bugün 11/02/2015. tarihin bugün, ayın 11 i olması belki sıradan. ama sıradan olmayan bir şey var, bugün 11/02/2015 , silindi ve gitti.
ne zaman dünyaya karşı birkaç kez başkaldırdım, bu başkaldırışların sonrası hep hüznü yaratırdı. bu 11/02/2015 tarihinde ablam da , gözlerinde bu hüznü yarattı. çünkü gözleri hüzün kokardı benim ablamın, öldüğünde bile...

şaşkınım. karar verememe kararsızlığı, engellenememe acizliği, zamanın öncesine geçememe düşü... ağlasam mı, acı çekmeden ruhunu teslim ettiğinden sevinsem mi, acaba kendime ablamla ilgili ne desem!

koca bir tarih , koca bir kalp silindi gitti. tüm yaşanmışlıklar, tüm sevinçler, tüm mutluluklar, tüm acılar, tüm kırgınlıklar, tüm azimler, tüm hırslar, tüm tüm tüm tüm... aldın zütürdün beraberinde neyin varsa ablam.

kabullenmek çok zor

bugün benim ablam öldü. canım öldü. bir parçamı kesip, sıkıca bağlayıp, toprağa gömdüler. elleri sıcakmış, nefes almadığı zamanda bile, ama ben cesaret edip de dokunamadım, ya elleri buz gibi olduysa diye...

içinde kelepçelediğin düşünceleri ne yapıp edip keşke birer birer çıkarabilseydim de, gözlerindeki o hüznün korunu azar azar soğutabilseydim. ne çok zamanlar, ne çok anlar, gerçek dünya ve öbür dünya arasındaki müstesnalık sen bir melektin be ablam!

ablam.

sana neden diye sormayacağım, neden gittin diye asla sormayacağım. kendimle karar aldım, seni artık bende yaşatacağım. bende yaşayacaksın artık, abla , benimle yaşayacaksın!.. inşallah dualarım sana ulaşır.

benim gibi istanbul da ağlıyor bugün..

özledim be ablacığım...