@1 anani deniz kiyisinda gibtim :D

aynaya bakarken utançla başımı eğdim de onun dışında her yere başım dik girdim. öyle öğretmişlerdi çünkü bana. boynun kıldan ince olursa kopuverirdi sonra.. oyuna geldim

hiç bi zaman yılma zütünü gibtir umudu kesme.

neyse, ne diyordum? alışveriş merkezinden aldığımız o oyuncak en yakın dostum oldu tam sekiz yıl boyunca. oyuncağımı gören herkes 'iğren' olarak nitelendiriyordu onu. böyle beyaz suratlı, mavi dudaklı, ceset suratı gibi bir suratı olan, cadı şapkası takmış bir şeydi. bir de maskesi vardı, maskeyi takınca gülümsüyordu, normalde surat asıyordu. kendime benzetmiş olmalıyım onu.

şoka girmiştim. nasıl belli edecektim ki? nasıl bakmam gerekiyordu daha? nasıl dokunmam gerekiyordu? neler söylemem gerekiyordu? neden peşinden koşmama izin vermemişlerdi ki..
-ne zaman söyledi bunu sana? hiç haberim yoktu gayet mutlu görünüyordu.
-ya işte.. aramızda kalacak değil mi?
-tabii ki..
-ya işte herif beni gibtiredecek gibi dedi. bunda şey var.. kimsenin onu sevmeyeceğini sanıyor ya bu..şeyden sonra..
-neyden sonra lan?

ilk bakışta babamın saati aslında kendisi için satın aldığı ama son anda oğlunu sürprizlere boğan düşünceli baba imajı çizmek ve beni gebe bırakmak için bana vermeye karar verdiği anlaşılıyordu. birden öfkelendim beyler. viskiyi fazla kaçırdığı gecelerde nasıl da beni duvardan duvara çarparak dövdüğü aklıma geldi.o zamanlar hiç bu kadar nazik ve beyefendi görünmüyordu. hayır o zaman kırmızı gözleri ve alkol kokan nefesiyle bir canavardı benim için. buzdolabının ayarıyla oynadığım için dondurucudaki buzların erimesi sonucu gibtiğimin viskisine her zamanki gibi iki buz koyamayışı ve beni öldüresiye döverek yüreğimi buza çevirdikten sonra onu kırarak içkisine kattığı geldi aklıma mesela. annemin nasıl da umursamadığı nasıl da dayağı çocuk terbiyesinin olağan bir parçası olarak gördüğü geldi aklıma.hem annem ne demişti bir seferinde kankisi müjgan teyzeye? 'pişmanım doğurduğuma. gençliğim gitti. vücudum bozuldu. çocuk başa bela' evet dayak benim çocukluğumun olağan bir parçasıydı işte çekirdek ailemizin minik sırrı. saate bakarken yelkovanın geri geri gittiğini gördüm. yelkovan geri gittikçe saatin içinde acılarımı gördüm. nefret ettim. tiksindim sizden. tiksindim senden baba. tiksindim senden.

-dövmek hafif kalır.. sabaha kadar resmen işkence yapmış kıza.bir görsen,her yeri çürük içindeydi. dudağında dikiş izi var farketmedin mi?
farketmiştim, bellir belirsiz ufak bir şey. çocukken düştüm demişti. ellerim titriyordu anlatılanları duydukça.

dinleyen var mı? yalnız mıyım lan burda? bir ses verin amk arada... kendi kendime konuşuyor gibiyim.

dostum kendime yakın hissettim seni aslında hepimizin içinde ruh hastası, obsesif,takıntılı biri var makine miyiz amk tabi olacak benim sana önerim ölümü hatırla

mesela bir ortamda kücük mü düstün ölümü hatırla yasam devam edecek ordan sonra yin yasayacaksın seni kücük düsürenler de ölecek hic bi sey katamadan bu dünyaya ondan yalan iste dünya

yasamaya devam cünkü hayat durmuyor ..

ben de işte her çocuk gibi oyuncağımla konuşur ve onu çok severdim.tek fark konuştuğumuz şeylerdi sanırım. yediğim tokatlar yanaklarımı ve ruhumu yakarken yatağa yattığımda kulağına fısıldardım:
-babamı öldüreceğim. yemin ederim.
çünkü daha o zaman tanrının çoktan ölmüş olduğunun ve bu nedenle kendi işimi kendim görmem gerektiğinin farkındaydım. çünkü ihtiyacı olanlara yardım eden, duaları duyan tanrı eğer dedikleri gibi merhametliyse sesimi çoktan duyup öldürmeliydi babamı. tanrı merhametsiz olamayacağına göre de ölmüş olmalıydı.

