Ben böyle dediğimde Müslüm Baba olarak düşünmeyin,öz babamın ölümünün 10. yılı. Sene 2007,ben 9 yaşındayım o sene. Babam öğretmendi, annem de ev hanımı.Biz anneannemlerle aynı şehirde yaşardık,bu yüzden annem de haftasonları rahmetli anneannemi görmeye giderdi. işin sinir bozucu kısmı da annem anneanneme fazla düşkündü, demek istediğim şu:Ne zaman anneannemlerin yanına gitse yapacakları gibimsonik dedikodu bölünmesin diye telefonunu kapatırdı. Babamla da bu telefon kapatma mevzusu yüzünden tartıştıkları sıkça olurdu. Babam da cana yakın biriydi şimdi, beni çok severdi ve ne olursa olsun koruyordu. Tarihi bile hiç unutmuyorum,9 Mayıs 2007 Cumartesi gününde gerçekleşti bu olay. Babam haftasonu diye boş gününü benimle geçirmeye karar verdi, annem de bugün kimin çocuğu hakkında konuşsak diye düşünerek anneannemin evine gitti. Babam ben kendimi bildim bileli kalp hastasıydı.Biz oyun oynarken bir anda babam elini kalbinin olduğu yere koydu, şiddetli bir şekilde öksürmeye başladı ve bana zar zor "anneni ara" demeye çalıştı.Ben ev telefonunu alıp annemin cep telefonunu aradım ama telefonu yine kapalıydı. Anneannemi aramaya çalıştım açan olmadı."Baba açmıyorlar napayım" diyip ağlamaya başladım ben. Komşuları çağırdım hemen acili arayıp hastaneye kaldırdılar.2-3 saat hastanede bekledikten sonra babamın telefonu çalmaya başladı. Annemin yeni aklına gelmiş aramak. Doktorlardan biri anlattı mevzuyu, annem 1 saat sonra ancak geldi.Ama babam kurtulamadı.Ben "babama noldu babama noldu" diye tekrarlıyorum hemşireler beni sakinleştirmeye çalışıyor.3 gün sonra babamı toprağa verdik, komşulardan hiçbiri annemle konuşmamaya başladı. Zaten babamın ölümünden 3 ay sonra taşındık.O günden beri ne annem ne ben telefonumuzu kapalı tutuyoruz. Babanızı üzmeyin beyler,en olmadık zamanınızda kaybedebilirsiniz.