kuzenimi almaya gittim üsküdar'a, bilen bilir vapur iskelelerinin orda büfeler vardır.

ordan geçerken dedim gel bişeyler yiyelim, ne zaman geçsem yerim o büfelerden dıbına koyim, ne katıyolarsa güzel geliyor.

kuzen hemen bi bank kaptı, ben de sosisli ayran, ıslak hamburger işte ne varsa aldım bi kaç tane,

baktım orada bi çocuk, milletin gözüne bakıyor, belli ki aç, ama cesaret edemiyor kimseden istemeye.

dedim koç gel benle, büfeye gittim, huur çocuğu büfeci ufak çocuğa hadi yaylan, rahatsız etme müşteriyi dedi, müşteri o zaten aga ayıp etme dedim, sustu, ama kızdı ipnetor.

dedim 2 sosisli bi de ayran sar çocuğa, sardı, parayı uzattım hışımla aldı zütoş, kimse ses etmiyor bunlara, zütleri kalkmış.

çocuğun gözleri parladı dıbına koyim, yanıma geldi, abi ben hiç yemedim daha önce dedi, lan ısıra ısıra ye dedim işte gülerek.

o da güldü, kardeşini çağırdı bağıra bağıra, bi tane sosisliyi ona uzattı, aç olmasına rağmen hepsini kendi yemedi, abi aldı dedi, teşekkür et abiye, dedim hadi soğutmadan yiyin.

sessizce yediler, teşekkür ettiler ve gittiler soğuk sokaklara doğru, keşke elimden daha fazlası gelseydi de çıkarsaydım o çocukları oralardan.

ama olsun güldüğünü görmek bile güzeldi.