tam 1 yıl oldu, dile kolay...
bugün cennete, canım babama bir yazı yolluyorum; 11 aralığı hayatımdan çıkardım artık, bir tarafım da ekgib, dolmuyor baba dolmuyor. içmekten bayıldım tutmadılar kolumdan, bir ağlamam vardı, sensiz güçsüz demesinler diye de ağlamadım gururumdan. Baban öldü ve gitti üzülme diyorlar, rüyalarda görmek bile elimde değil artık. Dua ediyorum artık babama benzeyen birini görmeyeyim diye, dalgınlığıma gelir de sarılırım diye. Keşke bir aile olmasaydık dediğimde oldu zamanla.

Senin sevmediğin akrabaları bende sevmiyorum. Sigarayı yakarken kibrit kullanırdın, eve çakmak sokmuyorum. Sol iyidir solda kal derdin yönünden hiç şaşmadım. Sayısalı ben de tutturamadım, olsun tuttursam zaten sana ayıp etmiş olurum önemli olan oynamaktı anlıyorum. Nasırın bana yadigar doğduğumdan beri, git tedavi ol diyorlar umursamıyorum. Sinmiş bazı şeyler, maç izlerken mesela; spikerin “Rıdvan’ın yıllar önce attığı gole çok benziyor” dediğimde, hatırlıyorum o gol sonrası üzerime atladığını, anılar böylesine canlıyken ben senin ölmene hiç izin verirmiyim baba.

Sen öldüğünde, dedemin şimdi 10 yaş daha yaşlandın derken ne demek istediğini o an için anlayamamıştım, evin direği dendiğinde gözler sana dönüyormuş. Senin yokluğun; orta açtıktan sonra, açtığın ortaya koşup gol atmakmış, atamamakmış mücadele etmekmiş aslında, bir umut belki gol atarım diye koşmakmış engellere rağmen. Dünyanın en başarılı, en takdirli insanı olsam ne yazar, gözlerimin içindeki parlaklığı görmedikten sonra.

Sen gittikten sonraki günlerden birinde telefon çaldı, arayan “Babam” yazıyordu. Söz vermiştim kendime sen çıksaydın telefona kimseye söylemeyecektim. Annemmiş, ekmek bitmiş evde.O gün ilk defa ekmek zütürdüm eve...

babanızın değerini bilin arkadaşlar...