bugün evden çıkmayacağım

ya gibiyim depresif yazı yazma şekillerinizi. di mi amın oğlu estaban?

http://www.youtube.com/watch?v=jgLPF3t9TUs

metrobüste yaşlılara yer vermekten cidden hoşlanmıyorum. kendimi salak yerine konmuş gibi hissediyorum. neden ben ?

@62 depresif yazı görmemişsin sen panpa. ben optimistik bir insanım

lise 2 deyken şöyle demiştim bir kız yüzünden asla bir arkadaşımı kaybetmeyeceğim sonra tüm arkadaşlarımı kızlar yüzünden kaybettim. kadere inanmam ama bence ağır konuştum. ya da bunu duyan birisi bana komplo düzenledi.

bir keresinde, lise başından beri kankam dediğim kız bana yaltaklandı. çok sarhoştuk ama olsun. kendimden iğrendim birazcık. sonra geçti. bana çok güzel kokuyorsun demişti. zaten çoğu zaman duyarım bunu. bence koku önemlidir. sonra ben onun boynunu kokladım. nasıl diye sordu. insan gibi kokuyorsun demiştim. çok bozulmuştu.

sonra sabah oldu. onun evindeydik. 4 leventteydi ev. oralarda çok taktan bence. her neyse. sabah oldu. her şey normalmiş hiç bir şey olmamış gibi devam ettik. sonra olmadı. konuşmadık. aradan 2 ay falan geçti. saat gece 12.30 falandı. yurttaydım yatacaktım. taksime gelsene bir arkadaşımla oturuyoruz dedi. ben de bir arkadaşımı alıp yurttan kaçtım onun yanına gittim. sabaha kadar dışarıda takıldık. arkadaşım kankam dediğim kızla ben de onun arkadaşıyla takıldım. beşiktaş sahildeydik en son. olaylar çığrından çıktı. arkadaşımı kovdu kankam. sonra biz ayaklarımızı denize sallayıp şişeden şarap içip şarkılar söyledik. sonra sabah 7 gibi oradaki simit sarayına gittik. ama ben ayakta duramıyordum. sonra kankamın arkadaşı bir şeyler söyledi. ama cidden hatırlamıyorum. giberim böyle işi diyip kalkıp gittim. hala pişmanım. artık görüşmüyoruz. elim yine gibimde kaldı.

bazen insanların yüz ifadelerinden neler yaşadıklarını çıkarmaya çalışırım. bence hep doğru olur. onun hakkında yorumlar yaparım kendime. özellikle otobüste. sonra karısıyla kocasıyla kavgalarını hayal ederim. eğlenceli.

dünyada çok büyük insanlar var. ve ben bunlardan biri olamayacağım. en üzücü olanı da bu.

bir arkadaşım vardı. hayattaki amacının özgürlük heykelinden aşağı işemek olduğunu söylerdi. umarım yapabilir.

geçen sene bir keresinde. içen arı vardı taksimde. kapandı artık ruhsatsızdı çünkü. oradaydım arkadaşlarımla. sonra alt kata lavaboya indim. aynada kendimle konuştum. sonra pgibolojimin bozuk olduğuna inandım. artık rahatım.

bir insan eğer yüzüklerin efendisini izlemediyse ona tak parçasıymış gibi bakarım. kitabını okuduysa da taparım

çok yakın bir arkadaşım var. 8 senelik falan. memleketten arkadaşım. geçen sene beraber kaldık. sonra o gezi olaylarında gözünü kaybetti.

akaretlerde vuruldu. o vurulduğunda ben uyuyordum. hiç bir şey yapamadım.

çok sekmeli insanlara sempati duyarım. çok seçme açıp kapatmamayı öyle herkes yapamaz. ben kıyamıyorum sekmelerime.

üsküdar sahilde güneşin doğuşunu izlerdim geçen sene. hayatımda ki en güzel dakikalardı.

bu akşam rakı alıp gelecek yok mu bana ? mezeler benden. yok mu ? esteban var ki

amaçsız yaşamak.. şu an daha fazla sıçamayacağım. belki akşam.

Sırf takip ediyorum demek için giris yaptım oç. Bunu mobilde yaparken ne kadar zorlandığımı tahmin edemezsin

tarhana çorbamı yedim. ev arkadaşım da geldi bu arada. esteban da iyi merak etmeyin

http://www.youtube.com/watch?v=yzjzX4EOTew

yemek yaparken dansediyorum. ama bugun karşı apartmandaki küçük çocuk beni gördü. biraz utandım ama sonra dans etmeye devam ettim