Çok özlüyorum onu çok, bunu dün gece sarhoş kafamla bütün duygularımı katarak yazdım.

Kaçımız rahatça sarılabilir annesine her istediğinde? Ben sarılamayıp pişman olanlardanım. 12-13 yaşına kadar anneme sarılarak yatan ben, yoldan karşıya geçerken yanımdaki en büyük koruyucumun elinden tutan ben, ergenliğin etkisiyle soğuyuveriyorum birden ailemden, annemden. Uzak duruyorum hep ondan. Konuşmuyorum onlarla. Belli bir zaman geçiyor, sarılamıyorum o yaşlı kadına, utanıveriyorum geçen onca agresif yıldan sonra. O da yorulmuş tabi benden, pek varmıyor üstüme. Çok kızıp küfrediyorum kendi kendime içimden, pişmanlık duyuyorum.

Askerlik vakti geliyor, gidiyorum. Kimseyi özlemiyorum onu özlediğim kadar. Ama söyleyemiyorum, dilim varmıyor, yine utanıyorum. 1,5 sene onsuz geçiyor. Onu özlemiş bir şekilde evime varıyorum. Gözleri parıldıyor, yüzü gülüyor. Bakıyorum suratına. Aman Allahım, bu ne? Benim annem yaşlanıyor mu? Vakit geçiyor...

Sonraki günlerde yine eski bene dönüyorum. Suratlarına bakmıyorum, gençliğimi yaşadığımı sanıyorum. Halbu ki Tanrının bana onunla geçirmem için verdiği günleri öldürüyorum. O beni çok seviyor ama korkuyor artık benden. Ben ise hala ona sarılmaya, onu öpmeye utanıyorum, yüzüm varmıyor.

Bir gece dışarıdayken telefon geliyor ve o haberi alıyorum. Işıklar sönüyor, çiçekler soluyor, güneş batıyor benim için o an. Gölgemden hızlı koşuyorum. O kadar hızlı koşuyorum ki sert rüzgar gözyaşlarımın akmasına bile izin vermeden alıp fırlatıyor onları bir yana. Ev on dakikalık mesafede ama ben daha o dakika varıyorum eve. Beni sakinleştirmeye çalışanları umursamadan itip odaya koşuyorum ve onu görüyorum. Cansız bedeninin yanına oturup suratına bakıyorum boş gözlerle. O kadar masum duruyor ki. Ağlamıyorum ama. izliyorum onu. "Annem uyan ben geldim!"diyorum, uyanmıyor. Bir öpücük konduruyorum alnına. Ama yine utanıyorum. Kendimden utanıyorum.

Annemin anısına 1949 – 2009

((((ALINTIDIR))))

Evet beyler. Bugün burada liselisinden üniversitelisine hatta daha büyüğüne her insan var. Eğer annesi hayatta olan varsa gitsin o kadını bir kere olsun öpüp onu sevdiğini söylesin. Eğer hayatta değilse doya doya ağlasın, çünkü o geri gelmeyecek. Ne zaman ona sinirlensem bu yazıyı okurum. Çünkü bazı şeylerin geri dönüşü yoktur…