bugün gece onikiye kadar bu baslikta yazacağım

sekizinci bomonti de kiboş'a gelsin, evet evet bildiğiniz kibariye...

allah'ım lütfen kızma bana ama sen tibariye'nin annesini yaratamamışsın...

ya da yaratırken malzemeden çaldın...

o değil de şu hayatta merak ettiğim bir şey varsa o da libaariye'nin annesiyle sevişen adamdır, ağa vallahi tipini çok merak ediyorum lan o adamın, vallahi bak...

ve bence libaariye'nin zaman kaybetmeden babasının taşağını öpüp alnına koyması lazım... kim o kadınla sevişip bir de içine boşalır lan...

o değil de tözer ziller cansu ziller'i hangi pozisyonda zikmiştir lan, misyoner olacağını zannetmiyorum dıbına koyayım... zira daşdakan olan kadını o pozisyonda zikmek yakışıksız olur gibime geliyor...

ve fakat tüm bunlara rağmen düslüm gündüz'ün şadime şahin'i misyoner pozisyonunda gibtiğine adım gibi eminim, yemin de edebilirim dıbına koyayım...

farkında mısınız bilmiyorum ama çok gibişen kadınların am dudakları renk değiştiriyor... morlaşıyor böyle, iğrenç bir renk alıyor...

kadınları ne kadar tanıyorsunuz?

size bir sır vereyim mi?

kadınlar erkekleri sevişirken aldatırmış...

hele bir de domalmışsa, arkasında kim olduğunun ne önemi var aklında olanın yanında...

tiboş dedim de aklıma geldi, ali tırca'nın vidyosunu izleyeniniz var mı?

tipini gibtiğimin dölsüzü bildiğin dövüyordu lan kadını, zütünü gibtiğimin bıyıklısı, bildiğin taks maçı yapar gibi atıyordu kroşeleri...

çekirdek çitletmek güzel de kabuklarına sahip çıkamıyorum amk. her defasında dökülüyorlar yere...

http://tinyurl.com/5t786wq

bunu hatırlayan var mı ?

dokuzuncu ve son bomonti de yukarıdakine gelsin...

o yukarıdaki klip var ya, bütün ölü çocuklarımın katilidir...

vallahi kaç kez asıldığımı hatırlamıyorum bile ama her izleyişimde mutlak bir suretle elim kamışıma gitmiştir...

bahar öztan'ı hatırlayan var mı?

pembe dudaklı, gamzeli afet-i devran...

hastaydım lan o kadına...

ne kadındı be... o gülüşü, o gözleri, endamı falan...

hastasıyım hala da hastayım...

olur da bir gün ünlü falan olursam mutlaka tanışmak isterim, yaşıyor mu bilmem ama yaşamıyorsa da mezarına bir buket gül bırakmaya giderim...

size evimi anlattım mı lan...

istanbul'da oturuyorum, ev bana ait, aslında dedemden kalma... vakti zamanında gelmiş buraya iki gecekondu yaptırmış... birinde ben oturuyorum birinde de kiracı... ne yalan söyleyeyim öyle ahım şahım bir ev değil, normal ev işte... yerler mozaik, 2 oda, 1 salon, ben sadece salonu kullanıyorum, iki çekyat var işte, bir de mavi bir halıfleks o da sigara izmaritlerinden delik deşik olmuş amk. her taraf plastik bardak, boş bira şişeleri, kebapçı poşetleri, gazeteler, dergiler falan böyle bir dünyam var işte...

sonra bir masam var, iki ayağı kırık, kola kasalarıyla ayakta duruyor, bir de show marka televizyonum var 37 ekran... diğer iki oda da kullanmadığım eşyalar var, bazı kitaplar işte...

sonra mutfak işte, mutfak dolabım var, dedem kendi elleriyle yapmış. ki hala dipdiri... buzdolabım var arçelik tek kapılı...

tuvalet banyo aynı... fayans değil ama tuvalet taşı beyaz olanından da sararmış biraz.

yalnız banyo yaparken biraz zorlanıyorum, zira ıslak ıslak terliklerden ayağım kayarsa tuvalete düşeceğimden korkuyorum... bu arada tuvalette elektrikli şofbenim de var...

unutmadan şunu da söylemek istiyorum, bahçemi hiçbir şeye değişmem dıbına koyayım... bizim hüseyin abi taşınırken çekyatın tekini bana verdi, onu da bahçeye koydum, bir de dut ağacım var, onun altına koydum... yazın orada oturuyorum işte... kafama dut düşe düşe çekiyorum kafayı..

yalnızım ama olsun...

bir ümidim var, bir gün gelecek, gelecek olan...