@90 o zaman senin için gelsin bin:
annem okuldaki ilk haftamın şerefine gündelikçiye birbirinden güzel yemekler yaptırmış, hatt şütteden lahana sarması bile getirtmişti. isabet.lahana sarmasından ölesiye tiksinirim.bir defa da kendin yap şu yemekleri ulan diye geçirdim içimden. ölüm sessizliğiyle yemeğimizi yedik.
-ee anlat bakalım neler yaptın ilk hafta?
sevgi dolu ilgili babacığım benim.
-hiç işte baba..
-doğru düzgün cevap vermeyi öğrenemedin hala. sana bir soru sorduk otur adam gibi anlat şunu. neler yaptın?
-ingilizce öğreniyoruz işte baba..
-tabii. onca özel ders bir işe yaramadı tutup embesillerin gittiği sınıftan başladın. kafa yok ki sende.. amerikalı hoca tutmadım mı lan sana?
-...

takdire şayan bir irade örneği göstererek başkaldırıyı bastırdım. zafer benimdi beyler. galiba işleri de bitmişti huur çocuklarının. kavga falan da etmişlerdi herhalde kız kapıyı çarpıp çıktı. gözlerim kapanıyordu.bu mert tam bir bine benziyordu. sabahın köründe derse gitmek de işkenceydi.. annem acaba ne yapıyordu şimdi? galiba uyuyordum sonunda yavaş yavaş..

tatillerde doğada kitaplarda pikniklerde denizde hayvanlarda insanlarda huzur aradım kimse kimseye bir dal bile vermiyormuş artık. huzursuzluğumun adını panik atak koydular. titreyen ellerimi saklamak için yazın bile eldiven giydim. rüzgarı yüzümde hissetmek için sunroofu açıp arka koltuğa çıktım. kollarım iki yana açık şarkılar söyledim düşmemem için tutup çektiler

-başak'ı ne kadar tanıyorsun?
-söyledim ya... yedi yıldır falan tanıyorum.
-beni nasıl anlattı sana?
-aşık oldum diye beni aradı.
-doğruyu söyle bana..
-yemin ederim ki doğruyu söylüyorum.o sık sık böyle olmaz en son işte lisede biri vardı..
-kim vardı lan lisede?
-ya işte bir çocuk.. böyle gitar çalıy..
-gibtret anlatma. başka ne dedi benim hakkımda?
-ben seviyorum da o öyle değil gibi dedi pek..
!!!

tam dalar gibi oldum bu sefer de seslere uyandım.'o kadar da değildir canım.yok artık daha neler?' diyordum içimden de yok kulaklarım beni yanıltıyor olamazdı beyler. resmen gibiş dönüyordu karşı yatakta.vay anasını dedim yani tamam ne tak yiyorsanız yiyin de benim yanımda yemek zorunda mısınız o taku? çok zorladım kendimi dikkatimi dağıtmak için.isa'nın doğumunu, ispermeçet balinalarının soyunun tükenmeye yüz tuttuğunu, sovyetlerin neden çöktüğünü falan düşündüm ama benim ufaklığın yavaş yavaş uyanmasına engel olamadım. karı çok fenaydı anlaşılan... hayır ulan ertesi gün dersim vardı. karı aşağılara iniyordu galiba?yok yahu en iyisi derse gitmeden yemekhaneye uğrayıp kahvaltı etmekti.o duyduğum şaplak sesi miydi amk? gibtiret en iyisi lacivert kapşonluyu giymek yarın hava serin olacak gibi..

çocukken oyuncaklarımla konuşurdum. belki bunu çoğunuz da yapmışsınızdır.bir oyuncağım vardı, daha sonra bir tim burton film karakteri olduğunu öğrendim onun ama o zamanlar ne olduğunu bilmiyordum, sadece alışveriş merkezindeki oyuncakçıda onu gördüğüm an eski bir dostumu görmüş gibi ona yapıştığımı hatırlıyorum. almak için tutturacağım ilk ve tek şey o olacaktı muhtemelen de, annem çouk vızıltısıyla inci küpeli kulaklarını yormaktansa kredi kartını uzatmayı tercih eden bir kadındı.

siz hiç kusmuklu ağzınızla öpülecek kadar sevildiniz mi? dünyaya neden geldim sorusunun yarattığı sisin dağıldığı anlardan biriydi işte o an.aşk için gelmiştim dıbına koyayım, aşk için sevilmek için gelmiştim bu dünyaya. sevmek için gelmiştim ne yazık ki.beynimin içinde havai fişekler patlıyordu. doğal felaketler, ekonomik krizler, insanlık tarihi, borsa, ozon tabakasındaki delik hepsi önemini yitirmişti.

hayatta gerçekten istediği şeyi yapan kaç kişi var? giydiğin donun nerden geldiğinden, yediğin domatese kimlerin dokunduğundan bir haberken özgürlükten bahsetme bana amk. kendi kanına bile yabancısın artık. kendi tenin dokununca plastik hissi veriyor. cansız bir mankensin artık.

-hadi git yat lan,dut gibi sarhoşsun!
herif bana abi çekiyordu beyler. yüzüm ateş gibi olmuştu. gece karanlığına şükrettim.
-üstün başın da bir acaipmiş lan..ne ayaksın?
üstümde hala daha kostüm vardı tabii.. komedi filmi gibiydim. göz ucuyla baktım, başak çimlerde oturup bizi izliyordu. keşke dönüp başka tarafa baksa diye geçirdim içimden. olanlar yetmyormuş gibi yeni bir araba daha durmuştu tam önümüzden

-vaaay caner! naber lan?
yeni arabadan bi herif inip,az önce bana acıyıp da beni dövmeyen herifle tokalaştı.
-bu kim lan?
dalyarak çenesiyle beni işaret edince, adının caner olduğunu öğrendiğim herifin arabasındaki uykulu suratla kıvırcık yine bastılar kahkahayı.
-hiç..bir arkadaş. senden naber?