1 saat önce arkadaşım sordu bu soruyu, ona yazdığımı kopyalayıp yapıştırıyorum. aylar önce gibtiğim kabuslarını yenmiştim ama tekrar başladı. ilk önce ölen ailemi görüyorum. herkesten sakladığım, yüzleşemediğim o en güzel anılarımı, en özelimi.. sonra dostlarımı. kobanedikeleri, suruçtakileri, bütün o dostlarım için hiçbir şey yapamadığım zamanları. o insanlarla olan anılarımı, mezarlarını, aşık oldukları insanları, sabahın köründe aşık olduğu insanı anlatmak için kapıma gelen o sımsıcak insanları özlüyorum, o en güzel anılar kabusum oluyor hala ve hiçbir şey yapamıyorum. çocukluk anılarımı silip aldılar benden, bütün duygularımı paylaştığım insanları aldılar, ve artık normal bi insan değilim. tepkilerim normal değil, duygularım normal değil. toparlanmak bile istemiyorum, dostlarımın anısına ihanet gibi geliyor toparlanmak. rol yapmaktan yoruldum ama, maskelerden bıktım. hissizliğimi, güvensizliklerimi gizlemekten, taklit etmekten bıktım. onca boş, anlamsız kaygının arasında bunu paylaşamamaktan bıktım. bu acılara karşı çözümsüzlükten, boyun eğmekten de bıktım. ama hiçbir şey yapamıyorum artık. birlikte çocukken örgütlendiğim dostlarım yok artık, o yüzden politik hayatım yok. her şeyi paylaştığım insanlar yok artık, bu yüzden yeni dostluklar kazanmak istemiyorum, çünkü kazandığım şeyleri tekrar kaybetmekten bıktım, en küçük bir şeyi bile kaybedecek tahammülüm kalmadı. ailemi kaybettiğimde kendime durmadan "o zaman kendi aileni daha güzel bir şekilde, daha güçlü bir halde kurarsın" dedim. kendimi bununla motive ettim. sonra yasamin'in haberi geldiğinde "o zaman daha güçlü oluruz, onun mücadelesi boşuna gitmeyecek asla" dedim. yasemin için yoldaşlarımla ağıt okuduk. sonra yılmazın haberi geldi, sekan, sinan.. hepsinin ardından hep aynı ağıdı okuduk. ve gün geçtikçe birlikte ağıt okuduğum insanların arkasından sayımız daha da azalarak aynı ağıdı okumaya devam ettik. emreden sonra artık bu ağıdı okuyamadım. o kadar güçlü değildim ve uzaklaştım. bir müddet sonra hayır dedim, dostlarımın arasına geri döndüm. 1 sene boyunca ölenlerin borcudur diyerek en ağır görevleri aldım, en büyük sorumlulukları aldım. ve 1 yıl sonunda suruçta bütün o dostlarım topluca katledildi. hayatımın tramvasını işte o zaman yaşadım. artık kimse kalmadı çünkü çevremde. ne gülsuyunda birlikte sokakları gezdiğim cebo, ne de kadiköyde durmadan bardanadama gittiğim çağdaş, ne yaz kamplarında millete şaka yaptığımız keke, ne kadiköyde çaykurda birlikte çay içtiğimiz polen.. hiçbiri kalmadı artık. isimler durmadan kafamda sıralanıyor, durmadan tekrar ediyor, hep daha fazlası, hep daha fazla anı geliyor aklıma. dostlarımın isimlerini unutmaya çalışıyorum habire ama olmuyor. onca zaman geçtikten sonra haber alamadığım dostlarımın ölüm haberini almaya başlıyorum. eylemin haberi geliyor, berfunun haberi geliyor.. kendimi toparlamak, motive etmek için aynı cümleyi mırıldanıyorum durmadan. zaten geberip gideceğim bende birgün, zaten o zaman hem aileme hemde dostlarıma kavuşacağım. hiç değilse o güne kadar ben geberip gittikten sonra dünyaya gelecek çocukların daha iyi bir dünyada yaşaması için bir şeyler yapayım diyorum. artık tek başımayım. bu ağıdı birlikte okuduğum hiç kimse kalmadı artık. ama ben inatla, tek başıma okumaya devam edeceğim. bugün bi dostla yıllar sonra bunları paylaşabildim ve mükemmel hissettim. anlatarak, saklamayarak ne kadar rahatladığımı anlatamam. o yüzden şimdi de size anlatmaya karar verdim. bunu yapabildiğim için hepinize teşekkür ederim. hiç değilse bu ağıdı tek başıma okurken bile birilerinin bana eşlik edeceğini hissediyorum artık. bundan daha önemli bir şeye ihtiyacım yok benim.