bu sıradan bir hikaye degil beyler

genel olarak otistik engelli bireyler
bu kadar az konuşmaz. hatta çok fazla konuşur,
şımarıklık yapar, isteklerde bulunurlar.
ama doruk, on gün içinde, evet ve hayır'ları saymazsak,
en fazla on ya da on beş kelime kullanmıştı.
bana hala yabancılık çektiğini hiç sanmıyordum,
zütünü bile temizledim daha ne yabancılığı.
sanırım doruk içine kapanık bir çocuktu.
...
o karı annesi değilse gibime kadar
daha başka gerilimle, entrikayla uğraşamam dedim.
eve döndük.
binaya girerken,
üst katta oturan ev sahibim zeki amca ile karşılaştık.
normalde hiç muhabbetimiz yoktur,
kirayı veririm sonra gibtir olup giderim.
doruk'u işaret etti. 'bu kim?' dedi sert bir mimikle,
doruk'a dönüp yüzüne sahte bir gülüş yerleştirmeyi de ihmal etmedi.
'ka.. kardeşim zeki amca... ' deyiverdim.
zaten çocuk abi diyordu bana. ama niye kardeşim?
babasıyım demek zorunda değildim,
otistik engelli çocuklar vakfının gönüllü üyesiyim
diye bir yalan sallayabilirdim, gerçekçi olmazdı
ama gibimde de olmazdı. neden kardeşim dedim?
bu çocukla illa bi yakınlık olmalı mıydı aramda?
neden bu çocuğa bu kadar yakınlık duyuyordum?
ve o yüzden mi hayatım bu çocuk olmuştu?

şöyle durup dışardan bakınca
olayların seyri gerçekten film gibi.
ama beyler, ben o filmlerin esasoğlanları kadar mal degilim
çocuğa arabanın çarpışını izlemedim.
korna sesini duymamla kendimi yola attı,
doruk zaten hızlıydı az çok
ben de arkasından onu iterek iyice hızlandırdım.
kıl payı kurtulduk,
pata küte karşı kaldırıma attık kendimizi.
kenara çektim doruk'u,
ben de bi binanın dış duvarına zütümü dayadım.
bi sigara yaktım.
gözüm daldı, aklım bomboş.
sırtımdan zütüme soğuk soğuk terler boşanıyordu.
doruk'un hareketiyle kendime geldim.
hatunun gittiği tarafa doğru hareketlenmişti yine.
durdurdum, kendime çevirdim.
'onun yanına gitmek istiyorsun değil mi?' dedim.
'evet' dedi.
'peki... ' dedim. devam edeceğimi belli ederek;
'o, senin annen miydi?'
hayır anlamında başını salladı.

reserved

@127 eyvallah panpam * başlayalım o zaman.

reserved

uyanınca okucam panpa

kitap ayıracı

bende yatıcam burda keste sövüyim sana gitmeden en heyecanlı yerinde durmuş amk yaz hadi

@103 panpam sana gelsin bu
http://youtu.be/xDLMSUxa_jo

iki üç entry sonra bırakıyorum, yarın öğlen devam ederim akşam sahnem var.

'doruk' demedim.
çocuğun evde bana doruk diye seslenmesini istemem amk.
doruk susadım, doruk tuvalet, doruk çizgi film, bu ne lan.
'sen bana 'abi' de' dedim.
darbukayı unutmuştu.
bi tane daha vurdum darbukaya,
onu koltuğa oturttum.
darbukayı kucağına koyup arkasını yastıkla falan
az çok sağlamladım.
gidip we will rock you'yu açtım.
çalmaya başladı.
biraz çaldı,
sonra düşündüm.
baba olmuşuz hale amerikan rock n roll peşindeyiz
giberim amk dedim gittim mezdeke açtım amk.
yok lan mezdeke degil de, kolay darbuka parçaları buldum youtube'dan.
duyduğunu çalıyordu, kulağı gerçekten iyiydi.
müzikle ilgilendiğim için,
daha ayrıntılı inceleyebiliyordum nasıl çaldığını.
müzikte metronom konusunda genel olarak yeni başlayanlar sıkıntı yaşar,
ama o yaşamıyordu.
yeni sekme'ye bastım. google'ı açtım.
arama kutusuna 'otizm' yazdım.

Reserved

okuyorum daha amk sen yaz

panpalar her şey iyi güzel hoş da, kendimizi tanıtmamıştık iyi mi *

reserved

asla gerçek bir arkadaşının olmayacağını,
asla mekandan hatun kaldırıp gibemeyeceğini,
asla gerçek anlamda düzgün konuşamayacağını,
asla onun oynadığı futbol maçlarını izleyemeyeceğini,
neden müziğe bu kadar yetenekli olduğunu öğrendim.
ama neden yürüyemediğini öğrenemedim.
ve o an çok absürt bir şey dedim.
'doruk. yürüyüşe çıkalım mı?'
yürüyüş, evet yürüyüş dedim.
'evet' dedi. on günden fazla süredir evde
cartoon network izliyordu.
dışarı çıktık. hoşdere caddesinde ilerledik.
michael schumacher gibiydim,
tekerlekli sandalyesini formula 1 arabasına çevirmiştim
ve hoşuna gitmişti. ama yorulmuştum
ve biraz dinlenmem gerektiğini o yüzden
yavaşlayacağımı söyledim.
tamam dedi. hava güzeldi, ankaranın ilk baharı güzeldir.
yürümeye devam ettik.
bir ara, karşı kaldırımda tanıdık bir simaya rastladım.
pastanedeki hatun.
baktım, o da bana baktı. gülümsedim.
duyarlı erkek ayağına hatunu kaldırırız dercesine,
doruk'tan hiç çekinmeden gülümsedim.
ama benimle beraber gülümseyen hatun degil,
doruk oldu.
hem de çok mutlu bir şekilde,
dudaklarında hafif sesli bir gülücük ile.
tekerlekli sandalyenin elimden kaydığını hissetim.
kontrolü doruk almıştı, kaldırımdan pata küte inmiş
caddenin ortasından karşıya geçmeyi denemek üzereydi.
hoşdere caddesi,
ankaranın en vızır vızır caddelerinden hoşdere caddesi.
hatun döndü arkasını koşmaya başladı,
doluk yolun ortasında.
en son, korna sesi duydum...

@104 eyvallah panpam güldürdün *

sen yaz mutlaka ben okucam sonradan

@111 biraz kurgu iyidir panpa

panpalarım bana müsade.
öğleden sonra yine burada olacağım,
isterseniz sonra da okursunuz,
ancak ben yazarken burda olursanız da ayrıca mutlu olurum.
şimdilik bana müsade,
biraz salam, biraz cartoon network, biraz uyku.
öğleden sonra yine buradayım, iyi sabahlar.

@111 eyvalla panpa.
@112 panpa olduğu gibi yazarım, uzatınca taku çıkar. birincisi beğenildikten sonra devam filmi beğenmeyen film serileri gibi olmasın.
hem merak etme bende var bir iki hikaye daha *
@113 teşekkür ederim panpa, ben bilmem yorum sizin *