Beyler yemin ederim doğru söylüyorum. Ağlayarak yazıyorum şu an. Belki bana hak verirsnz diye size hayatımdan bahsedeym.
Ben hermafroditim beyler doğuştan geln bişey bu. Bu bile insanların benden nefret etmesine yeter değil mi? :((
Küçüktüm anneme sormuştum anne babam benimle neden konuşmuyor diye cevap vermemişti ısrarla bi kaç kere sorduktan sonra bana bi tokat atıp "anneler babalar çocuklarıyla konuşmaz" demişti.
Evet çocuktum öyle olduğunu saniyordm dışarda babasıyla konuşan birini gördüğümde şaşırıyordum...

Büyüdüm herseyi anlamaya başladım gerçek zorluklar da başladı. Her gece namaz kilip dua ediyordum Neden boyleym diye ailem neden benden nefret ediyor diye.
Bi gün çok hastalandim evde bi kaç kere bayildim doktora zütürmediler. Evin soğuk bi odasinda yer yatagim var orda yerde kivranirken babamin televizyon da izlediği bişeye gülerken seslerini duyuyordum.

Sabah uyanrm yarım bi kuru ekmek verirler daha doğrusu yüzüme bakmadan masaya bırakırlar onu alirim sabah evden cikarim aksam gelirim hayatim buuu :((( bi gün yine dışarda boş boş gezerken yolda bayilmisim hastanede gözlerimi açtım biraz sonra doktor geldi ve müjde yi verdi kansersin dedi ve size yemin ederim güldüm doktor şaşırdı bişey söylemeden gitti.
Aksam eve gittim ailem olacak insanlara dedim ki bugün dışarda bayıldım hastanedeydm kansermisim. Babam uzandigi koltuktan başını bi kaç saniyeligine bana çevirip bakti sanki yıllardır yüzüme bakmıyordu yüz yüze geldik ben bi gülümsedim sonra tekrar başını çevirdi. Tek tepkisi bu oldu. Hayatımda beni seven kimsem yok artık çalışmıyorum da ve bu gece cesaretimi toplayip intihar edeceğim :D