bugün babam öleli tam 1 yıl oldu belyer

1 yıl önce..

alo! baban nefes almıyor! çabuk gel! baban nefes almıyor!!

anlamadım önce. nefes almamayı ölmekle eşleştirmedi beynim. oysa - doktorun dediğine göre - en az 4 yıllık bir tümörü ve sayısız metastazı vardı ve 10 aydır hastaydı. ne bekliyordum bir bilsem...

çok bağırdığımı hatırlıyorum. deliler gibi. herkesten nefret ettim. "neden benim babam!" diye bağırıyordum sürekli. hepsi ölsündü o zaman, herkesin babası ölsündü.

sonra kimseye fark ettirmeden yatağına gidip yanına uzandım. öptüm. öptüm. sarıldım. başımı omzuna koydum. kokladım. ellerini tuttum. sıcacıktı. yemin ederim sıcacıktı. ölmüş olamazdı.

evin içinde beni arayıp bulamayınca odaya geldiler, çıkardılar yanından. ne saçma! neden çıkardılar hala anlamış değilim.

sonra sustum. çenem kilitlenmiş, bütün sözlerim tükenmiş, dimağım da içimle birlikte boşalmış gibiydi. ne kadar sustum hatırlamıyorum. korktular sanırım biraz. birileri konuşturmaya çalıştı. konuştum mu, ne dedim... hatırlamıyorum.

ne anlamı vardı ki. konuşmaya harcayacağım son nefesi onunla birlikte vermeliymişim gibi geliyordu.

şimdi her gün o 10 aylık hastalık sürecini ve ölümünü düşünüyorum. bütün bunları düşünmeden geçirdiğim tek bir günüm bile yok. hala bu yüzden yalnız kalamıyorum. yalnız kaldığımda başka bir şey düşünemiyorum çünkü.

işte bu yüzden, yalnız kaldığım zamanlarda beni delirmekten koruduğun için müteşekkirim sözlük. iyi ki varsın. onun kadar merhametli, anlayışlı ve sıcak olmadığın kesin ama aldırma. kimse olamaz...