bugün benim için acı bir gün panpalar

haziran 2008

liseliler bilmez,oks denen bi tak vardı o zamanlar. sınava 3 gün vardı ve son kez buluşmaya karar vermiştik.her zaman buluştuğumuz yerden onu aldım ve daha önce gittiğimiz parka gittik. artık geri dönüş yoktu benim için. utangaçlığım yüzünden sevgilisi ile neler olduğunu soramıyordum.ona aşık olduğumu söylemkten zaten vazgeçmiştim. oturduk.omzuma başını koydu. biraz hastaydı ve ateşi vardı. neden dışarı çıktın dedim sinirli şekilde. seni görmek için dedi. benim için hasta olacaksın ama dedim. olsun dedi. hayır olmasın bunu istemiyorum neden yaptın bunu dedim. bana neden bu kadar çok değer veriyorsun diye sordu işte orda taka bastım. çünkü seni seviyorum hatta sana aşığım dedim. ağzımdan kaçmıştı. kıpkırmızı oldum ve sadece gözgöze bakışıyorduk. sonra gözleri doldu ve dedi ki " tanıştığımız günden beri bu cümleleri bekliyordum "

o da beni seviyordu. allahım o kadar mutluydum ki anlatamam sizlere."ama sevgilin ?" diye sordum.yok ki dedi. sadece senin duygularını öğrenmek için sana yalan söyledim, hatta o gün beni sevmiyorsun sanmıştım dedi.ve bi daha sarıldım. işte şimdi olmuştu. hayatımın en güzel anlarından biriydi onunla geçen.

dinleyen var mı beyler ses verin ona göre biraz mola vericem

neyse devam

mayıs 2009

işte o haziran günü çıkmaya başladık.her anımız birlikteydi sürekli beraberdik. ikimizin sınavı da iyi geçmişti ama o benden daha iyi bir puanla fen lisesini kazandı,ben iste anadolu lisesinde kaldım amk. yine de okullarımız yakındı. yani ayrılmadık. okullar açıldı biz hala beraberiz herkese onu anlatıyordum gururla. arkadaşlarımız da bizim ciddi olduğumuzu düşünüyordu gerçekten de öyledik ailelerimiz bile tanışmıştı. haziran 2008 tarihinden mayıs 2009 yılına kadar bırak ayrılmayı tek bi kez bile kavga etmedik.ben sinirliyken o haklı da olsa alttan alırdı.o zaten sinirlenmezdi çok sakindi. bende egoma yenik düşmezdim hemen yumuşardım ve eskiye dönerdik dakikalar içinde. artık etrafımızdaki bütün insanlar bizim evleneceğimizi söylüyordu. tabi mutlu oluyoduk amk. dediğim gibi o güne kadar hiç kavga etmedik.taa ki 6 temmuz 2009 gününe kadar. işte bütün olay burda başlıyor

6 temmuz 2009

uyandığımda içimde garip bi his vardı. sanki bişey olacağını anlamıştım amk. giblemeyip elimi yüzümü yıkadıktan sonra kahvaltımı yaptım.o sırada telefonum çaldı. arayan kaandı. açtım " kanka seninle konuşmamız lazım acil hemen bize gel" dedi. merakla çıktım evden ve kaanların evine doğru yürümeye başladım. aklımdan binbir şey geçiyodu ama hiçbirini bağdaştıramıyordum. yürümeye devam ettim.en sonunda varmıştım eve. kapı zilini çaldım. kaan kapıyı açtı ve gir içeri dedi.

kaanın odasına girdik. telaşlı gözüküyordu. neyin var olm diye sordum. kanka sana bişey dicem ama ne tepki vereceksin merak ediyorum dedi.lan söyle.ya kanka o kadar kolay değil dedi. dedim söyle gibicem zütünü çağırdın buraya söyle. tamam kanka ama sakin ol bak dedi.lan söyle diye bağırdım. iyice kıllanmıştım. kaan zorla cümleye başladı. başlamaz olaydı..

"kanka bugün irem cansuyu çarşıda görmüş, kolunda başka bi erkek varmış. güle oynaya geziyorlarmış"

@40 onu da yaşadım be güzel kardeşim. senin de başın sağolsun

o lafı duymamla beraber başımdan kaynar sular döküldü. cansu,benim sevgilim aşık olduğum kız başka bi çocukla mıydı ? gözlerim kararmıştı sinirden elim ayağım titriyordu. kaanı bi kenara ittirip hızla çıktım evden. kendi evime gittim. yatağa atladım ve sinirden ağladım. evet ilk kez sinirden ağlıyordum deliye dönmüştüm.bi de bu irem ( kaanın sevgilisi ) mahalle karısı gibi dedikodu yapardı. adım aldatıldı diye çıkacağından iyice sinirlendim. sonra elime aldım telefonu ve cansuyu aradım. yarın buluşuyoruz kesinlikle konuşacağız dedim ve yüzüne kapattım. ardından attığı hiç bi mesaja cevap vermedim

