesine gidip bakmasını söyledim. kızım ağlamalardan bağırışmalardan etkilenmemeliydi. herkes indi yoğun bakım katına bir çığlık koptu ki içimden bişeyin koptuğunu hissettim. küçük kızımızı kaybetmiştik. ilk başta çok duygusuzdum ta ki cenaze kapının önüne gelene kadar. o babanın acısını hiç bir yerde görmedim. cenazeyi cami avlusuna zütürdüler musalla taşına yatırdılar. babası musalla taşının yanında kaldırıma oturdu. bende onun yanına oturdum.o ağladıkça ben kahroldum. herkes gelip başın sağolsun diyordu babasına. kendine bu durumu konduramadığından mıdır nedendir bilmem ama kimseye cevap vermiyordu.ben de yanında durup su sigara veriyordum. sakallı bi adam geldi yanına çömeldi uzun uzun ağlayan babaya baktı bende adama baktım. o adamın o acıyı hissettiğini ben hissettim. çok garipti o anda herşey. adam hiç bişey söylemeden kalktı gitti. kimdi bilmiyorum bi daha da göremedim adamı..
vel hasılı kelam bu acının tarifi yok. allah kimseye yaşatmasın böyle birşey..