Şimdiye kadar rüyalarımda bile zar zor gördüğüm kişiyi gördüm. Özlemden midir, 6 saat boyunca onu düşünerek ağlayıp zırlayıp yastığa sarıldım diye mi bilmiyorum ama hayatımın en kısa ama en güzel rüyasını gördüm . Oturuyordu koltukta, kapının dışında izliyordum. Yorgundum, çok yorgundum ama bu yorgunluk bedenen değildi, kalbim yorulmuştu beynim yorulmuştu, mecalim yoktu. Yaklaştım yanına, oturdum. Kedi gibi sırnaştım, kafamı dizine koydum usulca, uyut beni dedim. O an daha fazla uzasın diye rüyalar alemine hapsolmayı bile tercih ederdim ama uzun sürmedi. Alarm çaldı, normalde hep sıçrayarak panikle uyanırım ben. Bu sefer sakince uyandım sanki gerçekten yanımdaymış gibi, beni sakinleştirip uyutmuş gibiydi. Zaten rüya olduğunu anlamam 5 saniyemi aldı. içim yandı tabi ama rüyamdaki mutluluğuma değerdi. Bi daha olsun bi daha acı çekeyim ama olsun, bari rüyamda benimle beraber olsun. Bunları yazarken boğazım düğüm düğüm, göz yaşları bile çıkarken acı veriyor artık, bu kadar yazdım da okuyan bile yoktur. Ama beni şimdiye kadar ayakta tutan sadece umut oldu, umut, belki..
Şuan onun Bunları okuduğunu düşünüyorum, bunları okuduğunu farz edersem, eminim ki üzülür ama aklına gelecek en son kişi ben olurum. Onu ne kadar sevdiğimi bilse bana Bunları yapar mıydı acaba? Beni bu acıyla baş başa bırakır mıydı ki? Ufacık olsa da birazcık olsa da hisstese, iki dakika durmaz ilk uçakla gelir yanıma.. ben bir kere sarılmak istiyorum sadece, fazlasında gözüm yok öpmek bile istemiyorum. Sadece bi kere sarılsa, herşey geçecekmiş gibi benim olacakmış gibi sarılsa yeterli, sonrasında olmasa bile