7 temmuz 2009

sabah onu arayıp bekleyeceğim yeri söyledim. erkenden ordaydım. sinirden müebbet hapis mahkumu gibi bi oraya bi buraya volta atıyordum. kafamda ne diyeceğimi planlıyordum. çok ama çok kızgındım. tanıştığımız günden beri ilk kez böyle kavga edecektik ve bu kez sakinleşmeye niyetim yoktu.en sonunda uzaktan onun geldiğini gördüm.ilk kez onu gördüğüm için mutlu olmamıştım

cansu daha merhaba aşkım diyemeden kimdi o yanındaki lavuk diye sordum. şaşırmıştı bana öylece bakıyordu. kimdi o yanındaki diye bağırdım bi tane de yumruk attım duvardaki karton askılığa. aşkım dinle lütfen lafını kestim neyi dinleyeceğim lan neyi dedim. deli gibi bağırıyordum. bana bişeyler anlatmaya çalışıyordu ama dinlemiyordum bile. sürekli lafını kesiyordum ve hakaretler ediyordum. konuşamıyordu bile vakit vermiyodum çünkü.en sonunda bi sinirle sen beni aldatıyorsun diye bağırdım. hayır doğukan lütfen dinle demesine izin vermeden bundan sonra seni hayatımda istemiyorum, hemen git burdan dedim. dilim kopsaydı ah dilim kopsaydı keşke de demeseydim onu

gözleri dolmuştu. zaten bende pişman olmuştum dediğime ama gururumdan özür dilemiyordum. " son isteğin bu mu" diye sordu. sesi titriyordu. allahım ne yapmıştım ben ? gururuma yenik düşüp, istemiyorum dedim. ağlamaya başladı. peki dedi. seni çok seviyorum bunu sakın unutma, beni unutma demeyeceğim sana,ama beni kötü hatırlama asla dedi ve koşarak gitti. öylece kalmıştım. olduğum yere oturdum ve kendime ana avrat sövmeye başladım. akşam gönlünü alırım diye düşündüm. keşke peşinden gitseydim.

yarım saat sonra dayanamadım ve telefondan aradım. uzun uzun çalıyordu ama kimse açmıyordu telefonu. " kız haklı, açar mı o kadar laftan sonra gib kafalı seni" dedim kendime.5 dakika sonra bi daha aradım. telefonu tanımadığım bir bayan açtı. bana kendisini bi arabanın önüne attığını,şu an hastaneye gittiklerini söyledi. şoka uğramıştım. aşık olduğum kız benim yüzümden intihar etmişti. hemen hastaneyi öğrenip koşmaya başladım. otobüse atladım ve hastaneye gittim. yoğun bakım ünitesine vardığımda camdan onu gördüm. doktorlar kalp masajı yapıyor ve elektro şok veriyorlardı.ama yetmedi. gözümün önünde kaybettim meleğimi.

hayatım bitmişti. mahvolmuştum.camın önünden ayrılamıyordum. ölemez diyodum kendime. ölmemeli.sonra yüzünü örttüler beyaz örtü ile. sonrasını hatırlamıyorum, bayılmışım

@60 sor panpa

kendime geldiğimde kalbimde inanılmaz bi ağrı vardı. sanki atmıyor gibiydi. yine de doktorlara bunu söylemedim. kendime tam anlamıyla geldiğimde ailemle birlikte eve gittim. açıkçası pek önemli değildi artık

11 temmuz 2009

cenaze günü. onun en sevdiği siyah gömleğimi giyip gitmiştim. gitmek doğru mu onu bile bilmiyordum.ama gitmeliydim çünkü o benim sevgilimdi. aşık olduğum kızdı. cenaze törenine vardım, namazı kılındı meleğimin hepimiz helal ettik hakkımızı. cenazeyi defnettikten sonra herkes dağılmaya başladı ben başında kaldım. gitmek istemiyordum.o sırada ablası yanıma geldi.o da gözü yaşlı tabi. bana ölüm gününden 1 gün önce onu başka bi erkekle görmüşler diye olmuş herşey doğru mu dedi. malesef doğru ama bi önemi yok dedim. ablası kolumdan çevirip yüzüme baktı ve şunu dedi..

"o erkek onun kuzeniydi.ve ona seni ne kadar sevdiğini anlatıyordu"

@66 ilişkim yok panpa, konuştuğum kız oldu tabi ama hepsinde onu aradığım ve aynı şeyi yaşamaktan korktuğum için olmadı hiçbiri. sigara yok nedenini söylicem birazdan ama alkol kullanıyorum hem de deli gibi

işte onu duyunca tutamadım kendimi, ağlamaya başladım. bana anlatmaya çalışmıştı ama dinlememiştim. vicdan azabının üstüne bir de pişmanlık eklenmişti.ve kalbim giderek daha çok acıyordu somut anlamda.bir yıl boyunca bu olayın etkisinden çıkamadım. evden çıkmaz oldum. sadece yemek yemek için odamdan çıkıyordum. hergece kabuslar görüyodum her gece o hastanedeki görüntü aklıma geliyordu.en sonunda bi gün evde bayılıp kaldım. neredeyse ölüyormuşum. meğer kalbimdeki ağrı ciddiymiş, kalbimin ritmi bozulmuştu stresten. artık kalp hastasıydım.

bir de kalbimle uğraşıyodum artık onca şey üstüne,ama kafayı öylesine bozmuştum ki ilaçlarımı içmiyordum ölüp de yanına gideyim diye. hayatım gibilmişti resmen. neşemi kaybetmiştim artık gibseler eskisi gibi olamazdım, hala olamadım da. ölümünün 2. yılında hala şoktaydım. sokakta gördüğüm her kızı o zannedip yolumu değiştiriyordum. durup dururken ağlıyordum. ölmeyi hiç bu kadar istememiştim

@74 aynen panpa o yüzden
@75 canın sağolsun kardeşim

ve bugün ölümünün 4. yılı. bugünün bende bıraktığı şeyler ağır bir kalp hastalığı, alkol,pişmanlık, vicdan azabı, duygularımı kaybetme, ve bunun gibi sayılabilcek bi sürü iç karartıcı şey. aldığı şey ise hepsinden kötü.Siz siz olun kendinizi kaybetmeyin panpalar, çünkü her zaman sevdiğinizden özür dileme şansınız olmuyor. hikayenin sonu. kafam yerinde değil pek yazım hatalarım olabilir kusura bakmayın. dinleyen herkese teşekkürler