bi amca gördüm zayıf hafif kavruk yüzündeki yorgunluk oturuşunda iyice belirginleşiyordu. dedim zaten arkadaşın gelmesine 10-15 dakika var o zamana kadar boyar. geçtim sandalyeye çıkardım ayakkabımı 60 yaşındaki adama ayağımı uzatacak halim yok.her neyse başladık muhabbete ama o bitkin adamın ağzından çıkan her kelime bir o kadar üzdü beni. kendisi böbrek hastası haftada 3 gün diyalize giriyormuş kalan günlerde ayakkabı boyuyor. emekli elektrik teknisyeni yani emekli maaşıyla geçinebilir fakat bakmak zorunda olduğu bir oğlu ve ödemesi gereken ameliyat borçları varmış. oğlu şırnakta askerken birliği saldırıya uğramış yanındaki askerler şehit düşmüş bu yüzden pgibolojisi bozulmuş. devlet gazi maaşı bağlamamış bu yüzden de oğluna bakmak zorundaymış. adam anlatırken her şeye sövüyorum ben ama amcam öyle anlatıyorki... hem bu kadar acı hem bu kadar mağrur anlatıyorsa insan yaşadıklarını o adam gerçekten dert çekmiştir beyler. hüzünlendim aklıma geldi anlatayım dedim

eğer bu amcama gidip ayakkabısını boyatmak, ona destek olmak isteyen panpalarım olursa burada ifşa etmeden özelden yerini yazabilirim.
Not:Ankaradayım

ha bu arada amcaya para vermek için bozdurmaya gittim büfeci bozmadı onun da zütünü gibeyim

yardım vi yaymak için up

eksileyen arkadaş niye eksiledi acaba?