Bugün tam 27. yaş dönümümü kutluyorum. işte bugün huyum olmayan, ilk kez yaşadığım bi duygu belirdi içimde...
Naptım ulan ben şimdiye kadar ?
Amk sabah kalktığımdan beri bu soru dönüyor kafam da. Ne taka yaradım ben? Çocukluğum, ergenliğim bir top peşinde, lise ve üniversite yıllarım ise bir bilgisayar başında oyun oynayarak geçti.
Şimdi dizi izlemeye sardım ve izledikçe kendi hayatımı nasıl berbat ettiğimi anlıyorum. Keşke daha çok çalışsaydım, keşke bu hayatı iz bırakarak geçirseydim diye düşünüyorum. Aga şaka gibi oluyor inanılması çok güç bi duygu lan.
Bugün sadece milliyette okuduğum Aziz Sancar ın hayatına bi baktım. Adam 8 kardeşin içinden, Mardinin bir köyünden ve sene 1955 lerde çıkıp gitmiş lan. Bu adam bu işi o zaman yapabildiyse ben neden yapamayım dedim kendime ama iş işten geçti. Şimdi beni abisi olarak alan tüm biraderlerime diyorum bunu, çalışın kardeşim. it gibi çalışın köpek gibi çalışın. Hayata iz bırakın ki siz geberip gidince sadece arkanızda mezarınız kalmasın.

başa dönsen yine aynı hayatı yaşarsın çünkü sen busun kabul et ve kendin ol.

27 ne amk aramızda 15 yaş var

27 ne amk aramızda 4 yaş var

hiçbirşey yapmama sebebin neydi?Ona göre değerlendirmek lazım

Geberip gittikten sonra arkamda ne kalırsa kalsın.
Ölüp gittikten sonra hatırlanmışım ya da unutulmuşum çok mu önemli?
Keşke şimdi unutsa tüm sevdiklerim beni.
Yalnızlık huzurun en güzel limanı.