beyler 2,5 senede anne, baba ve kız arkadaşını kaybetmiş 25 yaşında bir panpanızım. daha üniversite yıllarımda üst üste gelen bu kayıplarla bir anda hayatım allak bullak oldu diyebilirim. Tam "atlatabilirim, kaldığım yerden devam edebilirim, kayıplar her zaman olacak" diye düşünüp kendimi ikna etmeye başlarken bir kayıp daha, bir kayıp daha bir kayıp daha..

kuşadasında yaşıyorum, yazılım sektöründe yeri olan özel bir firma için evden çalışıyorum oturup görüştüğümüz, birlikte kahve içtiğimiz panpalarım bilir. Neyse, önce baba, sonra anne daha sonra da kız arkadaşımı kaybedince buraya yerleştim. kız arkadaşımın mezarı da burada zaten o yüzden yerleştim. haftada 1-2 kez mezarına gidip ziyaret ediyorum, oturup anlatıyorum, konuşamadıklarımı kimseye söylemediklerimi vesaire. Rahatlıyorum ya da rahatladığımı zannediyorum, kendimi mi kandırıyorum bilmiyorum. Bildiğim tek şey varsa o da mezarında rahat ettiğim, kendime geldiğimdir, hasretini çektiğimdir, özlediğimdir.

Panpalar bu sabah da yine gittim, atladım bigibletime düştüm yollara. Kuşadasına doğru kipanın ilersinde işte ağaç çiçek satan bi yer var o abiye uğradım, sürekli uğradığımdan sabah erken gitmeme laf etmiyor. Çayımı içtim, çiçeğimi aldım yola devam.

Mezarlığa geldim, oturdum anlattım. Geçtiğimiz 1 haftada ne yaptım, nerelere gittim, neler değişti, ne kadar ekgibliğini hissettiğimi, aslında ona en çok ihtiyacım olduğu anda onu da kaybetmiş olmanın verdiği taktan durumu bir türlü toparlayamadığımı vesaire.

Daha sonra ben anlatıyorum konuşuyorum felan neyse, bir an dedim işte "nereye kadar devam edecek böyle, ne zaman toparlarım ne olur ne biter bilmiyorum. Keşke yanımda olsan, varlığını hissetsem, özlüyorum" dedim. "Geliyorum, mal gibi konuşuyorum anlatıyorum duyuyor musun onu bile bilmiyorum." dedim. "Seni düşünmeden, geride kalan günleri düşünmeden hiçbir şey yapamıyorum, izlediğim filmlerde, dinlediğim müziklerde her şeyde izin var. Koyuyor bunlar, yapamıyorum dayanamıyorum, düşünmeden edemiyorum. Sona geldim gibi, dayanamıyorum." dedim. Gözler ağlamaklı, her zamanki gibi mezarının yanında oturmuş bacakları uzatmış vaziyetteyim. Bir an düşündüm dedim ki "ulan bir işaret ver, de ki her şey güzel olacak sen sıkma canını" sonra bir an durdum kaldım. Cebimdeki telefondan müzik sesi gelmeye başladı beyler, nasıl irkildim anlatamam bir anlık boşluğuma denk geldi tırstım. Çalan parça da "komik günler - kendine iyi bak" ahmet kayanın bi parçasını yorumlamışlar. şarkı nakarattan başlayınca ben şok ben iptal beyler

Kendine iyi bak beni düşünme
Su akar yatağını bulur,
Kendine iyi bak beni düşünme
Su akar yatağını bulur.

Bu dizelerden sonra eve nasıl geldim, oradan nasıl bir şekilde ayrıldım hatırlamıyorum. Dönerken bi kulaklık aldım, yol boyunca 100 kez dinledim parçayı, ağlaya ağlaya geldim eve. Panjurları açtım, ev aylar sonra güneş gördü, birlikte beslediğimiz kedimi sevdim kucakladım sarıldım, dolaptan et çıkardım öğle yemeği için, bir de müzik açtım aynı parça ile devam ediyorum. Aylar sonra ilk defa bir değişik hissediyorum bugün, ilk defa bir kıpraşma var içimde.

Sonunu nereye bağlayayım nasıl bağlayayım bilmiyorum. Sevdiklerinizi üzmeyin, hala hayattalarken onları ne kadar sevdiğinizi söyleyin, değerli olduklarını hissettirin. Onları kaybettiğinizde gerçekten kara delikte gibi kalıyorsunuz. O çok laf ettiğiniz, sevmediğiniz, sözde her şeyinize karışan anne babalarınıza laf söylüyorsunuz ya işte bir daha size karışmayacaklarını anladığınızda, bir daha seslerini duymayacağınızı anladığınızda tak gibi ortada kalıyorsunuz.

başıma geldi anlatmak istedim. Ha okursunuz okumazsınız size kalmış.

edit : 1 kişi çükülemiş, o da mezarlıkta müzik çalarken bana tip tip bakan adam

edit 2 : eksileyenler anne baba özlemi çekmeyip "dünya gibime minare zütüme" diye ortalıkta dolaşıp aile - sevgi kavramı olmayan bireylerdir.

edit 3 : başlık trende girmiş, eyvallah herkese. derdimize ortak olana da, derdimizi pm atıp dinleyene de, kendi acısını paylaşıp ekgiblğini hissettiği yakınlarını yad edenlere de selam olsun.